Archive for października 2012

Home Archive for października 2012

Autor: Patrick Lapeyre

Tytuł: Życie jest krótkie, a pożądanie nie ma końca

Tłumaczenie: Ania Marchand

Wydawnictwo: Replika

Rok wydania: 2012

Liczba stron: 344

Książkę, o której chcę wam dzisiaj napisać czytałam bardzo długo. Bywały momenty, że odrzucałam ją w kąt i brałam się za coś innego, bo czułam się po prostu zmęczona. Nie było to jednak zmęczenie spowodowane obcowaniem z kiepską literaturą. Książka jest po prostu dosyć trudna w odbiorze, trzeba się mocno skupić, aby wyłapać wszelkie niuanse i liczne odniesienia do różnych dzieł kultury. Na pewno nie można jej zaliczyć do lektur lekkich, łatwych i przyjemnych. Ona męczy, dręczy i wyzwala całą plejadę uczuć.

Patrick Lapeyre, to autor raczej słabo znany polskim czytelnikom. Ja sama nigdy wcześniej nie słyszałam o tym pisarzu, który przecież regularnie od 1984 wydaje swoje powieści. Jego twórczość jest bardzo ceniona, a za ostatnie dwie książki otrzymał prestiżowe nagrody.

Siostrolud – książka wydana w 2004 roku, za którą autor otrzymał nagrodę Prix du Livre Inter

Życie jest krótkie, a pożądanie nie ma końca – książka wydana w 2010 roku, została nagrodzona Prix Femina – prestiżowym wyróżnieniem, które od ponad stu lat przyznawane jest przez jury złożone wyłącznie z kobiet.

Po książkę sięgnęłam jak po wielką niewiadomą, gdyż nawet w sieci nie byłam w stanie znaleźć żadnych dokładniejszych informacji. Oczywiście strony francuskojęzyczne rozpisują się na temat samego autora i jego książek, ale niestety nie władam biegle tym językiem. Miało to jednak swoje plusy, bo czytając nie sugerowałam się niczyim zdaniem i zaczynałam po prostu od zera, z czystą kartką.

Zwracający uwagę tytuł został zaczerpnięty przez autora z haiku Kobayashi Issy. Ma sugerować kruchość i ulotność ludzkiego życia w porównaniu z nieprzemijalnością ludzkiego pożądania. Ono nigdy się nie kończy. Oczywiście każdy może tłumaczyć sobie tytuł w inny sposób. Ja po lekturze powieści przyjęłam właśnie takie tłumaczenie. Doskonale pasuje do całej powieści, która także zbudowana jest z paradoksów i niedopowiedzeń. Autor w genialny sposób zakończył swoje dzieło. Mianowicie podał kilka możliwych ciągów wydarzeń i pozwolił, aby to czytelnik sam dokonał wyboru. To bardzo przyjemne uczucie. Jakby człowiek uczestniczył w akcie tworzenia.

Jednego z głównych bohaterów Louisa Blériota poznajemy na pierwszych kartach powieści. Początkowo zrobił na mnie duże wrażenie. W samochodzie siedzi sobie facet o zmierzwionych włosach, śniada cera i ciemne oczy ocienione długimi, prawie dziecięcymi rzęsami. Mężczyzna niedawno ukończył czterdzieści jeden lat. W dniu, w którym czytelnik spotyka się z nim po raz pierwszy, Blériot założył skórzany cienki krawat, a na nogi czerwone conversy. Jest Święto Wniebowstąpienia i nasz bohater jedzie spotkać się ze swoimi rodzicami. Kiedy zatrzymuje się w przydrożnej restauracji, aby się posilić, nagle dzwoni telefon. To Nora, miłość jego życia, której Blériot nie widział dwa lata. Połączenie jest kiepskie, ale najważniejsze słowa słychać bardzo wyraźnie. Nora wraca do Paryża. Mężczyzna czuje, że i on wraca do życia. Od tej pory żyje już tylko chwilami spędzonymi z kochanką. Początkowo jest nieświadomy faktu, że w momencie, kiedy on doznaje chwil szczęścia, w Londynie życie zatrzymało się Murphy’emu Blomdaleyowi, którego Nora zostawiła bez słowa wyjaśnienia. Od tej pory naprzemiennie towarzyszymy obu panom, którzy nieudolnie próbują zatrzymać przy sobie Norę.

A Nora, no właśnie. Nora jest i jej nie ma. I dosłownie i w przenośni. Pojawia się i znika. Raz spędza czas w Londynie, to znów jakby nigdy nic pojawia się w Paryżu u boku Blériota. Kobieta cierpi na chroniczne niezdecydowanie. Zachowuje się jak rozkapryszona nastolatka, a wszelkie problemy rozwiązuje biorąc nogi za pas. Torturuje tym Blériota i Murphy’ego skazując ich na wieczne czekanie i niepewność. Co jednak najdziwniejsze, żaden z panów nie myśli o zakończeniu tego toksycznego związku, choć obaj mają pełną świadomość istnienia tego drugiego. Nie są w stanie odejść, ponieważ Nora daje im siłę i popycha ich do jakiejkolwiek egzystencji. W momencie kiedy dziewczyna ucieka, oni przestają istnieć. Trwają sobie spokojnie w zawieszeniu i czekają na jej powrót. Czy ta dziwna bohaterka, którą poznajemy właściwie tylko dzięki Blériotowi i Murphiemu nie przypomina wam kogoś? Mnie na myśl przyszła Pani Bovary i jej ciągłe nienasycenie, poszukiwanie, zdobywanie, które przynosi szczęście tylko do momentu zdobycia. Taka jest właśnie Nora. Wraca jakby nigdy nic do porzuconego partnera i zostaje tylko do momentu, aż ten na nowo zaczyna wierzyć, że kobieta wróciła już na zawsze. Potem znudzona odchodzi w poszukiwaniu nowych wrażeń. Nie może poprzestać na jednym kochanku, bo to co już posiadła, wkrótce zaczyna ją uwierać w bok.

Jeszcze nigdy nie przeczytałam książki, w której roiłoby się od takie ilości złych bohaterów. Nie, słowo zły tu raczej nie pasuje. Pasywny bohater, antybohater (tego określenia użyła tłumaczka). Każdy z nich ma jakieś tam swoje życie, w którym czy chce, czy nie musi brać udział. Odniosłam jednak wrażenie, że każdy z nich kręci się w kółko. Liczy się tylko tu i teraz z Norą. Bardzo ważny w tym wszystkim jest seks, który jednak jest tak mechaniczny i dziwny, że można odnieść wrażenie, iż nie przynosi on żadnej ze stron spełnienia. Jest bo jest, jest bo musi być. Jest, bo pożądanie nie ma końca. Blériot i Murphy to istoty uległe i nie potrafiące się przebić z własnym ja. Chociaż w głębi obaj wiedzą, że czasem powinni zaprotestować, tupnąć nogą w kierunku manipulującej nimi Nory, to na tej wiedzy wszystko się kończy. Ich kruchość, słabość i nieumiejętność radzenia sobie z problemami życia codziennego, często doprowadzała mnie do szewskiej pasji. Miałam ochotę potrząsnąć każdym z osobna, a Norę kopnąć w przysłowiowe cztery litery. Bywały momenty, że książka po prostu lądowała z hukiem na półce na kilka dni. Kiedy wracałam do lektury okazywało się jednak, że tylko ja byłam tak wzburzona. Cała trójeczka bohaterów w najlepsze żyła sobie dalej w trójkątnej symbiozie, kontemplując ulotne chwile bycia razem.

Niby banalna, nudnawa historia prawda? Otóż nie. W powieści Lapeyre diabeł bowiem tkwi w szczegółach. Jest w niej wiele odniesień do różnych dzieł kultury, innych powieści, filmu, muzyki. Żeby wyłapać chociaż kilka z nich, trzeba się bardzo skupić na lekturze. Jestem zadowolona, że udało mi się odczuć silny związek pisarza z twórczością Marcela Prousta. Po tym jak przeczytałam powieść, zajrzałam do kilku słów od tłumaczki i stamtąd dowiedziałam się, że na P. Lapeyre ogromny wpływ miała powieść W poszukiwaniu straconego czasu. Według słów Ani Marchand, autor podziwia Prousta za umiejętność przekazania prostych historii w mocnej formie, dzięki wykwintnemu stylowi i bogactwu figur retorycznych*. Dokładnie takie samo zdanie mam powieści Pana Lapeyre. Zwykła historia jakich wiele, miłosny trójkąt i jego perypetie, to przecież nie żadna nowość w literaturze. Jednak poprzez bogaty arsenał środków artystycznego wyrazu (zaskakujące metafory, porównania, oksymorony), ciekawie poprowadzoną narrację, niezwykle inteligentny humor, człowiek wie, że ma do czynienia z porządną , dopracowaną w każdym calu literacką perełką.

Książka Lapeyre nie jest lekturą dla wszystkich. Tylko ktoś, kto będzie czerpał radość z odkrywania licznych odniesień, smakowania genialnego języka pisarza, jest w stanie czerpać radość z obcowania z tą powieścią. Dla tych, którzy po prostu przeczytają książkę bez zastanowienia, stanowić ona będzie nic nie wnoszącą, nudną historię dwóch życiowych nieudaczników i głupiutkiej, wyrachowanej panienki.

Książka jest trudna w odbiorze i jak wspominałam na początku, potrafi zniechęcić. Jeśli jednak człowiek da jej szansę, na końcu odczuje swego rodzaju satysfakcję.

Tym, którzy się zdecydują, polecam wcześniejsze przeczytanie kilku zdań tłumaczki. Ułatwią wam lekturę i pozwolą pojąć celowość pewnych zabiegów. Ja niestety przeczytałam je dopiero po skończonej lekturze i potem musiałam wracać do konkretnych słów, aby pojąć na nowo ich sens.

Polecam wytrwałym zdobywcom J

*Ania Marchand, Od tłumacza, w: Patrick Lapeyre, Życie jest krótkie, a pożądanie nie ma końca, Wydawnictwo Replika, Zakrzewo 2012, s. 336.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki, serdecznie dziękuję Wortalowi Webook.pl

oraz Wydawnictwu Replika.

Matematyka w zagadkach, to kolejna już pozycja Wydawnictwa Edgard z serii Kapitan nauka.

Powszechnie wiadomo, że matematyka raczej nie należy do ulubionych przedmiotów szkolnych. Nauczyciele dwoją się i troją, żeby zachęcić uczniów do nauki wzorów, tabliczki mnożenia, geometrii, algebry i innych jakże interesujących zawiłości.

Wydawnictwo Edgard postanowiło działać od podstaw i przygotowało zagadki matematyczne dla dzieci rozpoczynających dopiero swoją edukację szkolną. To bardzo dobrze, gdyż jak wiadomo poprzez zabawę wiedzę przyswaja się szybciej i łatwiej. Zagadki nie mają nic wspólnego z nudnymi zadaniami i wzorami, bo to oczywiście nie jest jeszcze ten poziom nauczania, ale budują solidne podstawy, bez których w przyszłości ani rusz.

Forma zagadek jest doskonale znana z innych pozycji tej serii. Na awersie znajdują się dwie zagadki z ilustracjami, natomiast na rewersie -odpowiedzi do nich. Pozwala to na błyskawiczne sprawdzenie siebie lub dziecka:)

Karty, poprzez zagadki, w prosty, ale bardzo efektywny sposób uczą dzieci podstaw matematyki, pobudzają je do logicznego myślenia, ćwiczą spostrzegawczość i pamięć wzrokową. Jak zwykle Wydawnictwo zadbało o to, aby naszym pociechom do główek nie przyszło, że właśnie w tym momencie, bawiąc się zagadkami, przyswajają sobie podstawowe prawa matematyczne.

Zadania są bardzo urozmaicone, a wiele z nich wykracza poza dziedzinę matematyki, poszerzając wiedzę dziecka o całym świecie.

A oto kilka przykładów:

· Ile skoków musi wykonać żabka, żeby jak najkrótszą drogą dotrzeć do mamy? (załączona ilustracja)
· Kto będzie najwyższy, gdy wstanie, a kto najniższy? (człowiek, żyrafa, kot i lew)
· Babcia hoduje krowy i kaczki. Ile nóg mają razem zwierzęta?
· Jakie będą następne liczby w każdym ciągu? (30, 25, 20, 15, … ; 18, 20, 22, …)

Przyznaję, że zabawa z Kapitanem Nauką jest świetna, nawet dla mnie, osoby raczej nie pałającej miłością do tego przedmiotu. Wyobraźcie sobie jakie było moje zdziwienie, kiedy świeżutką paczkę z zagadkami podkradł mi mąż i zamknął się z synem w pokoju. Nie wychodzili przez dobrą godzinę. Okazało się bowiem, że Tymkowi matematyka nie jest straszna. Bezbłędnie odróżnia czworokąty od pięciokątów, wie, które zwierzęta są wyższe, a które niższe i potrafi ustawić je w szeregu. Wie, które dziecko ma w rączkach większą ilość lizaków, z radością wylicza zwierzakom kopytka, łapki i skrzydełka. Oczywiście odpowiednio ułatwiamy mu zadania, bo większość zagadek jest dla niego za trudna, ale i tak jestem zadowolona z jego postępów. Najważniejsze jednak jest to, że regularnie sam sięga po tę pozycję i potrafi sam na swój sposób zgadywać i sprawdzać sobie odpowiedzi. Wygląda to bardzo komicznie, ale wiem, że jeśli teraz ma taką radochę, to może w przyszłości też sobie poradzi z tym trudnym przedmiotem.

Matematyka w zagadkach, to dobry sposób na stawianie pierwszych kroków w dodawaniu, odejmowaniu, mnożeniu, dzieleniu, rozróżnianiu kształtów i figur geometrycznych. Oczywiście tak jak inne pozycje tej serii, zagadki matematyczne można zabrać ze sobą wszędzie, bo powinny zmieścić się nawet w najmniejszej maminej torebce.

Polecam!

Autorzy: Natalia i Krzysztof Minge

Tytuł: Matematyka w zagadkach

Wydawnictwo: Edgard

Rok wydania: 2012

Przedział wiekowy: Od 6 lat

Za możliwość zapoznania się z Matematyką w zagadkach serdecznie dziękuję Wydawnictwu Edgard

Zupełnie przypadkiem trafiła w moje ręce bardzo ciekawa książeczka dla dzieci. Początkowo myślałam, że nie zainteresuje Tymka, bo bohaterkami są dziewczynki, które w dodatku tańczą w balecie. Mały jednak koniecznie się uparł wieczorem, abym mu przeczytała tę książeczkę. I wiecie co? Czytamy ją nadal J choć w dalszym ciągu twierdzę, że to lektura bardziej dla dziewczynek. Opowiada o dwóch siostrach Amelii i Tośce. Dziewczynki różnią się od siebie bardzo. Amelia to klasyczna grzeczna dziewczynka z manierami, której nigdy nie zdarzy się poplamić bluzki lodem. Natomiast Tośka jest roztrzepana, lubi oryginalne kolory i wzory, a po zjedzeniu lodów jej ubranie nadaje się tylko do prania. Obydwie dziewczynki uczęszczają na lekcje baletu do Madame Miny. Amelia zostaje pupilką nauczycielki, gdyż radzi sobie świetnie w tych wszystkich pląsach i podskokach. Tosia zaś… nie umie się skupić, wpada na kolegów i Madame Mina ciągle krzyczy w jej kierunku: niegrzeczne stópki! Jedynie Pan Tiempo, który gra na słonecznie żółtym pianinie patrzy na Tosię życzliwym okiem.

Kiedy nadchodzi dzień wielkiego przedstawienia siostry dają z siebie wszystko, a właściwie tylko Amelia, bo Tośka gra skałę i jak sama twierdzi, trudno wyrazić swoje emocje, kiedy jest się skałą.

Po przedstawieniu na dziewczynki czekają prezenty. Amelia dostaje bukiet róż od Madame Miny, a Tosia w niepodpisanym pudełku znajduje… tego wam oczywiście nie zdradzę, ale podarunek ten odmieni jej życie i dziewczynka w końcu poczuje się spełniona.

Ta cieniutka objętościowo książeczka, niesie w sobie piękne przesłanie. Otóż nie każdy jest dobry we wszystkim, ale każdy z nas został obdarzony talentem, który powinien w sobie odnaleźć , rozwijać go i pielęgnować przez całe życie.

Piękne ilustracje w stonowanych kolorach zachwycą każdego dzieciaka, a zabawne imiona bohaterów i ich komiczne zachowania rozbawią je do łez.

Mój Tymek uwielbia Tosię, szczególnie wtedy, gdy ta podczas tańca wpada z impetem na kolegę Bernarda twierdząc, że była chmurką z temperamentem. A do tego mój syn podłapał określenie „niegrzeczne stópki” i teraz kiedy tylko coś zbroi woła: Nie ładnie Tymuś, niegrzeczne stópki!

Gorąco polecam Wam tę książeczkę (szczególnie dziewczynkom, ale jak widać chłopcy też mogą poczuć sympatię do Tośki czy Pana Tiempo).

Autor: Ann Bonwil, Teresa Murfin

Tytuł: Niegrzeczne stópki

Wydawnictwo: G+J

Data wydania: kwiecień 2012

Liczba stron: 26

Przedział wiekowy: 2-5

Recenzja również na Lubimyczytac.pl

Tymczasowa, to debiut literacki Małgorzaty Hayles, której teksty można było znaleźć swego czasu na stronie portalliteracki.pl. Anglistka z zawodu, anglofilka z zamiłowania. To tyle gwoli informacji biograficznych, których garstkę zdecydowałam się przemycić ze względu na to, że to debiutująca pisarka.

Gdybym zobaczyła tylko samą okładkę książki to chyba wahałabym się po nią sięgnąć. Osobie, która nie przeczytała powieści, oprawa może się wydać cukierkowata i kryjąca w swoim wnętrzu babskie romansidło. Natomiast kiedy byłam już po lekturze ta okłada zaczęła do mnie przemawiać. Może faktycznie trochę tego różu za wiele, ale poza tym wszystko się zgadza. Surowo wyglądająca kobieta z ciasno upiętymi włosami, blada twarz z wielkimi niebieskimi oczami. Taka właśnie jest Marta, bohaterka książki, w swojej „tymczasowej” fazie przeobrażeń.

Jako, że nie jestem osobą, która ocenia książkę po okładce, zajrzałam do fragmentów zamieszczonych na stronie wydawnictwa i bez zastanowienia zamówiłam egzemplarz. Nie żałuję wcale czasu z nią spędzonego i powiem więcej, to było bardzo udane spotkanie.

O czym jest Tymczasowa? A właśnie o takiej fazie tymczasowej, którą musi przejść Marta, aby stanąć na nogi i ujrzeć przed sobą światełko nowego życia pełnego. To książka o dojrzewaniu osoby dorosłej, która zamknęła w klatce swoją osobowość, a właściwie całą siebie. Jak zwykle tylko porządny kop od życia jest w stanie obudzić człowieka z letargu, w którym się znajdował. Tak też jest z Martą, kiedy dowiaduje się, że mąż ją zdradza. Początkowo zamyka się w sobie, wije bezpieczne gniazdko w swoim łóżku i robi wszystko, aby nie doszło do kończącej związek rozmowy. Kobieta zaczyna cofać się w przeszłość i analizować swoje postępowanie, wraca myślami do rodzinnego domu, do nierozwiązanych spraw z rodzicami i siostrą. Kiedy w końcu dochodzi do konfrontacji z mężem, który odchodzi do innej kobiety, Marta… czuje ulgę. Wiedziała bowiem, że rozstanie w końcu nastąpi i trwała w męczącym oczekiwaniu. Ulgę przynosi jej też jednak otwarcie klatki. Okazuje się, że bohaterka nie ma swojej osobowości, oddała ją mężowi, dzieciom, mamie, siostrze. Zawsze była dobra w byciu drugoplanowym bohaterem. Na szóstkę z plusem potrafiła sprawić, że nikt jej nie zauważał, jak gdyby rozpłynęła się Marta kobieta, a została Marta matka, Marta żona, Marta córka i Marta siostra. Marta żona ma długie włosy, bo takie lubił Tomek, mąż. Z tego samego powodu należała do koła żon, mieszkała w domu, którego wystrój można określić jako surową nowoczesność, gotowała, sprzątała, prała i prasowała. Marta matka zajmuje się sama dwójką bobasów, potem dzieciaków i wreszcie nastolatków. I dla nich znów pierze, gotuje, sprząta, chodzi na wywiadówki. Taka rola. Marta-córka schodzi na drugi plan, gdy rodzi się siostra Dagny. Staje się wtedy mistrzynią kamuflażu, kimś kogo nie ma.

Każda kobieta gra pewne role, bardziej czy mniej narzucone przez społeczeństwo. Jeśli jednak któraś z ról tłamsi nasze bycie tylko samą kobietą, to z czasem zaczynamy wariować. Ileż bowiem czasu można grać to samo. Żaden aktor by tego nie wytrzymał:

Jesteś żoną, matką, córką, siostrą, przyjaciółką,

synową. Jesteś kobietą.

Pewne role „grasz” od urodzenia, inne przybierasz

lub są ci narzucone.

Z niektórymi z nich się zrastasz niemal bez jednego

szwu, inne jak gorset lub klatka – początkowo

ograniczają swobodę, by z czasem wytyczyć granice

Twojego „ja” i ukształtować to, kim jesteś i jak jesteś

Postrzegana*.

Marta nie zrosła się bezszwowo ze swoimi rolami, ponieważ przez nie przestała być. Nie było więc możliwości, żeby pewnego dnia klatka nie pękła, lub nie została zdjęta na siłę i z zaskoczenia. Patrząc na sprawę z tej strony, dochodzimy do wniosku, że dobrze się stało. Może to zabrzmi banałem, ale zazwyczaj potrzebujemy silnego wstrząsu, aby zrozumieć swoje dziwne postępowanie, to że sami siebie czasem nieświadomi niszczymy. Marcie zajęło rok czasu poznanie siebie, wykształcenie swojej osobowości, swojego ja, zaakceptowanie faktu, że jest kobietą, która może decydować o swojej fryzurze, ubiorze, o tym gdzie pojedzie na wakacje i jaką pracę przyjmie. Jej przemiany poznajemy z perspektywy narracji pierwszoosobowej, ale także miejscami pojawiają się kartki z pamiętnika córki Leny i maile pisane przez Johna, partnera siostry Dagny. Kilka razy też autorka oddaje głos mężowi, który do końca nie jest tutaj czarną owcą.

Tymczasową czyta się świetnie. Ostrzegam jednak, że to nie lektura na jeden wieczór, w której tempo akcji zapiera dech w piersiach. Tę książkę smakuje się powoli i z dużą satysfakcją. Język powalił mnie na kolana. Gry słowne, porównania to istny majstersztyk. No dobra dam wam namiastkę tego z czym spotkacie się podczas lektury:

Tak dla informacji jest to fragment opisujący zjawisko wpuszczania informacji jednym uchem, a wypuszczanie drugim, zaobserwowanym u dzieci Marty:

Teraz jednak interesuje je wyłącznie teraźniejszość, w dodatku w ograniczonym osobistym aspekcie.

Modyfikują swój organ słuchu, tak by działał w służbie przeciwko smrodkowi powagi, dorosłości, śmierci. Podczas gdy małżowina nie ma jeszcze wyjścia i przyjmuje to, co mówimy, na fałd, błona bębenkowa zwalcza już wszystkie niezamówione fale dźwiękowe. Trąbka Eustachiusza odtrąbia wyraźnie w tył zwrot. Nasze słowa wpadają między młoteczek i kowadełko i po wybiciu „dane zbędne” zamiast do mózgu wypadają ze strzemiączka z powrotem w eter…**

Przewijające się przez całą książkę przemyślenia Marty, jej analizowanie siebie, wydarzeń minionych i teraźniejszych, ani na chwilę mnie nie znudziły. Nie jest to bowiem książka, w której zraniona kobieta wylewa swoje żale w eter. Marta dorasta, dojrzewa, przygotowuje się do nowego pięknego życia. Tworzy podwaliny nowego świata, w który wejdzie jako kobieta z doświadczeniem, poraniona, ale otwarta na to co ją czeka.

Wydźwięk jest bardzo pozytywny, wszak bohaterka nie zatapia się w czeluściach swojego cierpienia, a przynajmniej nie na długo. Stan żałoby jest właśnie tą tytułową tymczasowością, która jest pozytywna, bo tylko tymczasowa i zapowiada przejście w stan następny, nowy, lepszy.

Polecam gorąco!

Jeszcze tylko jedno słówko. Gratulacje dla wydawnictwa za doskonałą korektę. Dosłownie nie ma się czego czepićJ

*Małgorzata Hayles, Tymczasowa, Replika, Zakrzewo 2012, cytat z okładki,

*M. Hayles, Tymczasowa, Replika, Zakrzewo 2012, s. 262-263.

Autor: Małgorzata Hayles

Tytuł: Tymczasowa

Wydawnictwo: Replika

Rok wydania: 2012

Liczba stron: 288

Za możliwość zapoznania się z książką serdecznie dziękuję Wydawnictwu Replika

Recenzja również na portalu Lubimyczytac.pl
Recenzja również na wortalu Webook.pl

Zdjęcie pochodzi ze strony: http://bazgrajka.pl/

Czy cierpnie wam skóra na widok porysowanych stron w pięknych książeczkach waszych dzieci? Ja zawsze się tego obawiam, szczególnie jeśli wypożyczamy bajki z biblioteki. Pilnuję Tymka jak tylko mogę, żeby nie stawiał tam swoich pięknych rysunków. Jednak jak wiadomo dziecka nie na się zawsze i wszędzie upilnować.

Ogłaszam wszem i wobec, że oto na pomoc przybywają Bazgrajki, czyli książeczki, po których do woli można kreślić i kolorować. Dodatkowo do każdej z nich dołączona jest dobrej jakości kredka, w kolorze, który jest tematem przewodnim bajeczki. Zadanie dziecka polega na pokolorowaniu lub dokończeniu niektórych obrazków. Czyż to nie wspaniały pomysł? Dziecko ma wrażenie, że jest ilustratorem i tym chętniej łapie kredkę do rączki. Wrażenie jakie robi możliwość bezkarnego bazgrania w książeczce jest bezcenne. Przyznam, że mój Tymek na początku był w wielkim szoku i nieśmiało stawiał pierwsze kreski, natomiast teraz bazgra zawzięcie i ma z tego wielką, wielką radochę.

Każda z książeczek oprócz tego, że ma miejsca do rysowania i kolorowania, jest także zabawną bajeczką. Do tej pory ukazały się dwie Bazgrajki.

Żółty świat Ryska, do którego autorem tekstów jest wieloletni sekretarz Wisławy Szymborskiej Michał Rusinek, natomiast druga z książeczek, która niedawno się ukazała, to Zakochany Big Pen, autorstwa znanej pisarki dla dzieci Joanny Olech. Teksty są krótkie, ale inteligentne i przezabawne.

Zdjęcie pochodzi ze strony: http://bazgrajka.pl/

Książeczki w dwóch wersjach kolorystycznych (żółta i niebieska) są wykonane z grubego kartonowego papieru, co pozwala na bardzo wygodne rysowanie. Załączona kredka, jest gruba i trójkątna, dzięki czemu nie wyślizguje się z małych rączek.

Jeśli chcecie zajrzeć do Bazgrajek i sami wypróbować ich zalety to zapraszam tutaj

Polecam całym sercem!!!!

Za egzemplarze Bazgrajek serdecznie dziękuję Bazgroszytowi

Oczywiście dochód ze sprzedaży Bazgrajek, przeznaczony jest na Fundację Mówimy Obrazami, która wspiera twórczy rozwój dzieci i wręcza kredki oraz materiały edukacyjne maluchom w całej Polsce.

Fundacja co miesiąc wyłania kilka przedszkoli, do których wysyłane są dobrej jakości kredki dla całych grup. Jeśli masz ochotę zgłosić swoje przedszkole to zapraszam tutaj.

W ZWIĄZKU Z POWYŻSZYM CHCIAŁAM WAS PROSIĆ O ODDANIE GŁOSU NA PRZEDSZKOLE MOJEGO SYNA, JEŚLI OCZYWIŚCIE MACIE NA TO OCHOTĘ. TYMEK I JEGO KOLEDZY BĘDĄ BARDZO WDZIĘCZNIJ WYSTARCZY DAĆ „LAJKA” POD TYM ZGŁOSZENIEM:

SERDECZNIE DZIĘKUJĘ ZA WASZĄ POMOC!

Pamiętacie legendarne pismo Miś? Jeśli tak, to na pewno pamiętacie także postać zabawnego misiaka, którego charakterystyczne rysy poznawały niegdyś dzieci w całej Polsce. Wyobraźcie sobie, że nakładem Wydawnictwa Bis została wydana książeczka Misiowe składanki, dzięki której możecie wrócić do lat dzieciństwa.

Autorka, pani Ewa Zielińska zebrała w książeczce formy papierowych zabawek do wycięcia, złożenia i sklejenia, które lata temu były publikowane w czasopiśmie Miś. Zabawa z tą książeczką, to istny powrót do przeszłości dla rodziców, a dla dziecka oczywiście wspaniała rozrywka. Na stoliku mojego syna piętrzą się zrobione przez nas zabawki, które budzą zachwyt wśród wszystkich gości. No bo jest się przecież czym zachwycać:

Segregator z misiem, w którym mój Tymek trzyma swoje prace plastyczne (czytaj pierwsze bazgrołki), pudełko na kredki, papierowe klocki, które ucieszyły mnie chyba najbardziej, gdyż pamiętając je ze swojego dzieciństwa, chciałam znaleźć w sklepach coś podobnego dla Tymka. Niestety chyba już nie produkują takich klocków, dlatego tak bardzo ucieszył mnie ich widok w książeczce. Jakie jeszcze zabaweczki można stworzyć dzięki szablonom? Budkę dla dzięcioła, domek w grzybku, do którego chowamy różne skarby, Kurka z małymi kurczątkami, miś do ubierania + zestaw papierowych ciuszków, ptaszki, kaczuszki, jesienny jeżyk, miś na saneczkach i wiele innych cudowności.

Do wykonania zabawek wystarczy tylko klej i nożyczki. Dodam, co dla mnie jest bardzo ważne, że każdy szablon wykonany jest z dobrej jakości papieru, który nie zniszczy się po pierwszym kontakcie z małymi rączkami. Oczywiście młodsze dzieci i tak będą potrzebowały pomocy rodziców przy wycinaniu elementów, ale te starsze podczas prostych prac, świetnie rozwiną wyobraźnię i zdolności manualne. Kto by nie chciał mieć takich wspaniałych i oryginalnych zabawek w domu? Gorąco polecam!

A oto zabawki, które już wykonaliśmy z Tymkiem: