Na początku zachwyciła mnie okładka tej książki. Sam tytuł obił mi się o uszy już wcześniej i nawet zapisałam go w notesie, jako pozycję wartą przeczytania, ale oczywiście w natłoku zajęć i postępującej sklerozy zapomniałam o tej pozycji. Kiedy więc zobaczyłam ją w bibliotece, oczywiście nie mogłam się powstrzymać. Ja w ogóle uwielbiam wszystko co wiąże się z herbaciarnią, kawiarnią, cukiernią itp. Takie książki zawsze tak pysznie "smakują". Nie pomyliłam się. Przez całe pięćset stron unosi się zapach świeżo zaparzonej herbaty jaśminowej, z czerwonokrzewu (nie zawiera kofeiny, ale za to ma więcej antyoksydantów niż zielona, a do tego słodki, orzechowy smak*), earl greya, czy zwykłej mięty. Do tego oczywiście wszechobecny chleb przyjaźni amiszów: bananowo-orzechowy, podwójnie czekoladowy, toffi, pistacjowo-wiśniowy...aj już mi ślinka cieknie. No co tu będę dużo mówić: książka jest po prostu apetyczna.

Powieść zaczyna się od tego, że Julia Evarts wraz z córką Gracie znajdują na ganku chleb przyjaźni amiszów, torebkę zakwasu, przepis na chleb z dołączoną frazą "Mam nadzieję, że będzie smakowało" oraz prośbę o podzielenie się nim z przyjaciółmi. Julia na początku jest przerażona. Od dawna nie ma przyjaciół. Właściwie to od pięciu lat, kiedy to ugryziony przez osę, umiera jej synek. Nie utrzymuje kontaktu nawet z siostrą, którą obwinia za śmierć dziecka. Jako że w domu nie było nic do jedzenia, Julia i Gracie chętnie częstują się chlebem, który jest po prostu znakomity. Zostaje jeden kawałek, który Gracie koniecznie każe zostawić dla taty. Julia nie może się powstrzymać i zjada go. W tym momencie do kuchni wchodzi córka i wpatruje się w mamę pełnym niedowierzania wzrokiem. Julia zmuszona jest wykorzystać zakwas i upiec nowy chleb dla męża. Tak mniej więcej zaczyna się ta historia.  Torebkami zakwasu dzieli się przypadkowo z wdową, Madeline Davis, która jest właścicielką tytułowej herbaciarni, i z Hannah de Brisay, wiolonczelistką, która jest mieszkanką Avalonu od niedawna. Jej kariera runęła po urazie kręgosłupa, a że nieszczęścia idą parami, po drodze dostaje jeszcze od męża pozew rozwodowy. Wszystkie trzy kobiety stoją na życiowym zakręcie. Dziwny los pomaga im się spotkać w herbaciarni, gdzie zawierają wielką przyjaźń. Razem mają siłę do walki, do tego żeby podnieść się i śmiało ruszyć do przodu, żeby dostrzec swoje błędy i próbować je naprawić. W tle oczywiście krąży po miasteczku chleb przyjaźni amiszów i pomaga wielu mieszkańcom. W czym i jak? Nie będę zdradzać. 

Książkę czyta się świetnie i bardzo szybko, za szybko:) Nie kłamie tekst na przedniej okładce. Ta książka to naprawdę solidna dawka optymizmu w uroczej oprawie**

Zaraziłam się tak, że sama mam ochotę upiec ten chleb, a zakwas podarować kilku osobom. Może i w moim miasteczku, którego jestem mieszkanką od niedawna zapanuje epidemia przyjaźni? Kto wie?

Autorka na końcu książki podaje wiele przepisów. Przede wszystkim na sam zakwas, różne rodzaje chleba, ale i na kilka modyfikacji. Hmmmm ten podwójnie czekoladowy brzmi bardzo, bardzo zachęcająco.

* 301 

** przednia okładka książki

Tytuł: Herbaciarnia Madeline

Autor: Darien Gee

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Rok: 2011

Stron: 501

OJ rozleniwiłam się ostatnio strasznie, choć czasu też jakoś brakowało na wszystko. Tymolek marudny był taki, bo nawet nosa z domu wyściubić nie można (ciągle mży). Do tego jeszcze walczymy z tak prozaiczną sprawą jaką jest siusianie do nocniczka, a nie pieluszki. Oj uparty ten mój synek:) Nie chcę zapeszać, ale od wczoraj chyba są jakieś postępy (czytaj: nie spędzam połowy dnia na praniu majtasków i innych części garderoby mojego dziecka). Teraz udało mi się skłonić tego małego szkraba, żeby sobie uciął drzemkę i rozkoszuję się błogą ciszą. Pomidorowa ugotowana, mieszkanie jako tako ogarnięte więc należy mi się, a co! Nie ma to jak usiąść z kubeczkiem pysznej kawusi zabarwionej syropem z orzeszków laskowych i skrobnąć coś na blogu, choćby tak "prostego" jak codzienne zmaganie z rzeczywistością. Siedząc tak, zauważyłam pewne oznaki... czyżby wiosna była tuż, tuż? Mój storczyk, który przez rok czasu nie dawał znaku życia, właśnie w szybkim tempie wypuścił dziewięć ślicznych pączuszków , a dracena ze smętnego badylka z kilkoma listeczkami, zamieniła się w bujne drzewko. Ogrzewanie wyłączone, a w domku ciepełko, za oknem pachnie jakoś tak inaczej, no i mnie samej jakby więcej się chce. Dokończyłam dzisiaj czytać Herbaciarnię Madeline i jak mi nic nie stanie na drodze, to zamieszczę wieczorem małą recenzyjkę. A teraz czytać, czytać:)

Postanowiłam, że na swoim blogu będę także pisać więcej o książeczkach dla dzieci, które czytam mojemu synkowi. Tak jak pisałam wcześniej zapisałam moją pociechę do biblioteki i pierwszy stosik tymkowy mamy już za sobą. A oto on:

W tej książeczce mój syn pokochał najbardziej ilustracje. Zresztą wcale mu się nie dziwię. Są tak kolorowe i przyjazne, że uśmiech sam pojawia się na twarzy.  W serii o  Mała wróżce Amelce ukazało się kilka tytułów. My zaczęliśmy naszą przygodę od Tajemnicy robota. Wróżka Amelka musiała interweniować tym razem w domu Łukasza, wielkiego fana robotów. Podczas gdy chłopiec wraz ze swoją kuzynką jedli naleśniki, ktoś zniszczył im ulubione zabawki: Robota Ar-Teka i lalkę Bisię. Dzieci postanawiając wezwać na pomoc wróżkę Amelkę i jej pomocnika Gucia. Sprawa jest niestety poważna, bo żadna z zabawek nic nie pamięta. Oczywiście wróżce z zacięciem detektywistycznym udaje się w końcu rozwikłać zagadkę, której przyczyną okazuje się...miłość od pierwszego wejrzenia. Książeczka niezwykle kolorowa, wesoła z nutką miłości więc pewnie w większości pokochały ją małe dziewczynki, no i jeszcze ten róż.... 

Tytuł: Mała wróżka Amelka

Autor: Claire Gaudriot

Opowiada: Natalia Usenko

Wydawnictwo: www.publikat.pl /Papilon

Rok wydania: 2009

 Oto obiecany stosik biblioteczny. Sama jestem ciekawa czy podołam. Obiecałam sobie, że przeczytam w marcu wszystkie te pozycje oraz jedną ze stosiku "biblioteczka domowa". Niespodziewanie koleżanka pożyczyła mi jeszcze kilka pozycji przez siebie zakupionych, które też czekają już na mojej półce. Przepraszam za jakość zdjęcia, ale nie dałam rady zrobić lepszego.

A więc od góry:

Oj dużo czasu zajęło mi przeczytanie tej książki. Po pierwsze tak mniej więcej do połowy powieść bardzo mnie nużyła, a po drugie w przeciągu ostatnich dwóch tygodni zwyczajnie nie miałam czasu. Mam nadzieję, że teraz będzie już troszeczkę spokojniej i będę mogła poświęcić więcej czasu mojej pasji. Przebudzenie to pierwsza powieść tej K. Zyskowskiej-Ignaciak, która wpadła w moje ręce. To chyba dobrze, gdyż przeczytałam gdzieś, że poprzednia jej książka Niebieskie migdały to taka bardzo, bardzo lekka, kobieca książeczka. Zazwyczaj staram się nie sugerować jakoś specjalnie czyjąś opinią więc na pewno sama sięgnę po debiut tej autorki. Jak wspomniałam wcześniej Przebudzenie wciągnęło mnie gdzieś dopiero w połowie, ale jak już wciągnęło to na dobre. Młoda dziennikarka plotkarskiego pisma Zuzanna (w którym tak na prawdę nigdy nie chciała pracować) prowadzi dosyć ustabilizowane życie ( facet, który daje jej poczucie bezpieczeństwa, rozrywkę...i nic więcej, praca, może nie wymarzona, ale dobrze płatna, mieszkanie po babci i oddana przyjaciółka Blanka) do momentu, w którym otrzymuje spadek od nieznanego jej wcześniej krewnego z Anglii. Jest to kawałek pięknej i bardzo wartościowej ziemi na mazurach, z którą wiąże się jednak mroczna historia jej przodków. Od tej chwili życie Zuzanny nabiera niezwykłego tempa, ale też staje się bardzo niebezpieczne. Krewny, czyli brat babci, dołącza do majątku także list, w którym przedstawia niezbyt chlubną historię rodziny Zuzanny. Kobieta postanawia pojechać na Mazury i od tej chwili ma miejsce szereg dziwnych, trudnych do wyjaśnienia zdarzeń, które przyniosą wiele nieoczekiwanych zmian w życiu bohaterki. Czy najlepszy przyjaciel okaże się wrogiem? Czy nowo poznany mężczyzna, w którym zakochuje się Zuzanna czyha tylko na jej spadek? Kim okaże się jej dotychczasowy mężczyzna? Czy historia z przed kilkuset lat rzeczywiście może mieć takie znaczenie? Tego wam nie zdradzę, ale zapewniam, że mimo początkowego rozdrażnienia, przeczytałam powieść z wypiekami na twarzy. Dużym plusem jest to, iż do końca nie jesteśmy w stanie rozwikłać zagadki. Moje pewne przypuszczenia znalazły potwierdzenie pod koniec książki, ale zakończenie i tak było bardzo zaskakujące. Oczywiście książka należy do grupy lekkich, łatwych i przyjemnych, czyta się ją szybko (jeśli się ma czas wystarczy jeden wieczór). Jedynie mogłabym się przyczepić do postaci Zuzanny, która wydała mi się nijaka, mało zdecydowana, bierna i trochę lekkomyślna. Nie przeszkadzało mi to jednak w zgłębianiu historii rodu Galindów, który dawno, dawno temu zamieszkiwał piękne mazurskie tereny.