BLOGOSTAN - JOANNA OPIAT-BOJARSKA

Po Blogostan Joanny Opiat-Bojarskiej sięgnęłam z czystej ciekawości. Chciałam się przekonać jaką może mieć wartość powieść o blogowaniu. Jak wiadomo temat bliski, znany nam osobiście przyciąga:) , a jeśli książkę poleca jeszcze A. Lingas-Łoniewska, to tym bardziej trudno pozostać obojętnym.

Któż z nas nie pisał w swoim życiu bloga? Takie osoby można zliczyć na palcach, choć większość woli zostać anonimowa i w gronie rodzinnym nie przyznaje się do blogowania, szczególnie jeśli prowadzi się jeszcze blog-dziennik. Co innego taki blog recenzyjny. Tu raczej mało kto się uzewnętrznia poza tak zwaną normę. Owszem można odczuwać strach przed krytyką naszego stylu pisania, robienia błędów itd. Ja przyznaję, że takowy strach odczuwam za każdym razem. Jednak taki pamiętnikowy ekshibicjonizm w ogóle do mnie nie przemawia. To już przestaje być dla mnie formą pamiętnika, który z założenia nie powinien ujrzeć światła dziennego. Nie wierzę też, że jeśli ktoś wie, że tysiące ludzi będzie czytać jego najskrytsze myśli, jest szczery w tym co pisze. Pewne rzeczy zostawia dla siebie i publikuje tylko te, specjalnie wyselekcjonowane informacje, które mogą budować mylne wyobrażenie o takiej osobie. Tak właśnie było z główną bohaterką Blogostanu.

Sylwia Michalak dwudziestokilkuletnia początkująca agentka nieruchomości postanawia rozpocząć pisanie bloga u progu swojej kariery, by za jakiś czas móc wrócić do emocji przeżywanych dzisiaj. Dziewczyna ma ambicję, aby z niepozornego welonka, małej rybki przeistoczyć się w przyszłości w prawdziwego rekina biznesu. Szybko zyskuje sobie zaufanie szefa, który nie szczędzi jej pochwał. Przyćmiewa tym nawet fakt, że o wynagrodzenie za prace trzeba się ciągle dopraszać. Tematów do pisania przysparza jej także burzliwy związek z Patrykiem, zadufanym w sobie chłopaku, wykorzystującym do granic możliwości naiwność Sylwii. Pisanie dla przyjemności bardzo szybko przeistacza się w nałóg, bez którego nie może żyć. Sylwia zaczyna zarywać noce w oczekiwaniu na komentarze, całymi dniami poszukuje informacji, które będzie mogła potem opisać w poście. Czasem odnosiłam wrażenie, że robiła pewne rzeczy, przeżywała je, aby mieć temat. Dziewczyna uważa, że musi być na bieżąco, gdyż nie może zawieść swoich licznych czytelników. Blog jest dla niej lekarstwem na wszystko, na niepowodzenia w pracy, na problemy wynikające z bycia w toksycznym związku. Co by się nie stało, nie jest źle, kiedy można podłączyć się do sieci i zatracić w blogerskim świecie. Dochodzi do tego, że Sylwia zabiera swojego laptopa do mamy na urodziny, żeby móc ciągle śledzić ruch na swoim blogu. Ma złudne wrażenie, że anonimowi znajomi z Internetu mogą zastąpić jej realny świat. Przekonuje się, że tak nie jest, kiedy traci pracę oraz kiedy wychodzi na jaw jak wielką gnidą okazał się Patryk-jej chłopak. Woła w przestrzeń, że to wszystko nic, przecież ma bloga… na co odpowiada jej tylko echo oga, oga.

Czy dziewczyna potrafi zrozumieć swoje niebezpieczne uzależnienie? Czy będzie w stanie odejść od klawiatury, przestać sprawdzać pocztę co pięć sekund? Koniec jest zaskakujący. Nie zdradzę wam jednak nic więcej. Kto zechce przekona się sam.

Przyznam szczerze, że kiedy dotarłam, ekspresowo zresztą, do końca powieści miałam bardzo mieszane uczucia. Mówiąc jaśniej, ogarnęło mnie… zdziwienie. Takiego zakończenia się nie spodziewałam. Jak to? Już? Tyle spraw nie zostało wyjaśnionych, a tu taki psikus? Nie wiem sama co o tym myśleć. Książka wydaj mi się być po prostu niedokończona. Myślę, że autorka chciała wywołać w czytelniku szok, uświadomić powagę sytuacji, co się jej zresztą udało, tylko mam taki mały niedosyt. Czekałam na rozwiązanie historii z nielojalnym przyjacielem mamy, na tajemniczy wątek z przyrodnim bratem. No cóż, nie doczekałam się i to mnie właśnie zdziwiło i trochę zirytowało. Poza tym jednak uważam, że Joanna Opiat - Bojarska porusza w swojej książce bardzo ważny i aktualny dziś temat uzależnienia od Internetu. Tak łatwo się „zasiedzieć”, zapomnieć o rzeczywistości. Widzę po sobie, że kiedy zaczynam czytać wpisy osób, których blogi czytuję regularnie, czas przepływa mi przez palce z zastraszającą prędkością.

Autorka pokazuje jak cienka jest granica, która dzieli zwykłe, zdrowe surfowanie, od zgubnego nałogu. Książka robi wrażenie. Nie powiem. Po jej lekturze, usiadłam i zaczęłam się zastanawiać nad siłą blogowania. Czy w moim przypadku jest tylko hobby, czy też już czymś więcej. Nieeee, mimo, że bardzo lubię prowadzić bloga, czytać posty i komentarze innych, wolę moją rzeczywistość, która budzi mnie codziennie o szóstej ranoJ

Blogostan nie jest może książką rzucającą na kolana. Jak już wspomniałam wcześniej, brak mi dokończenia kilku wątków. Czasami też drażniła mnie naiwność Sylwii, choć mniemam, że autorka celowo wprowadziła do powieści właśnie taką bohaterkę. Te mankamenty w moim odczuciu nie umniejszają jednak ogólnego przesłania, przestrogi przed zgubnym działaniem Internetu. Książkę czyta się szybko, łatwo i przyjemnie. Co najważniejsze zostawia ślad. Budzi uczucia. Polecam ją wszystkim blogerom i blogerkom, ale i wszystkim tym, którzy z jakichś powodów spędzają dużo czasu w sieci. Może czas na chwilę refleksji?

Autor: Joanna Opiat-Bojarska
Tytuł: Blogostan
Wydawnictwo: Replika
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 308

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania tej książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Replika

Recenzja również na Lubimyczytac.pl
Recenzja również na wortalu Webook.pl

21 komentarze:

M.5 sierpnia 2012 23:57
Siła blogowania jest ogromna:) Zachęcająca recenzja, może sięgnę po tę powieść w najbliższej przyszłości. Ale mam nadzieję, że nie zniechęci mnie do pisania na blogu...:)
Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Miłośniczka Książek6 sierpnia 2012 00:11
czytałam i tak jak Ty zdziwiłam się zakończeniem książki, zupełnie takiego się nie spodziewałam
ale masz rację, książka daje do myślenia i to mocno
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown6 sierpnia 2012 08:54
A ja już jej nie przeczytam, bo praktycznie wszystkiego o książce dowiedziałam się z Twojej opinii :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Karolina Małkiewicz (Isadora)6 sierpnia 2012 09:02
Mnie raczej nie ciągnie do tej powieści, poza tym odniosłam wrażenie, że Twoja recenzja jest ciekawsza, niż książka xD
Pozdrawiam serdecznie:)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Karolka6 sierpnia 2012 09:09
A mnie zachęciłaś. Bardzo ciekawi mnie ten temat. Sama kiedyś prowadziłam bloga. Niejednego;> No wspominam o tym książkowym, bo to zupełnie inna historia;> Prowadziłam bloga na bieżąco, o tym co się aktualnie u mnie dzieje i też byłam chyba uzależniona od komentarzy;)Bardzo jestem ciekawa tej książki, więc będę się za nią rozglądać.
Pozdrawiam:)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Joanna6 sierpnia 2012 10:23
W temacie zakończenia - zapraszam na bloga Sylwii. Po blogowym punkcie kulminacyjnym (zgodnym z książką) pojawi się mała niespodzianka ;)pozdrawiam
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
bezrobotna.pl6 sierpnia 2012 14:32
Książka wydaje się całkiem ciekawa, szczególnie, że dopiero się w ten blogowy świat wdrażam. Być może po nią sięgnę, jak mi kiedyś wpadnie w ręce :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Cyrysia6 sierpnia 2012 15:02
Czytałam również tę książkę i mnie także zszokowało jej zakończenie. Widocznie autorce o to może chodziło, by wprawić w zdumienie i zmusić do pewnych refleksji.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown6 sierpnia 2012 18:58
Jakoś nie ciągnęło mnie do tej książki, tym bardziej że czytałam już parę recenzji tej książki i myślałam że jak wpadnie mi w ręce to czemu nie, ale Twoja recenzja brzmi bardzo zachęcająco, więc pewnie jak spotkam sięgnę po nią i sama się przekonam.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Blueberry6 sierpnia 2012 22:02
Nie za bardzo mnie do niej ciągnie...
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Aleksandrowe myśli10 listopada 2012 10:41
Książkę czytałam i bardzo mi się podobała. Żal mi było Sylwii, która chociaż otoczona ludźmi była całkowicie sama. Dopiero ułuda internetu dała jej poczucie spełnienia, przyjaźni...
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi