Ania z Zielonego Wzgórza - Lucy Maud Montgomery

Autor: Lucy Maud Montgomert
Tłumaczenie: Paweł Beręsewicz
Ilustracje: Sylwia Kaczmarska
Tytuł: Ania z Zielonego Wzgórza
Seria: Klasyka z feniksem
Wydawnictwo: Skrzat
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 368
Oprawa: twarda

Nie będzie żadnym zaskoczeniem jeśli napiszę, że uwielbiam Anię z Zielonego Wzgórza. Podobne odczucia ma prawie każda dziewczynka i kobieta (a może i mężczyźni lubią tę rudowłosą marzycielkę?). Moja pierwsza przygoda z Anią to było coś niesamowitego. Nie pamiętam ile miałam wtedy lat, ale pamiętam jak moja buzia rozszerzała się w uśmiechu, z każdą kolejną przeczytaną stroną. W Ani odnalazłam „bratnią duszę”, której jakoś próżno mi było szukać w realnym świecie. Wcześnie zaczęłam czytać i równie wcześnie bujać w obłokach. Godzinami mogłam siedzieć w fotelu i wyobrażać sobie cudownie wyimaginowane momenty swojego przyszłego życia. Nie straszne mi były posiedzenia w poczekalni lekarskiej. Każdej napotkanej tam osobie potrafiłam dorobić nowy ekscytujący życiorys. Pochłaniało to większość czasu, a niejednokrotnie byłam głośno wywoływana przez lekarza, czy zniechęconych pacjentów. W plecaku, torebce zawsze nosiłam książkę, która mogła mi się przydać nawet w kolejce po chleb. Do Ani sięgałam często i otwierając w dowolnym miejscu poprawiałam sobie nastrój. Tak jest do dziś. Ania z Zielonego Wzgórza jest lekarstwem na wszystko.

Kiedy dowiedziałam się, że Wydawnictwo Skrzat ma zamiar wydać Anię, z niecierpliwością czekałam na chociażby maleńką zapowiedź. Kiedy zobaczyłam samą okładkę, wiedziałam już, że będzie dobrze. Ilustratorka Sylwia Kaczmarska zrobiła coś, czego się kompletnie nie spodziewałam. Wiadomo, każdy nosi w swojej wyobraźni inny obraz rudowłosej diablicy, a ciężko sprostać wymaganiom dużej populacji fanów. Na ilustracjach S. Kaczmarskiej odbite są wszystkie uczucia. Radość, zachwyt, rozmarzenie i smutek. Wyrażają je barwy, mimika twarzy i gesty. Nie są to ilustracje krzykliwe, ostre. Jedynie intensywna rudość warkocza Ani daje o sobie znać. Ilustratorka zadbała o każdy najmniejszy szczegół. Twarz Ani nabiera odpowiednich rysów w zależności od tego, w jakiej sytuacji się znajduje. Kiedy marzy i zbiera kwiaty jest małą dziewczynką, natomiast kiedy przybywa do Avonlea, czy kiedy żegna zmarłego Mateusza posiada twarz dorosłej kobiety. Piękniejszych obrazów nie mogłam sobie wymarzyć.

Tłumaczenia podjął się znany twórca literatury dziecięcej (któż nie słyszał o Ciumkach) Paweł Beręsewicz. Długi czas przed wydaniem zastanawiałam się, czy nowatorskie spojrzenie na ten wiekowy już tekst przyniesie dobre efekty. I co? Pan Beręsewicz zdecydowanie stanął na wysokości zadania. Wychowałam się na tłumaczeniu Rozalii Bernsteinowej i jak do tej pory nie miałam zastrzeżeń. Teraz przyznaję, że Ani dobrze zrobiło świeże spojrzenie na tekst. Zyskała polot, wdzięk i bardziej poetycki język, który do rudowłosej marzycielki pasuje zdecydowanie. Autor nie posiłkował się żadnymi skrótami, jego tłumaczenie jest wierne oryginałowi i wzbogacone w cenne przypisy.

W Ani z Zielonego Wzgórza wszystko zdaje się idealnie ze sobą współgrać. „Charakterne” ilustracje, znakomite tłumaczenie, dzięki któremu jeszcze przyjemniej czyta się o wytworach wyobraźni i pięknych okolicznościach przyrody. Całości dopełnia cieszące oko wydanie. Gruby kredowy papier, twarda oprawa i ruda tasiemka do zakładania sprawiają, że książka syci duszę i oko.

Cieszę się niezmiernie, że ponownie mogłam spotkać moją ulubioną bohaterkę z dzieciństwa, biegać z nią po fiołkowej dolinie i spacerować w towarzystwie Diany i Gilberta Aleją Zakochanych.

Marzy mi się cała kolekcja w tym wydaniu, a wam? Na razie wiadomo, że na jesieni tego roku ma się ukazać drugi tom przygód Ani – Ania z Avonlea, na który czekam z niecierpliwością.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki, serdecznie dziękuję Wydawnictwu Skrzat

PS Przepraszam za jakość zdjęć. Za nic w świecie nie chciały wyjść inne;(