Szczęśliwy pech - Iwona Banach

Autor: Iwona Banach
Tytuł: Szczęśliwy pech
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Seria wydawnicza: Babie lato
Rok wydania: 2013
Oprawa: miękka
Liczba stron: 288

Szczęśliwy pech – czy kiedykolwiek zastanawialiście się nad sensem tego pojęcia? Czy pech może być szczęśliwy? Zanim zaczęłam czytać książkę Iwony Banach Szczęśliwy pech, siadłam, przemyślałam i rzeczywiście doszłam do wniosku, że miałam w życiu kilka takich sytuacji, kiedy jakieś feralne wydarzenie zaowocowało w przyszłości pełnią szczęścia. Jednak dopiero podczas lektury przekonałam się, o jaki rodzaj pecha chodziło autorce…

Reginalda Kozłowska – to nietuzinkowa osóbka. Ciekawska, kochająca pakować się w kłopoty dziewczyna, od której wszyscy uciekają gdzie pieprz rośnie.  Ale cóż się dziwić. Ona działa jak tajfun, zanim pomyśli – już zrobi, a skutki bywają opłakane. Przykłady? Regi może się pochwalić długą czarną listą: kabriolet umyty na myjni – zwykłej myjni dodam, spalony domek letniskowy, wyrąbana ściana w pokoju, dziura pod prysznicem skutkująca szybką wycieczką do piwnicy i wiele, wiele innych rzeczy, wśród których próba otrucia posiłkiem z piekła rodem to nic takiego… Z początku Regi wydaje się bardzo ciekawą kobietą, dosyć ładną, mądrą, wygadaną… niestety pozory mylą. Boleśnie przekonał się o tym Rafał, do którego Regi zawitała na trzy długie miesiące w celu napisania książki. Czysty przypadek: mama Regi postanowiła zorganizować jej wakacje, a że akurat była żona Rafała postanowiła zagrać mu na nosie i wynająć pokoje w jego domu letnikom – los połączył niefortunnie tych dwoje i rozpętał lawinę nieprawdopodobnych zdarzeń. Uwierzcie, mało kto jest w stanie wytrzymać pechowe przypadki Regi, a już na pewno nie mieszkańcy małej Dębogóry.

Na dzień dobry Rafał poczęstowany pikantnym satarażem mało nie wyzionął ducha, nie mówiąc już o psie i Bogu ducha winnym listonoszu, który bez pytania zabrał się do przeglądania garów i również skubnął co nieco.  Kiedy Regi (nie specjalnie oczywiście) zabiera się do regularnego demolowania domu Rafała, w celu znalezienia skarbu dziadka – biedny Rafał ma już dość i marzy o pozbyciu się problemowej lokatorki. Każdy jednak wie, że nieszczęścia chodzą parami. Już niebawem do drzwi zapuka kolejny przysłany przez byłą żonę lokator – włoski mafioso Tonino. Jego dziwne zachowanie wzbudzi niepokój Regi i bliskiego postradania zmysłów Rafała… Najgorsza do zniesienia będzie jednak łamana polszczyzna, którą Tonino posługuje się na co dzień:

- Spadłem – oświadczył, wchodząc do saloniku.

- Jezus Maria, z czego? – zapytał przerażony Rafał, jeszcze roztrzęsiony po konwulsjach listonosza (…)

- Jak to z czego? Z umęczenia! –  Zrobił zaskoczoną minę.

- Włożyłem do łóżka i spadłem – oświadczył z taką mocą (…)

- Z łóżka? – wyartykułowała wolno i wyraźnie. – Spadłeś z łóżka?

- Rygi! Nie z łóżka, tylko na łóżka! – odparł, dziwnie przekręcając jej imię.

-Tonino, po pierwsze, jestem Regi, a nie Rygi, a po drugie jak mogłeś spaść na łóżka? Nic z tego nie rozumiem…

- To może miałem spaść na podłodze? Zapłaczę za łóżko!*

Na domiar złego, w Dębogórze ludzie zaczynają plotkować o pojawieniu się seryjnego mordercy, który ponoć bez skrupułów zaplanował wykończyć wszystkich dookoła…, a policja twierdzi, że wszystkie ślady prowadzą na topolowe Wzgórze, do domu Rafała…

Książka Iwony Banach jest irytująco wciągająca, tak jak jej główna bohaterka Regi. Nie można jej czytać między gotowaniem zupy, a smażeniem schabowego, bo w rezultacie mąż zje na obiad zamawianą pizzę. Szczęśliwy pech nie daje wytchnienia aż do ostatniej strony.  Przede wszystkim wzbudza wiele skrajnych emocji.  Autorce nie można odmówić wspaniałego poczucia humoru, które przekazała swoim bohaterom. Niekontrolowane wybuchy śmiechu czytelnik ma zagwarantowane. Zdarzało mi się raz wpaść w „lekkie” rozdrażnienie, spowodowane postępowaniem Regi, której kłopoty w pewnym momencie wydały mi się nad wyraz przesadzone. Zaczęłam się zastanawiać, czy to nie jakaś groteska.  Pomyślałam nawet o tym, że Iwona Banach celowo przerysowała główną bohaterkę, aby czytelnikowi nie pozostało już nic innego jak śmiech z bezsilności… bo Regi mimo wszystko nie da się nie lubić. Przecież ona pacha się w te wszystkie kłopoty zupełnie nieświadomie i jest szczerze zdziwiona skutkami, a upór i przekonanie o własnej nieomylności tylko pomagają jej demolować świat.

Szczęśliwy pech jest jak jego główna bohaterka – istny tajfun. Ciągle coś się dzieje, nie ma mowy o chwili wytchnienia – nie przy Regi. Jest zabawnie, czasem tragicznie i strasznie. Książka to przyjemna, lekka i bardzo irytująca. Mnie poprawiła humor na kilka dni i z tego się najbardziej cieszę.

Polecam!

*Iwona Banach, Szczęśliwy pech, Nasza Księgarnia, Warszawa 2013, s. 55-56.

Książka bierze udział w wyzwaniu czytelniczym POLACY NIE GĘSI