Karolcia i Witaj Karolciu - Maria Krüger

Autor: Maria Krüger
Ilustracje: H. Bielińska, K. Kołodziej
Tytuł: Karolcia. Witaj Karolciu!
Seria: seria limitowana
Wydawnictwo: Siedmioróg
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 280
Oprawa: twarda

Jakiś czas temu przeczytałam na blogu Melanii recenzję książki Karolcia Marii Krüger. Ucieszyłam się, że przypomniała mi o jednej z ukochanych książek dzieciństwa, do której mam wielki sentyment. W pierwszym odruchu chciałam od razu biec do biblioteki, ale potem pomyślałam o tym, co może się stać, jeśli teraz książką mi się nie spodoba. Nie chciałam burzyć sobie mitu. W niedługim czasie jednak otrzymałam możliwość zrecenzowania tej książki od Wydawnictwa Siedmioróg i postanowiłam zaryzykować.

W moje rączki wpadło prześliczne wydanie jubileuszowe. W tomie znalazły się dwie powieści autorki: Karolcia i Witaj Karolciu opatrzone oryginalnymi ilustracjami Haliny Bielińskiej, które tutaj zostały w subtelny sposób pokolorowane. Wszystkie książki z edycji jubileuszowej mają charakter kolekcjonerski. Elegancka oprawa z płóciennym grzbietem, szorstkie karty w kolorze ecru i co najważniejsze indywidualny numer. Nakład tych książek jest limitowany, co oznacza, że każdy posiadacz ma niepowtarzalny, numerowany egzemplarz. W serii ukazały się także Plastusiowy pamiętnik oraz Słoń Trąbalski i inne wiersze.

Czy sięgniecie po Karolcię było dobrym pomysłem? Jak najbardziej. Przeżyłam wspaniałą, sentymentalną podróż do przeszłości. Czytając książkę miałam wrażenie, że widzę siebie – małą siedmioletnią dziewczynkę siedzącą na świetlicy szkolnej z nosem w książce. Pamiętam to jak dziś, a to za sprawą pewnej bardzo niemiłej pani bibliotekarki…

Kiedy byłam w pierwszej klasie, po skończonych lekcjach musiałam chodzić na świetlicę. Aby umilić sobie czas chodziłam do biblioteki szkolnej i wypożyczałam różne książki. Pewnego dnia wpadła mi w ręce Karolcia. Oj gdybyście mnie wtedy widzieli! Często wciskałam się z książką między stoły, żeby czasem pani nie zaciągnęła mnie do jakiejś dziwnej zabawy. Tak było i tym razem. Z rozpalonymi policzkami czytałam i czytałam aż w końcu przeczytałam. Kilka godzin na świetlicy minęło jak krótka chwila. Postanowiłam pobiec jeszcze do biblioteki, żeby oddać Karolcię i wypożyczyć coś do domu. Niestety bardzo niemiła pani zaczęła na mnie krzyczeć, że jestem kłamczuchą, bo na pewno nie przeczytałam całej książki w tak krótkim czasie i tylko biegam, żeby jej zawracać głowę. Tym razem policzki paliły mnie ze złości i wyrzucając słowa jak z torpedy opowiedziałam tej pani ze szczegółami fabułę Karolki, a potem się rozpłakałam. Dziś pewnie miałabym satysfakcję, wtedy było mi tylko przykro (dziadek nauczył mnie czytać, kiedy miałam pięć lat i dlatego też przeczytanie Karolki w wieku siedmiu lat na świetlicy, nie było niczym dziwnym).  Pewnie z tej przyczyny tak dobrze zapamiętałam czytanie tej książki i całą otoczkę wokół tego.

Oczywiście to zdarzenie w żaden sposób nie wpłynęło negatywnie na mój odbiór książeczki i do dziś pamiętam jak jeszcze przez długi czas chodziłam z głową w chmurach, marząc o błękitnym koraliku.

Dla tych, którzy nie mieli przyjemności napiszę krótko, że poznajemy Karolcię, kiedy ta ma osiem lat i właśnie z całą rodziną przeprowadza się do nowego mieszkania. Podczas odsuwania mebli, dziewczynka znajduje w szparze podłogi połyskujący błękitny koralik. Już po chwili okazuje się, że jest to magiczny koralik, który spełnia wszystkie życzenia. W nowym miejscu Karolcia poznaje Piotrusia, z którym dzieli się swoją tajemnicą. Wspólnie doskonale bawią się wykorzystując możliwości koralika, czasem troszkę bezmyślnie – dla zabawy, a czasem po to, aby komuś pomóc. Mają tak niesamowite przygody, że trudno nadążyć (obecnie, bo kiedy byłam małą dziewczynką nie miałam z tym najmniejszego problemu). Stają się niewidzialni i robią ludziom psikusy w domu towarowym, latają w chmurach, jeżdżą samochodem prezydenta, ożywiają kamienne posągi. Wszystko to jednak w bardzo szczytnych celach. W zakończeniu Karolci postanawiają wykorzystać kończące się moce koralika do tego, aby sprawić radość całej ulicy, na której mieszkają. W części drugiej, kiedy do dyspozycji mają błękitną kredkę zamiast koralika, ratują przed zamknięciem jedyny w okolicy ogród z placem zabaw. Oczywiście, żeby nie było tak łatwo Karolcię i Piotrusia ciągle nęka czarownica Teofila, która chce odebrać koralik i kredkę dla swoich niecnych celów. Dzieci nie poddają się i dzielnie walczą.

Prawie wszystko w tej książeczce (oprócz Teofili) jest takie pozytywne i ciepłe, że aż się wierzyć nie chce. Dzieci cały dzień biegają po podwórku, bawią się razem w grupach, czytają książki, mają marzenia, pomagają starszym i sobie nawzajem. Dorośli są owszem bardzo zapracowani, ale nie na tyle, by nie móc wychować swoich dzieci na porządnych ludzi.

Oczywiście uśmiałam się niejednokrotnie z naiwności bohaterów, ale tylko dlatego, że jestem osobą dorosłą.  W dzieciństwie nawet nie zwróciłam uwagi na to, że rodzice wierzą w najbardziej absurdalne wytłumaczenia Karolki, nie są specjalnie zdziwieni pojawieniem się w mieszkaniu kucharzy, którzy rzekomo przysłani zostali ze spółdzielni w celu zgotowania prawdziwej uczty kulinarnej. Nie są też specjalnie zszokowani, kiedy pewnego dnia nie wiadomo skąd w mieszkaniu pojawia się niebieski telefon, do którego ciągle ktoś miauczy.  

Przed lekturą zastanawiałam się czy uda mi się wbić w klimat, bądź co bądź starej książki, osadzonej w zupełnie innych realiach.  Zupełnie niepotrzebnie, ponieważ bez żadnego problemu zatopiłam się w historii i z wypiekami na twarzy podążałam za Karolką i Piotrusiem. Mało tego! Ja znowu zaczęłam marzyć o posiadaniu błękitnego koralika. Ciągle odrywałam się od lektury, aby rozmyślać nad kolejnymi możliwościami wykorzystania koralika…

Kochani, każdemu z was polecam takie powroty do przeszłości. To niesamowita frajda mieć znowu siedem lat i beztrosko bujać w obłokach!

 Polecam!

Jeśli macie ochotę zajrzeć do książki zapraszam w to miejsce

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki, serdecznie dziękuję Wydawnictwu Siedmioróg

Książeczka bierze udział w wyzwaniach czytelniczych: Polacy nie gęsi... oraz Odnajdź w sobie dziecko