Fanbook - kwiecień-maj 2014

W zeszłym miesiącu dopadły mnie słuchy w sieci, że na rynku pojawiło się nowe pismo o książkach. Ponoć cud, miód i malina, bo tanie (1,99 zł) i na poziomie. Przeczytałam kilka pozytywnych recenzji na temat pierwszych numerów i nawet śmiałam pomyśleć, że może jakieś teksty mogłabym tam publikować… (nawet napisalam maila do redakcji z takim zapytaniem). Udałam się wiec w miasto, żeby tę gazetkę zdobyć i przekonać się na własne oczy. Na początek schody. Nikt bowiem nie słyszał o takim tytule (miał być dostępny w każdym kiosku i saloniku prasowym).  Udało mi się dopiero w Empiku (w dużym mieście). Wróciłam do domu zadowolona i mocno zaciekawiona. Otworzyłam i… szczęka mi opadła.

Ja rozumiem, że tak niska cena musiała się na czymś odbić i już nawet nie wspominam o jakości papieru, (gdy treść jest na poziomie papier nie gra wielkiej roli), ale żeby aż tak? Numer kwiecień-maj zakupiony przeze mnie został niemal cały pokreślony długopisem, którym zaznaczałam to, co mi się w piśmie nie podobało, czyli… prawie wszystko.

Grafika – nie wiem, kto się nią zajmuje, ale nie jest to na pewno żaden profesjonalista, ani nawet dobrze zapowiadający się student.  Jakość zdjęć jest… żadna. Rozkład tekstu przypadkowy? Jednym słowem chaos. 

Zdjęcia są rozmazane, nieostre, o kolorach już nie wspominajac

Radakcja i korekta – śmiem twierdzić, że nie ma takowej wcale. Styl woła o pomstę do nieba, literówek nie zliczę, a i powtórzenia idą z nimi łeb w łeb. Czy to jest możliwe, żeby pismo o książkach nie posiadało korektora?

Może na zdjęciu tego nie widać, ale mój długopis miał tutaj co robić ;(

Artykuły – płytkie wywiady, z których nic nie wynika.  W wielu przypadkach wydaje się, że pytania zostały przygotowane pod wszystkich i scenariusz rozmowy toczy się tak, jak gdyby „dziennikarz” nie słuchał zupełnie swojego rozmówcy. Nie podejmuje ciekawych wątków, nie rozwija tematu, skacze z kwiatka na kwiatek i tyle… Mało tego. Nawet wypowiedzi gości nie zostały zredagowane i straszą błędami składniowymi, stylem i literówkami.  Na tle kiepskich tekstów pozytywnie wypadają jedynie dwa. Rozmowa z Andrzejem Ziemiańskim i autorkami portalu zbrodnicze siostrzyczki.pl. Inne artykuły szumnie zapowiadają ciekawe tematy, których w rezultacie nikt nie rozwija, polecając jedynie setki tytułów do samodzielnej lektury.  Wiele miejsca zajmują rankingi książek i subiektywne listy bestsellerów, które zdają się wypełniać pustkę pustką.

To jedyne dwa artykuły, które mnie zaciekawiły i są na znośnym poziomie

Tytuły – poruszam osobno tę kwestię, ponieważ jestem pełna podziwu dla osoby lub osób wymyślających tytuły do artykułów. Są to zazwyczaj zdania czy slogany wyjęte z kontekstu wypowiedzi i mają raczej średni związek z tematem. Kilka przykładów:

Mają nosa do bestsellerów

Czytelniczki to zauważą – tytuł artykułu, w którym Marcin Baniak mówi o bestsellerach wydawnictwa Literackiego

Zrobimy coś gorszego niż zabicie was – zabijemy wasze dzieci – to tytuł wywiadu z Suzanne Collins

Siostry w Zbrodni – tytuł wywiadu z autorkami portalu zbrodnicze siostrzyczki.pl

Wyjęte z kontekstu zdanie stało się tytułem do artykułu, który mówi o bestsellerach

Jak widać wyobraźnia kogoś ponosi… a może czasem i nie? Zdarza się bowiem, że artykuły nie posiadają tytułów w ogóle i trzeba się domyślać, czy jest to kontynuacja czegoś z poprzedniej strony czy może już nowy temat (najbardziej utkwił mi w pamięci artykuł, w którym wypowiada się Agnieszka Tatera).

Reklamy – nawet mnie nie rażą, bo to głównie oferty wydawnicze i wizytówki księgarń. Szczerze mówiąc spodziewałam się ich więcej i to takich, które nie mają nic wspólnego z literaturą.

Recenzje – w piśmie widnieją tylko recenzje młodych czytelników, których też chyba nikt nie sprawdza. Oczywiście do ich poziomu nie można mieć wielkich zarzutów. Pisane są wszak przez ludzi bardzo młodych i słabo doświadczonych (zgodnie z regułami wtłaczanymi w szkołach).  Pomysł z zaangażowaniem uczniów akurat bardzo mi się podoba (niech czytają i piszą jak najwięcej). Obawiam się jednak, że ograniczanie się tylko do takich recenzji jest ogromnym błędem. O ile miło jest przeczytać może nawet naiwną wypowiedź czternastoletniej Kasi, to jednak oczekiwałam, że kiedy przewrócę stronę dane mi będzie zapoznać się z nieco bardziej wnikliwą recenzją. Niestety musiałam się obejść ze smakiem…

Zaczęlibyście wywiad od zdania: "Proszę się przedstawić?"

Polecać czy nie?

Niestety nie mogę w żadnej mierze polecić wam tej gazety. Nie znalazłam w niej nic interesującego, oprócz dwóch wywiadów, które obronili chyba sami rozmówcy. Szkoda, bo może faktycznie brakuje na rynku pisma dla moli książkowych, ale niekoniecznie chcących czytać tak poważne rzeczy jak Książki. Magazyn do czytania, Książki czy Chimerę. Naprawdę starałam się nie mieć uprzedzeń i patrzeć przez pryzmat „początków ekipy redakcyjnej”, ale każda kolejna strona utwierdzała mnie tylko w przekonaniu, że musiałby się stać cud, żeby ktoś wyprowadził Fanbooka na wyższy (zadowalający) poziom. To oczywiście tylko moje subiektywne zdanie. Wiem, że są tacy, który chwalą sobie lekturę tego pisma. Najlepiej więc przekonać się samemu, bo przecież każdy ma inne wymagania. Moje niestety nie zostały zaspokojone. Po cichu liczę, że może znajdzie się ktoś, kto wyprowadzi Fanbooka na właściwe tory zaczynając od pełnego liftingu. Kto wie, może się uda? Nisza na rynku jest i podchodząc z głową do tego pomysłu (nie stawiając tylko na niską cenę) można stworzyć coś naprawdę ciekawego.