Archive for stycznia 2013

Home Archive for stycznia 2013

Autor: Rafał Klimczak
Ilustracje: Agnieszka Kłos - Milewska
Tytuł: Szymek w krainie nudzimisiów
Wydawnictwo: Skrzat
Rok wydania: 2012
Przedział wiekowy: 4+
Oprawa: twarda

Czy wasze dzieci czasem się nudzą? Głupie pytanie prawda? Ja już od mojego trzylatka słyszę: Mama, nudzi mi się, albo mama tu jest nudno.

Na szczęście znalazłam już genialny sposób na nudę! Siadamy wygodnie na kanapie i przenosimy się w świat…nudzimisiów. Radosnych stworzonek, które znajdą sposób na każdego małego marudera.

Szymek, bohater serii książeczek o Nudzimisiach też któregoś dnia strasznie się nudził i zaczął głośno wołać: Nudziiiiiiimiiiisieeeeeeeee!!! Wtedy z Nudzimisiowa wyruszyli mu na pomoc Hubek, Mutek i Gusia. Od tej pory są już częstymi gośćmi w naszym świecie. W poprzednich częściach możecie przeczytać o tym jak te rozkoszne stworzonka pomagały Szymkowi w przedszkolu, ratowały swoją krainę przed burzą, a nawet o tym, jak odwiedziły domy Szymkowych kolegów oraz ich przedszkole.

W moje ręce trafiła już czwarta część serii, zatytułowana Szymek w krainie Nudzimisiów. Od razu napiszę, że dzięki obszernemu wstępowi nie odczułam jakiegoś dyskomfortu z powodu tego, że nie czytałam poprzednich części. Dodatkowo, na końcu książki zamieszczono słowniczek krainy nudzimisiów, który wyjaśnił wszystkie nieznane mi pojęcia i odkrył tajemnicę magicznych miejsc.

Tym razem to Szymek trafia do krainy nudzimisiów i wraz z grupą przyjaciół wyrusza do lasu marzeń na poszukiwanie Czarusia, najbardziej leniwego nudzimisia. Po drodze spotyka ich wiele ciekawych przygód, które nie zawsze są bezpieczne. W lesie marzeń bowiem, spełniają się marzenia każdego przybysza. Marzysz o byciu królem – proszę bardzo. Chcesz codziennie dostawać wymarzone jedzonko – nie ma sprawy. Tutaj nie ma rzeczy niemożliwych. Kuszące? I to jak! Szymkowi, Gusi, Hubkowi i Mutkowi, naprawdę trudno jest się oprzeć tym wszystkim wspaniałościom. W rezultacie ostatnią część podróży Szymek pokonuje już sam. Kiedy odnajduje Czarusia, ten mimo że przebywa w miejscu, gdzie może leniuchować do woli, od razu pragnie wrócić do domu. Cóż to bowiem za radość z leniuchowania, kiedy można to robić ciągle? Czaruś skarży się chłopcu, że w lesie marzeń nawet nie może sobie o niczym pomarzyć, bo wszystko zaraz się spełnia. Czyż może być coś gorszego dla prawdziwego marzyciela?

Droga powrotna mija już bardzo szybko. Szymek z Czarusiem zabierają resztę przyjaciół, którzy na szczęście tylko na chwilę zapomnieli o rzeczywistości. Wszyscy zgodnie stwierdzają, że wcale nie tak fajnie jest mieć wszystko, o czym się tylko zamarzy na wyciągnięcie ręki. W marzeniach ważne jest bowiem samo dążenie do ich spełnienia, trud i wysiłek jaki wkładamy, by dosięgnąć celu. Czasem nawet szczęście daje samo marzenie o czymś.

Moje dziecko od razu pokochało te niezwykłe stworzonka z wielkimi uszami i wesołymi buźkami. Przeczytaliśmy książkę już dwa razy i ciągle do niej wracamy, nawet po to, żeby pooglądać same ilustracje. A te uwierzcie, są naprawdę piękne. Czasem ma się wrażenie, że pani Agnieszka Kłos-Milewska wzięła do ręki kredki ołówkowe i bezpośrednio w każdym egzemplarzu narysowała historię o krainie nudzimisiów, pełnej drzew z lukrowanymi pączkami i lizakami, lemoniadowych strumyków i domków wyrastających z sadzonek, za którymi rozciągają się galaretkowe pola.

Jak to wspaniale jest być dzieckiem, móc zamknąć oczka i w wyobraźni przenosić się wszędzie tam, gdzie ma się ochotę. Biegać po lesie marzeń, mieszkać w krainie nudzimisiów i przeżywać z nimi najlepsze przygody dzieciństwa. To niezwykle ciepła i mądra seria z morałem, którą polecam wszystkim dzieciakom i ich rodzicom.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania Książki, serdecznie dziękuję Wydawnictwu Skrzat

Książka bierze udział w wyzwaniach czytelniczych Trójka e-pik, Polacy nie gęsi... oraz Odnajdź w sobie dziecko

Autor: Beata Rudzińska
Tytuł: Wszystko dla niej
Wydawnictwo: Amea
Seria: Krótkie formy
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 164

Lubię opowiadania. Uważam, że krótka forma jest sycąca i adekwatna do naszych szybkich czasów, w których liczy się błyskawiczny przekaz. Jednocześnie wierzę, ze skondensowana historia może być przyczynkiem do głębokich refleksji.*

Pozwoliłam sobie na początek zacytować słowa autorki, których użyła w rozmowie z Martą Szarejko z nieistniejącego już miesięcznika Bluszcz.

Bardzo lubię opowiadania. Szczególnie te, które na niewielkiej przestrzeni, kryją bogatą treść, kondensację tego wszystkiego, co w powieści zajmuje kilkadziesiąt stron. Tu nie ma miejsca na zbędne słowa. Ważna jest ich oszczędność, ale także złożony sens, który musi mienić się tęczą.

Tak jest w przypadku tego niewielkiego zbiorku autorstwa Beaty Rudzińskiej. Czternaście krótkich opowieści, które w zasadzie nie traktują o niczym nadzwyczajnym. Ot, zwykła codzienność, w której obraz wtapia się miliony kobiet. A jednak ta codzienność, dzięki zdolnościom autorki jest tak fascynująca, tak prosta, a jednocześnie skomplikowana, że trudno przejść obojętnie.

Ta ona. Ta, dla której ma być wszystko, to oczywiście kobieta. Kobieta o wielu twarzach i obliczach. Czasem jest główną bohaterką, czasem motorem napędowym mężczyzny, czasem małą dziewczynką. Ubrana w słowa mężczyzny, choć częściej przez swoje własne. Zawsze jednak jest. Każda z nas znajdzie tam gdzieś siebie. Czy to w postaci starej wdowy, kobiety o trzech piersiach, podpalaczki rozliczającej się z przeszłością, czy zwykłej pchły szachrajki zamieszkującej dworzec kolejowy.

Beata Rudzińska tak skonstruowała swoje opowiadania, że możemy przeglądać się kobiecie z każdej strony i to różnymi oczami. Mała dziewczynka, dorastająca nastolatka, której ciało zmienia się w szybkim tempie i jej matka, której ciało w równie szybkim tempie przekwita (Trzydzieści sześć i sześć). Jest i kobieta o trzech piersiach, jest kobieta sukcesu znudzona mężem. Jest nauczycielka, która skamieniała od środka, pewnego dnia budzi się i rozkwita przy młodszym koledze (Romansik). Jest wreszcie kobieta, która nie mogąc już zrobić nic, podpala swój dom, aby zamknąć w nim wszystko to, co było złe ( rewelacyjny Żar).

W opowiadaniach Rekordzista i Chichot Dionizosa, głównymi bohaterami pozornie są mężczyźni. Pozornie, bo ich zachowania, czy przemyślenia zdeterminowane są przez takie, a nie inne działania kobiety.

Każde opowiadanie budzi wiele emocji, każde jest inne. Jedne pozwalają nam utożsamiać się z postacią, inne wręcz przeciwnie. Są takie, które sprawiają, że kiwamy głową ze zrozumieniem lub uśmiechamy się z pobłażaniem. Jest też kilka tych, które przerażają. Na pierwszy rzut oka wydają się być nierealne, mało rzeczywiste. Za chwilę jednak dochodzi do nas powalająca prawda. Takie scenariusz dzieje się u sąsiadów za ścianą, albo u tych Kowalskich spod trójki.

B. Rudzińska nie ubarwia rzeczywistości. Przedstawia ją taką, jaka jest, bez lukru, ale za to z posypką gorzkiego kakao.

Jest pięknie, nastrojowo, nostalgicznie i prawdziwie.

Już dawno nie czytałam tak dobrych opowiadań.

*Beata Rudzińska w: Bluszcz, nr 6 (45) 2012, s. 54.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki, serdecznie dziękuję Wydawnictwu Amea

Autor: Agata Tuszyńska
Tytuł: Tyrmandowie. romans amerykański
Wydawnictwo: MG
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 272
Oprawa: twarda

To było tak dawno…

Dobrze, że było.

Bez Niego, bez naszej wspólnej historii, byłabym dziś innym człowiekiem.*

Nazwisko Leopolda Tyrmanda obiło mi się o uszy dosyć późno, bo dopiero na studiach. Niestety oprócz krótkiej wzmianki na jednym z wykładów, nikt nie poświęcił więcej czasu tej niezwykłej osobie. Może to i dobrze, gdyż zupełnie nieskażona czyjąś subiektywną opinią z wielkim zainteresowaniem sięgnęłam po książkę Agaty Tuszyńskiej Tyrmandowie. Romans amerykański. Pomyślałam, że dowiem się sama, wyczytam z listów do żony Mary Ellen, jakim był człowiekiem, a potem dopiero sięgnę po jego utwory. Nie do końca dotrzymałam słowa, ale po kolei. Kiedy nadeszła paczka z książką, rwałam papier jak szalona, taka byłam jej ciekawa. Potem godzinę siedziałam jak zahipnotyzowana i dotykałam jej, wąchałam, kartkowałam, odczytywałam losowo wybrane fragmenty. Postanowiłam, że codziennie wieczorem będę się delektować lekturą kawałek po kawałeczku, tak, żeby nie umknął mi żaden ważny szczegół. W rezultacie przeczytałam już książkę dwa razy, w między czasie podczytując Opowiadania wszystkie Tyrmanda i wsłuchując się w audycje radiowe poświecone temu pisarzowi, eseiście, publicyście.

Tak właśnie lubię najbardziej. Dowiadywać się, czerpać z różnych źródeł, myśleć, zapisywać i podziwiać.

Książka urzekła mnie już na początku pięknym wydaniem. Solidna oprawa, kolekcja fotografii, oryginalne listy w języku angielskim i te piękne grube, szorstkie strony, które aż miło przewracać.

W 2010 roku Mary Ellen odnalazła w dziewiętnastowiecznej japońskiej komodzie pakiet listów z pierwszego okresu znajomości z Leopoldem. Poinformowała o tym Agatę Tuszyńską i tak się wszystko zaczęło…

Znajomość Tyrmanda z Mary zapoczątkował list, który młoda dwudziestotrzyletnia wówczas doktorantka iberystyki wysłała do redakcji „New Yorkera”, z prośba o przekazanie autorowi. Tyrmand od kilku lat pisał do tego prestiżowego magazynu, a Mary Ellen czytając jego artykuły, zgadzała się we wszystkim i czuła jakby znała tego człowieka od dawna. Kiedy poczuła nieodpartą chęć poznania go, napisała po prostu list, na który Tyrmand oczywiście odpowiedział, zgadzając się również na spotkanie. To tam właśnie, w jakimś przypadkowym barze zaczęli ze sobą rozmowę, która trwała bez ustanku, aż do nagłej śmierci pisarza. Kiedy Tyrmand wyjeżdżał i nie mogli rozmawiać w cztery oczy, pisali do siebie listy. Odczuwali ciągłą potrzebę kontaktu, konwersacji, potyczki słownej. Doskonale widać to w listach zamieszonych w książce. Między kochankami a potem w małżeństwie trwał nieustanny dialog.

Jak to się stało, że Mary udało się usidlić mężczyznę tak indywidualnego i lubiącego kobiety?

Sama zainteresowana twierdzi, że szybko wskoczyła mu do łóżka, a potem pracowała usilnie na to, aby ją pokochał. To ona przejęła inicjatywę, walczyła, zabiegała, prosiła. Po tym jak Tyrmand wyjechał do McDowell, aby pracować nad kolejnymi tekstami, to Mary napisała do niego pierwszy list. Jej listy go zachwycały, ale też chyba niepokoiły trochę.

Uwiodłam go, chyba bardziej listami niż w jakikolwiek inny sposób…

I to jest fakt niezaprzeczalny, bo listy Mary Ellen, to wypowiedzi bardzo inteligentnej, mądrej kobiety, która miała wiele do powiedzenia, ale też wiedziała dokładnie, kiedy nie powiedzieć nic. Krok po kroku, list za listem przyciągała do siebie broniącego się już bardzo nieudolnie Tyrmanda, aż w końcu w pełni zaakceptowana przez jego matkę, dopięła swego. Szóstego sierpnia tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego pierwszego roku wzięli ślub w nowojorskim ratuszu na Manhattanie. Nawet wtedy nie przestali pisać do siebie listów. Mieli ku temu wiele okazji, bo Leopold wyjeżdżał bardzo często. W listach tych ciągle „walczyli” ze sobą na słowa. Odniosłam wrażenie, że to taka gra, którą oboje uwielbiali. Przekomarzanki, podszczypywanki, zaczepki, flirt. Nie ma tam ciągłych wyznań ociekających erotyzmem, buchających emocjami. Jest jednak miłość i niezwykłe porozumienie dusz. Są intelektualne potyczki i szczera radość z „przebywania” w swoim towarzystwie.

Misskeit, moja Misskeit, (Brzydactwo, paskudztwo, tak zwracał się pieszczotliwie do żony)

To jest list miłosny, emocjonalny przekaz ubrany w słowa. Dotyczy uczuć i jest nimi spowodowany. Poświęcony jest czystości i pożywieniu. Zawiadamiam, że twój dom jest posprzątany i pełen jedzenia w odpowiednich miejscach. Rozglądając się uważnie, znajdziesz prezenty miłości; wszystkie mają wartość odżywczą, chociaż niektóre zostały również wybrane ze względu na wyrafinowany smak (…)

(…) Mam nadzieję, że będziesz za mną tęskniła i że moja nieobecność nie będzie Ci się podobała.

Pocałunki,

Don Lolo, mąż**

Życie z Tyrmandem na pewno nie należało do najłatwiejszych. To pierwsze moje spostrzeżenie po przeczytaniu książki. Jego konserwatywne poglądy przebijały także w życiu codziennym. Otóż na przykład Leopold uważał, że żona powinna być wierna mężowi, ale mąż żonie już niekoniecznie. Nie tolerował mocnego makijażu, który bez ceregieli starł Mary chusteczką na ich pierwszym spotkaniu. W zasadzie można powiedzieć, że wymyślił pewien kodeks praw i obowiązków żony, do którego Ellen musiała się dostosować. Brzmi strasznie? Może i tak, ale odniosłam wrażenie, że jej to odpowiadało. Zresztą matka Mary miała równie apodyktyczny charakter i może jej córka potrzebowała właśnie takiego partnera. Podziwiała go na każdym kroku, o czym sama wspomina w komentarzach do zdjęć. Nie zapominajmy, że była również ambitną intelektualistką, doktorantką iberystyki. Chciała dorównać mężowi, być jego partnerką. Kochała go bardzo. Widać to ze sposobu, w jaki o nim mówi. Myślę, że Tyrmand darzył Mary równie silnym uczuciem. Była przecież jego ostatnią partnerką i tą jedyną, która stała się ważniejsza od pracy, pisania, tworzenia. Czy z ust pisarza może paść jakiś większy komplement?

Tyrmandowie. Romans amerykański, to książka niezwykła. Z jednej strony daje niepowtarzalną szansę przyjrzeć się z bliska związkowi, małżeństwu, rodzinie, tego znakomitego pisarza i publicysty. Z drugiej zaś strony poznajemy inne oblicze Lolka, takiego, jakim widziała go Mary Ellen. W jej oczach Tyrmand to wspaniały człowiek, który zaimponował jej najpierw słowem, a potem swoją osobowością. Był wyrafinowanym Europejczykiem, starszym panem, którego uwielbiała od pierwszego spotkania. Cóż z tego, że był egocentrycznym potworem, obrażalskim, pewnym siebie dżentelmenem? Cóż z tego, kiedy ona była z nim po prostu szczęśliwa?

To ona jest przewodnikiem w tej książce. Oprowadza nas po amerykańskim życiu Tyrmanda z jego wzlotami i upadkami (musiał się boleśnie przekonać jak krucha i kapryśna potrafi być amerykańska sława, która żąda ciągle nowych dowodów wdzięczności*). Z obszernych komentarzy Mary powstaje nowy, pełniejszy obraz Tyrmanda. Wielbiciela życia, jedzenia, duszy towarzystwa, kochającego ojca. Według jej słów, pisarz posiadał niezwykłą charyzmę, potrafił gromadzić wokół siebie tłumy ludzi, których potem nie dopuszczał do głosu. Leopold bardzo dobrze czuł się w Ameryce, co zresztą wcale nie dziwi. Gdzie bowiem indziej mógł znaleźć dom ten ceniący wolność wielbiciel jazzu, Elli Fitzgerald i filmu?

Teraz przyszła kolej na jego żonę. Teraz ona wreszcie ma czas i chce poznać ojczyznę swego męża. Jakiś czas temu zrobiła pierwszy krok i przyleciała do Polski na promocję tejże książki. Planuje też wreszcie nauczyć się języka polskiego, aby móc zapoznać się z twórczością Tyrmanda, która nie została przetłumaczona. Chce mówić o nim, bo uważa, że należy to robić.

Chcę prawdy o Lolku. Trzeba o nim mówić, pokazać go jako człowieka, pełnego, prawdziwego, z jego wadami i błędami, wszystkim, co sprawiało, że było, kim był. Mówić z życzliwością o tym egocentrycznym potworze***.

Czytając zapowiedzi tej książki wiedziałam, że będzie to coś wielkiego. Oto wspaniała pisarka, biografka, Agata Tuszyńska, wzięła tym razem pod lupę oryginalną postać Tyrmanda. Przeprowadziła szereg rozmów z wdową po nim i korzystając z bogatej korespondencji, stworzyła niesamowicie ciekawy obraz samego pisarza, a także jego związku z Mary Ellen.

Czyta się pięknie, podążając za słowami, oglądając zdjęcia i oryginalne listy. To doskonała lektura zarówno dla tych, których przygoda z Tyrmandem dopiero się rozpoczyna, jak i tych, którzy zasmakowali już wcześniej w jego twórczości.

We mnie opowieść Mary Ellen wzbudziła apetyt na więcej. Zamierzam go jak najszybciej zaspokoić.

Polecam gorąco!

*Agata Tuszyńska, Tyrmandowie. Romans amerykański, s. 13,

**tamże, s. 159,

***tamże, s. 238.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu MG

Książka bierze udział w wyzwaniu czytelniczym Polacy nie gęsi...

Autor: Vanessa Diffenbaugh
Tytuł: Sekretny język kwiatów
Wydawnictwo: Świat książki
Rok wydania: 2011
Liczba stron: 400

Kiedy w dodatku do Magazynu Bluszcz przeczytałam fragment powieści Sekretny język kwiatów, wiedziałam od razu, że kiedyś ją przeczytam. Folder reklamowy wyglądał jak kopia książki, tylko był znacznie cieńszy. Po kilkustronicowym fragmencie znajdował się mini słownik kwiatów z pięknymi rysunkami. Czy można jeszcze bardziej zachęcić do lektury? Niestety w tym czasie spadło na mnie wiele obowiązków: kończenie studiów, pisanie pracy magisterskiej i opieka nad malutkim synkiem. W kieracie codziennych obowiązków zapomniałam o istnieniu tej książki. Dopiero prowadząc bloga natknęłam się na nią ponownie u Karkam, która była tak miła, że pożyczyłam mi tę książkę i cierpliwie czekała, aż w końcu znajdę czas żeby ją przeczytać.

Pewnie gdybym nie miała dziecka połknęłabym tę powieść w jeden wieczór. Niestety mama musi wstawać wcześnie i jakoś funkcjonować, dlatego rozłożyłam lekturę na trzy wieczory. Przyznam szczerze, że wczoraj już na siłę odrywałam się od książki, kiedy to zegar wybił godzinę drugą w nocy, a i tak nie mogłam zasnąć z wrażenia.

Sekretny język kwiatów, to jedna z tych książek, o których się nie zapomina i wraca do niej jeszcze kilkakrotnie. Zawiera ogromny ładunek emocji, skrajnych uczuć, które przechodzą na czytelnika i nie dają spokoju. To nie powieść sensacyjna, akcja nie płynie w szybkim tempie, a jednak nie można się od niej oderwać i na końcu człowiek pada na twarz od nadmiaru uczuć tak namacalnych, że potrafią zaboleć.

Victoria od urodzenia była skazana na samotność i wyobcowanie. Porzucona przez rodziców, o których nie wie nic i nigdy się nie dowie. Odrzucana regularnie przez kolejne rodziny zastępcze, za swoją krnąbrność, dzikość i nieufność. Po każdym takim pobycie coraz bardziej chowała się w siebie, choć tak bardzo pragnęła, by ktoś ją wreszcie pokochał. W wieku dziewięciu lat Victoria dostaje ostatnią szansę od losu i trafia do Elizabeth. Samotna kobieta od początku zachowuje się inaczej niż poprzedni przybrani rodzice, ale to tylko wzbudza w dziewczynce jeszcze większy niepokój. Mija prawie cały rok, zanim da się przytulić, pocałować i uwierzy, że Elizabeth naprawdę ją pokochała i chce zatrzymać przy sobie na zawsze. Powoli dziewczynka zaczyna się otwierać, chłonie wiedzę o kwiatach i winoroślach jak gąbka. Potrafi rozpoznać kwiat, określić jego cechy, rodzinę oraz znaczenie. Jednym słowem odnajduje swoją pasję, którą będzie pielęgnować przez całe życie. Niestety los nie pozwolił Victorii na szczęście i zabrał ją od przyszłej mamy na wiele lat. Fakt ten sprawił, że dziewczyna zamknęła się szczelnie w grubej skorupie i nie była już w stanie zbliżyć się do nikogo. Nie wierzyła, że potrafi wytrwać przy drugim człowieku nie krzywdząc go. Nie była w stanie zaakceptować czyjegoś dotyku, nawet delikatnego muśnięcia. Jej organizm reagował zaraz potwornymi torsjami.

Powieść rozpoczyna się, kiedy Victoria ma już osiemnaście lat, ale biegnie dwutorowo, gdyż naprzemiennie poznajemy także jej życie, kiedy trafiła do domu Elizabeth. Każde dziecko, które staje się pełnoletnie nie może już przebywać w domu dziecka, dlatego Victoria musi zacząć radzić sobie sama. Początkowo nawet nie próbuje szukać pracy, ale kiedy ląduje na bruku i musi spać w parku, głodna i brudna, w końcu przełamuje swój strach i trafia do kwiaciarni, gdzie poznaje Renatę. Kobieta widząc niezwykły talent dziewczyny do układania kompozycji kwiatowych, daje jej szansę. Victoria tej szansy nie zmarnuje, a wręcz odwrotnie… Będzie nadal stronić od ludzi, ale swoimi zdolnościami jednocześnie przyciągnie ich jak magnes. Znając język kwiatów, niczym wróżka będzie rozkładać odpowiednie rośliny jak karty i zaglądać w dusze swoich klientów: stokrotka – niewinność, hiacynt – stałość, lawenda – nieufność, frezja – trwała przyjaźń, oset – mizantropia, gerbera – radość, goździk ogrodowy – nigdy cię nie opuszczę. Dzięki swoim niezwykłym umiejętnościom Victoria już wkrótce nie będzie się mogła opędzić od klientów, a także od mężczyzny, który wzbudzi w niej wielki niepokój i pożądanie.

Czy dziewczyna poradzi sobie ze swoim życiem? Czy uwierzy w końcu, że nie jest zła, i to nie jej wina, że nikt jej nie chciał? Czy będzie potrafiła pokochać mężczyznę, dziecko, ale przede wszystkim siebie? Czy wreszcie przyzna się przed sobą, że ciągle pragnie zostać córką Elizabeth?

Jeśli nawet, to przed nią jeszcze długa i wyboista droga, pełna cierpienia, złości, głodu i wstydu. Jeśli zdecydujecie się sięgnąć po tę książkę, nie ma już odwrotu, będziecie musieli przejść tę drogę razem z Victorią. Poczuć dojmującą samotność i potrzebę izolacji przy jednoczesnym pragnieniu odczucia tego, że jest ktoś, kto kocha. Poczuć krew na zbolałych sutkach przerażonej matki i smak wilgotnej ziemi tulącej do snu. Sekretny język kwiatów to powieść, która nie daje odetchnąć, męczy dręczy i wyciska jak cytrynę, ale obdarowuje obfitością winorośli i nadzieją jemioły, że zawsze jest szansa na pokonanie najtrudniejszej nawet przeszkody. Jednym zostawi rozmaryn (pamięć) lub borówkę (remedium na zmartwienie), a drugim hortensję (beznamiętność). Nikogo nie pozostawi bez podarunku, nie ma takiej możliwości. To książka, która może wzbudzić w czytelniku skrajne emocje, ale na pewno jakieś wzbudzi. Autorka, mimo że to jej debiut pisarski, świetnie potrafi dawkować napięcie, aż do granic wytrzymałości. Oczywiście bezapelacyjnie postacią numer jeden jest tu Victoria, ale jednocześnie, co się rzadko zdarza, mamy tu szereg bohaterów z dalszego planu, którzy są niezwykle wyraziści i nie pozwalają zepchnąć się do rowu.

Już dawno żadna książka nie wzbudziła we mnie tylu emocji i będę z niecierpliwością oczekiwać kolejnego głosu Vanessy Diffenbaugh.

Karolko, serdecznie dziękuję ci za to, że mogłam przebywać w świecie Victorii i czerpać garściami przyjemność z lektury.

Autorzy: K. Terechowicz, W. Cesarz
Tytuł: Przygody Filipka
Wydawnictwo: Skrzat
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 216
Przedział wiekowy: 10+

Czas szybko płynie, a dzieci rosną jak na drożdżach. Mam wrażenie, że minęła krótka chwila od czasu, kiedy mój syn po raz pierwszy popatrzył na mnie swoimi niebieskimi oczami, a już przygotowuję menu na jego trzecie urodziny. Wiem, że to może głupie, ale dużo czasu spędzam na zastanawianiu się, jakie lektury będę mogła mu podsunąć, kiedy nauczy się czytać, ale będzie jeszcze na tyle mały, żeby zdać się na mnie w tej kwestii. Pamiętam ze swojego dzieciństwa książki, które pokochałam i które konsekwentnie kolekcjonuję z myślą o Tymku. Większość z nich ma już swoje lata, a chciałabym, aby syn poznawał też współczesną sobie literaturę. Niespodziewanie dzięki Pani Izie z Wydawnictwa Skrzat wpadła mi w ręce książeczka duetu K. Tarachowicz i W. Cesarz – Przygody Filipka. I wiecie co? Tego właśnie szukałam. Prostej, zabawnej i mądrej powieści dla dorastającego chłopca.

Filipek ma dwanaście lat i jego życie dotychczas toczyło się bez przykrych niespodzianek. No może poza spędzającą mu sen z powiek sprawą nieczułego sąsiada, który zamęczał swojego psa. Filipek wrażliwy na krzywdę zwierząt nie potrafił zapomnieć żałosnego skomlenia Furii, której pan szarpał ją i przyduszał na spacerze. Po kolejnym przykrym spotkaniu w parku osiedlowym, Filipek chciał zwierzyć się mamie i poprosić, aby pomogła mu rozprawić się z dziwnym sąsiadem. Niestety ona miałam dla chłopca przykrą wiadomość. Otóż okazało się, że finanse ich dwuosobowej rodziny są w opłakanym stanie i jedynym ratunkiem jest wyjazd mamy za granicę w celach zarobkowych. Filipek jest w szoku. Oto przyjdzie mu zamieszkać z siostrą mamy i jej rodziną na wsi i to przez cały rok. Nie to nie może być prawda. Przecież ma tutaj kolegów, szkołę i rozrywki, których na wsi nie uświadczy. Mama nie może mu tego zrobić. Początkowo zdenerwowany chłopiec postanawia obrazić się na mamę. Nie zdaje sobie sprawy ile musiało ją kosztować podjęcie takiej decyzji.

Przed samym wyjazdem Filipek znajduje w krzakach wystraszoną Furię z urwaną smyczą. Bez zastanowienia zabiera ją do domu i stawia mamie ultimatóm, że psa trzeba ratować i bez niego na wieś się nie rusza. Podstawiona pod ścianą mam zgadza się, choć zdaje sobie sprawę, że to się może źle skończyć…

Kiedy w końcu docierają do domu cioci i Filipek ma okazję poznać całą szaloną rodzinkę, staje się jeszcze bardziej przygnębiony. Nie na długo jednak. Wbrew pozorom wieś ma swoje niezaprzeczalne uroki i może zaoferować dorastającemu chłopcu rozrywki, o których w mieście można tylko pomarzyć. Można szukać skarbów, ratować z opresji czarownicę, podjąć pracę tylko po to, żeby uratować komuś życie, a nawet tropić kłusowników.

Filipek pod wpływem nowej rodziny staje się odpowiedzialny, pomocny i nawet trochę niezależny. Rozumie wreszcie, że mama musiała wyjechać i zrobiła to dla ich dobra. Zresztą trzeba przyznać, że chłopiec na wsi jest bardzo, bardzo szczęśliwy. Przeżył tyle ciekawych przygód, poznał wspaniałych ludzi, nauczył się wielu nowych rzeczy, że jego koledzy w mieście będą mieli mu czego zazdrościć.

Ta niewielka powieść zawiera wszystko to, co zainteresuje dorastającego chłopca, ale i dziewczynkę. Głównym bohaterem jest bowiem Filip, ale nie zabraknie też rozgarniętych dziewczynek.

Jest to książka o dojrzewaniu, uczeniu się odpowiedzialności, zrozumienia. Występują w niej mądrzy dorośli i wesołe, lubiące psocić dzieciaki, które kochają zwierzęta i są gotowe na wielkie poświęcenia, aby im pomóc. Oczywiście nie obejdzie się bez zgrzytów, bo przecież żadna rodzina nie jest idealna, ale wszystkie drobne konflikty zostają rozwiązane bez zbędnej agresji i wrzasków. Dzieci zdają sobie sprawę ze swoich przewinień i potrafią przyjąć karę z godnością.

Autorzy zadbali, aby młody czytelnik nie mógł oderwać się od lektury, dopóki nie dotrze do ostatniej strony. Któż mógłby się zresztą nudzić przy takiej dawce przygody, ciepła, dreszczyku i humoru. Polecam serdecznie!

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki, serdecznie dziękuję Wydawnictwu Skrzat

Książka bierze udział w wyzwaniu czytelniczym Polacy nie gęsi... oraz Odnajdź w sobie dziecko

Autor: Joanna M. Chmielewska
Tytuł: Niebieska niedźwiedzica
Ilustracje: Jona Jung
Wydawnictwo: Bajka
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 40
Przedział wiekowy: 5+

- Ona. To niedźwiedziczka – powiedziała z dumą mama, przyciskając dziecko do piersi. – Błękitna jak niebo, lazurowa jak morze, szafirowa jak klejnot, chabrowa jak kwiaty na łące, niebieska jak…*

Przedstawiam wam Azul, niebieską niedźwiedziczkę. Jest wyjątkowa, bo jej futerko ma piękny niebieski kolor. Niestety uważają tak tylko jej rodzice. Reszta mieszkańców Niedźwiedziej Doliny wraz z królem nie jest w stanie zaakceptować takiej inności. Według nich niedźwiedź ma być brązowy, czarny, biały lub szary. Rodzina Azul musi żyć w całkowitym odosobnieniu. Wiele przykrości spotyka małą, niebieską niedźwiedziczkę, która jak każde dziecko pragnie całymi dniami bawić się z innymi. Początkowo dzieci nie mają nic przeciwko towarzystwu Azul, jednak poprzez intrygi zazdrosnej Iny już wkrótce odrzucają jej przyjaźń. Niedźwiedziczka usłyszy jeszcze wiele przykrych słów, zanim rodzice, którzy nie mogą już patrzeć na cierpienie córki, zdecydują się spakować dobytek i powędrują do krainy, gdzie mieszkają żółte krokodyle, pasiaste hipopotamy i inne niezwykłe stworzenia.

Wraz z ich odejściem z Niedźwiedziej Doliny zniknęły wszystkie kolory. Niebo stało się szare, a na łąkach wyrastała trawa koloru siana. Początkowo niedźwiedzie nie wiązały tego faktu z Azul i dopiero Mędrzec Lasu otworzył królowi oczy i uświadomił mu jak wiele złego wyrządził swoim podwładnym.

Czy król odnajdzie rodzinę Azul? Czy schowa dumę do kieszeni i przeprosi mieszkańców? Hmm baśnie zazwyczaj kończą się dobrze więc…

Niebieska niedźwiedzica to historia o tym, jak trudno być innym, różnić się od reszty. Jednocześnie finał bajki, pokazuje, że bez odmienności świat staje się szary, wyblakły, zwykły. Nie lubimy, kiedy ktoś nie jest taki jak my. Wzbudza to nasz niepokój, zawiść i zazdrość. Jeśli ten ktoś dodatkowo jest zdolny, posiada liczne talenty, z góry skazany jest na szykany i alienację. Doprowadzamy do stanu, w którym osoba wyróżniająca się z tłumu marzy o tym, żeby stać się niewidzialna. Zlać się z tłumem, robić wszystko tak samo, żeby tylko nikt nie znalazł ani kropli inności.

Czy zdajemy sobie sprawę z cierpienia i bólu jakie zadajemy? Historia Azul świetnie obrazuje taką sytuację. Mała niedźwiedziczka kocha swój kolor i nie chce się zmieniać. Chce tylko, żeby chcieli się z nią bawić… Czy to aż tak wiele?

Przesłanie książki jest bardzo jasne. Człowieku przejrzyj na oczy, załóż na nos okulary prawdy i zobacz jak nudny byłby świat, gdyby wszyscy byli tacy sami. Nie rań i nie odrzucaj kogoś, tylko dlatego, że ma rude włosy, jest chudy, pryszczaty i lubi czytać poezję.

Opowieść o niebieskiej niedźwiedzicy jest idealnym bodźcem do rozmów z dzieckiem na temat szeroko pojętej tolerancji, otwarcia się na inność, oryginalność. Może też być lekarstwem, jeśli naszą pociechę już spotkały w przedszkolu czy szkole przykrości związane z brakiem akceptacji.

To bardzo mądra bajka, która może stać się eliksirem z pyłku przebiśniegów. Te kwiaty są bardzo silne. Nie boją się śniegu ani mrozu.

Tobie też potrzeba dużo siły. Pij codziennie po osiem kropli i uważaj, żeby nie stłuc tej buteleczki (…)**

Niezwykle sugestywne są ilustracje Jony Jung. Pokazują całą paletę uczuć jakie towarzyszą niedźwiedziom. Jest przejmujący smutek, słone łzy, cierpienie, złość, zazdrość. Niewiele znajdziemy tu uśmiechu. Na szczęście wszędzie tam, gdzie pojawia się Azul, mimo że jest smutna, otoczenie nabiera kolorów soczystej zieleni, czerwieni i oczywiście licznych odcieni niebieskiego. Z twarzy bohaterów można wyczytać wszystko, ale autorka użyła do konstrukcji postaci kreski miękkiej i ciepłej, co niweluje nieco przewagę negatywnych emocji.

Joanna M. Chmielewska napisała cudowną historię, przepełnioną nadzieją, dającą siłę i odwagę. Nie wolno się poddawać, trzeba stawić czoła przeciwnościom i starać się być sobą. Zlewanie się z tłumem nie jest dobre i wcale nie daje szczęścia. Cóż bowiem z tego, że nikt nas nie zauważy i nie szydzi, skoro my w środku będziemy czuli, że jesteśmy sztuczni i dusimy się w ciasnych ramach?

Polecam wam serdecznie tę mądrą książeczkę, jak i inne pozycje wydawnictwa Bajka, które niezmiennie mnie zaskakuje wspaniałymi pomysłami i doskonałym wydaniem. Takie książki aż miło wkładać do rączek małym czytelnikom i patrzeć jak dzięki nim stają się dojrzalsze i mądrzejsze.

*Joanna M. Chmielewska, Niebieska niedźwiedzica, Bajka, Warszawa 2012, s. 5.

**Ibidem, s. 15-16.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książeczki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Bajka

Książka bierze udział w wyzwaniu czytelniczym Polacy nie gęsi... oraz Odnajdź w sobie dziecko

Subskrybuj: Posty ( Atom )

podczytuję

Blogi rodziców, które uwielbiam czytać

Blogi ludzi z pasją:

Przydatne strony