Niebieska zasłona - Virginia Woolf

Autor: Virginia Woolf

Tytuł: Niebieska zasłona

Ilustracje: Julie Vivas

Tłumaczenie: Magda Heydel

Wydawnictwo: Znak

Rok wydania: 2008

Liczba stron: 32

Oprawa: twarda

Kiedy byłam mała i zdarzyło mi się zachorować, rodzice zawozili mnie do jednej z babć. Babcia Marysia była krawcową i zwykle nocami szyła dla swoich klientek. Ja miałam wtedy oczywiście spać, ale turkot maszyny i moja ciekawość nie pozwalały na to. Przez babcine kolana przewijały się kilometry tkanin o najróżniejszych wzorach. A to na zasłonki, a to na garsonkę dla pani M., czasem na spódniczkę dla dziewczynki. Wszystkie te kolory i wzory nabierały magii właśnie późnym wieczorem, kiedy babcia zabierała się do pracy. Wtedy ja leżąc cichutko na rozkładanym fotelu obserwowałam zwinne palce babci, która ciągłymi ruchami sprawiała, że materiał ożywał. Oczywiście najwięcej robiły pewnie moje zamykające się oczy i bujna wyobraźnia, ale to były niezapomniane chwile...

 Przypomniałam sobie o tym wszystkim czytając książeczkę Virginii Woolf Niebieska zasłona, w której stara niania Lugton zasypia podczas szycia zasłony. Na błękitnym materiale, którego używa nadrukowano wzór w figurki, które tylko pozornie wydają się tkwić nieruchomo.  Kiedy niania zasypia w fotelu, zwierzęta z tkaniny zaczynają wiercić się i brykać. Stada dzikich zwierząt wyruszają w podróż do najniżej położonego jeziora. Błękitne powietrze faluje, szumią drzewa, a woda cichutko szemrze. W harmonijnej zgodzie mocno stąpają słonie, zebry, żyrafy, tygrysy, podskakują świstaki, mangusty, drepczą pingwiny i pelikany. Zmienia się też krajobraz. Głęboki błękit przeobraża się w soczystą zieleń łąki usianej kwieciem. Nieświadoma niczego niania śpi, a zwierzęta piją i zajadają przysmaki rzucane przez przechodzących przez pobliski most ludzi. Wiedzą, że dopóki trwa sen olbrzymki widocznej z każdego skrawka materiałowej krainy są wolne i bezpieczne. Czary pani Lugton nie mają wtedy swej mocy. Lecz, gdy obudza przez muchę otwiera oczy, na jej kolanach tkwi błękitny materiał z nieruchomo utkwionymi weń zwierzętami… Czary niani znowu działają, a ona w spokojnie unosi igłę i ponownie zabiera się do szycia…

Piękna to opowieść, idealna na dobranoc. Senny klimat panujący na każdej stronie, zaczarowana kraina Milematudopolis sprawiają, że nawet dorosłemu czytelnikowi oczy same się zamykają.  Jedyne, co może nieco otrzeźwić to przepiękne ilustracje Julie Vivas, które można oglądać bez ustanku. Virginia Woolf niezwykle dokładnie opisuje wzór znajdujący się na tkaninie, a Julie Vivas precyzyjnie odtwarza go na kilkunastu stronach tej magicznej książeczki. 

Bardzo się cieszę, że historia niebieskiej zasłony ujrzała światło dzienne. Długo przeleżała w maszynopisie powieści Pani Dalloway, bo aż czterdzieści jeden lat (V. Woolf miała ją napisać dla swojej bratanicy, Ann Stephen, która przyjechała do niej z wizytą).  Z tego co wiem, to jedyna taka historia w dorobku pisarki, dlatego bardzo ją sobie cenię. Magiczna historia!

Książka bierze udział w wyzwaniu Odnajdź w sobie dziecko