Dzidziuś - Agata Baranowska

Autor: Agata Baranowska
Ilustracje: Agata Baranowska
Wydawnictwo: Ilustratornia
Rok wydania: 2012










Dzidziuś to niewielkich rozmiarów książeczka, której narratorką jest mała dziewczynka.

Dziewczynka miała zostać siostrą, dla maleńkiego dzidziusia, który rósł w brzuszku mamy. 

Niestety, pewnej nocy mama źle się poczuła i tato zawiózł ją do szpitala. Wrócili sami… bez dzidziusia.

Kiedy otrzymałam tę książeczkę od autorki, wzięłam ją do ręki i zaniemówiłam. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z podobnym potraktowaniem tematu poronienia. W ogóle trzeba na wstępie powiedzieć, że wbrew pozorom, niewiele się o nim mówi, a jeśli już, to raczej o medycznych aspektach, pomijając właściwie uczucia drugiego dziecka, tego, które czekało na rodzeństwo, które snuło plany na temat wspólnych zabaw, w myślach dzieliło lalki i misie i wreszcie tego, które po prostu zostało ze swoim żalem, cierpieniem i złością.

Agata Baranowska jest artystką, co widać przy pierwszym zetknięciu z jej twórczością. Ta książeczka nie tylko mówi oszczędnymi słowami. Ona pokazuje, obrazuje za pomocą niewielu gestów wielką stratę.

Mała dziewczynka cieszy się razem z rodzicami, że w domu pojawi się siostrzyczka (zakłada, że to będzie właśnie dziewczynka). Z zaciekawieniem patrzy na zdjęcie ultrasonografu, to, które pan doktor zrobił takim specjalnym aparatem i dziwi się, że ona sama nie zauważyła niczego, chociaż uważnie przyglądała się mamie. Dziecko już teraz planuje wspólną przyszłość z siostrą. Niepokoi się nawet o swoje ulubione zabawki. Niestety okazuje się, że dzidziusia nie będzie. Jakie uczucia targają dziewczynką? Po pierwsze niedowierzanie, przecież umierają tylko bardzo starzy ludzie, a nie dzidziusie. Spogląda jednak na płaczącą mamusię i smutnego, trzymającego ją za rękę tatusia i wie, że to jednak prawda. Ta prawda budzi w niej wściekłość, którą rozładowuje płacząc, krzycząc i tupiąc. A na ilustracji tylko zaciśnięta z wysiłkiem piąstka. Ten gest mówi wszystko. Dłonie to właściwie element przewodni książeczki. Dłoń trzymająca pierwsze zdjęcie dzidziusia, małe paluszki rysujące wózeczek dla siostrzyczki, ręce mamy zaciskające się na bolącym brzuchu i wreszcie bezradnie rozłożone dłonie obrazujące pustkę.

Autorka za pomocą prostych gestów pokazała, całą głębię bólu, jaki towarzyszy rodzinie po stracie dziecka. Każdy przeżywa go na swój sposób. Mama płacze i rozkłada ręce, córeczka zaciska pięść z wściekłości, tupie i krzyczy, babcia parzy dzban herbaty, a dziadek delikatnie głaszcze mamę po głowie.

Wreszcie po jakimś czasie widać splecione ze sobą dłonie. Nikt nie cierpi już sam z boku. Całą rodziną razem przeżywają ból i żałobę.

Mimo, że A. Baranowska poruszyła bardzo trudny temat poronienia, w którym raczej trudno dopatrzyć się czegoś pozytywnego, wydźwięk ostatniej strony wydaje mi się jednak cieplejszy, dający nadzieję. Bo oto tato sadzi koło domu drzewko, które jest dla Tosi, nienarodzonej córeczki. Na razie jest malutkie, ale zabarwione na zielono…

Dzidziuś nie przyciąga kolorową, krzykliwą okładką i zabawnymi dialogami. Książka mówi do nas stonowanym tłem, biało-czarnymi ilustracjami i oszczędnym słowem. Więcej nie potrzeba. To wystarczy.

Za egzemplarz serdecznie dziękuję autorce, Agacie Baranowskiej, na której stronę serdecznie was zapraszam o tutaj

A już wkrótce zapraszam was na recenzję drugiej książki autorstwa Agaty Baranowskiej O zającu, który szukał swojego miejsca