O Panu Tralalińskim - Julian Tuwim

Kolejna recenzja "dorosła" w przygotowaniu, a zatem czas na lekturkę dla dzieci.

Pamiętacie? Przyznam wam się szczerze, że jako dziecko nie pałałam do tego wierszyka jakąś specjalną sympatią. Nie żebym go nie lubiła, ale gubił się gdzieś w gąszczu ulubionych utworów kochanego Tuwima. Dzisiaj, dzięki Tymkowi, Pan Tralaliński przeżywa u mnie swoją drugą młodość. Razem z moją rodzinką łamiemy sobie języki i zaśmiewamy się z tego okropnie. 

Niby nic takiego Wszyscy sobie trallalują i wyśpiewują. Cała rodzina, sąsiedzi, policjant, gazeciarz i nawet doktór (moje dziecko zaczęło używać tej starej formy i ostatnio pytał czy pójdziemy do pani doktór). Ot zwykła rymowanka. Zaczęłam się zastanawiać nad fenomenem wierszyków Tuwima i Brzechwy przecież także. Zauważyliście, że one są nie do podrobienia. był tylko jeden Tuwim i jeden Brzechwa i choćby nie wiem co, chyba nikt nie jest już w stanie w taki sposób zawojować dziecięcym światem. Owszem, mamy wielu nowych twórców bajek i wierszy dla dzieci, którzy świetnie bawią się słowem i zdobyli sobie serca wielu małych i dużych czytelników (choćby pani Izabela Mikrut i Agnieszka Frączek). Jednak to już jest coś totalnie innego prawda? 

A wracając do rodziny Tralalińskich, to przyznam, że oprócz świetnej zabawy, wierszyk świetnie nadaje się do ćwiczeń logopedycznych. Szczególny nacisk na głoskę "r". Samej czasem udaje mi się zaplątać  i powiedzieć "tlala" zamiast "trala".

Wydawnictwo Mila odświeżyło tę znaną bajkę cudownymi ilustracjami pani Hanny Grodzkiej-Nowak, które są dodatkowym atutem. Nieco w starym stylu, ale moim zdaniem to dobrze. Jakoś nie wyobrażam sobie Tuwima we bardzo nowoczesnym stylu.

Polecam!!!