Archive for maja 2013

Home Archive for maja 2013

Autor: Silver RavenWolf
Tytuł: Nastoletnia czarownica
Tłumaczenie: Ewa i Bartłomiej Kotarscy
Wydawnictwo: Illuminatio
Rok wydania: 2012
Liczba stron: 296
Oprawa: miękka

Czarostwo to oparta na naturze i afirmacji życia religia, nakazująca przestrzeganie zasad moralnych i budowanie harmonii między ludźmi oraz inspirowanie siebie i innych*

Czarostwo to obecnie najszybciej rozwijająca się religia w USA. Wyznawców wiccy jest tam tylu, co pisarzy posiadających w swoim dorobku opublikowane dzieła (porównanie autorki). Jak wygląda współczesna czarownica? Czy lata na miotle i straszy czarnym uśmiechem? W co wierzy i czym tak naprawdę się zajmuje? Jako, że tematyką czarownic interesuję się od zawsze (pokusiłam się nawet napisaniem pracy magisterskiej na ten temat) z wielką chęcią i ciekawością sięgnęłam po książkę Silver RavenWolf Nastoletnia czarownica. Co prawda jak sam tytuł wskazuje jest to książka dla młodzieży, ale przeczytałam, że bardzo dokładnie wyjaśnia wszystkie tajniki wicca, dlatego nie wahałam się ani chwili.

Autorka od dziecka interesowała się magią. Obecnie jest Wysoką Kapłanką Wicca (należy do klanu Black Forest) i sprawuje opiekę nad jedenastoma sabatami w ośmiu stanach. Napisała już wiele książek o czarostwie dla dorosłych, a teraz przyszła kolej na publikację dla młodzieży. Silver jest mamą czwórki dzieci, które również zgłębiają tajniki wicca.

Przede wszystkim spodobała mi się pierwsza część książki, która w sposób wyczerpujący opowiada o genezie czarostwa, założeniach, grupach i podgrupach. Z przyjemnością przeczytałam mit o narodzinach tej religii, kiedy to zrodził się Duch, tworząc z bezkresnej miłości Boginię

Tańczyła ona na niebiosach, a jej stopy wybijały rytm wszechstworzenia. Iskry światła tryskały z jej włosów, dając początek gwiazdom i planetom… **

Wiele informacji mnie zaskoczyło, na przykład fakt, że czarownice wierzą w reinkarnację i w to, że jakiś czas po śmierci wracają z powrotem na ziemię, aby wypełniać dalej swoją karmę.

Z zainteresowaniem przeczytałam o tajnikach czarostwa i jego symbolach, magicznych kręgach i księdze cieni oraz rytuałach i zaklęciach. Nie sposób przytoczyć tutaj wszystkich informacji, gdyż jest ich naprawdę sporo. Podane zostały w sposób bardzo przystępny nawet dla laika.

Według autorki, każdy może zgłębić tajniki czarostwa i nie przeszkadza w tym wiara w inne religie.

W drugiej części możecie znaleźć wiele przykładów zaklęć, przygotowanych specjalnie z myślą o nastolatkach i przyznaję, że dla nich mogą się stanowić nie lada atrakcję i pole do manewrów. Ja potraktowałam je z lekkim przymrużeniem oka.

Musze przyznać, że książka została bardzo starannie opracowana. Z części teoretycznej można się naprawdę wiele dowiedzieć, a dla tych, którzy zapragną zgłębiać czarostwo, autorka przygotowała na końcu obszerną bibliografię.

Jeśli chodzi o mankamenty, to muszę przyznać, że niejednokrotnie drażnił mnie poradnikowy styl zwracania się do czytelnika. W kilku miejscach wydawało mi się też, że autorka sztucznie próbowała przypodobać się młodemu czytelnikowi. Większych zastrzeżeń nie mamJ

Jeśli kogoś interesuje współczesne czarostwo, zgłębienie jego tradycji, odłamów, założeń, może bez wahania sięgnąć po tę książkę. Jeśli zaś wolisz pozostać w słodkiej nieświadomości i pod wpływem czaru bajek o złych czarownicach – zalecam kolejny raz sięgnąć do Braci GrimmJ

*Silver RavenWolf, Nastoletnia czarownica, Illuminatio, Białystok 2012, s. 26,

** ibidem, s. 48.

Autor: Renata Adwent
Tytuł: Rok na końcu świata
Wydawnictwo: Feeria
Rok wydania: 2013
Liczba stron: 376
Oprawa: miękka

Z miłością jest chyba tak jak z tulipanami: zdarza się, że trwa zasuszona, aż trudno uwierzyć, że jeszcze w ogóle jest. Ale to, że na pewien czas zasypia, nie znaczy, że już odeszła i nie wróci nigdy*

Rita budzi się pewnego dnia w złym humorze. Jest sobota, a ona musi iść do pracy. Złe myśli nieproszone wysypują się z obolałej głowy jak ulęgałki. Niby nie ma powodów do narzekania. Ma pracę, może nie tą wymarzoną, ale w dzisiejszych czasach dobrze, że w ogóle jest. Ma przy sobie mężczyznę, który codziennie gotuje jej obiadki, dosyć dobrze zarabia, nie czepia się i zdaje się być zakochany po uszy. Pełnia szczęścia? Ano właśnie nie. Rita ma trzydzieści lat i w dniu, w którym wstała lewą nogą zaczyna się zastanawiać nad sensem swojego życia. Czy tak już będzie zawsze? Ciepłe kapcie, obiadki, kolacyjki, winko ze znajomymi? Czy to, co czuje do Mikołaja jest wielką miłością? Niezbyt to bowiem podobne do gorącego uczucia rodem z love story. Czy w życiu, od którego tyle oczekiwał nie wydarzy się nic więcej?

Nić niepewności zasiana tego dnia, rośnie w niej, gmatwa i zawija się w pętelki. Co robić? Wykrzyczane słowa w żaden sposób nie potrafią wyrazić tego, co czuje Rita, bo dziewczyna sama nie wie co się z nią dzieje, czego oczekuje. Odpowiedź jak to zwykle bywa przynosi samo życie. Oto ciotka Nina zapisała Ricie w spadku swój dom z ogrodem w Bartnicy Nowej. Decyzja jest prosta. Walizka spakowana, klucze w skrzynce na listy i kilka słów na kartce wyrwanej z notesu: Wyjeżdżam. Muszę to wszystko przemyśleć. Przepraszam.

To chyba pierwsza, tak odważna decyzja w życiu dziewczyny. Pierwszy tak zdecydowany krok. Wątpliwości dopadają ją bardzo szybko, ale nie ma już odwrotu. I bardzo dobrze.

Ciocia Nina postawiła jeden warunek, aby odziedziczyć dom na stałe, Rita musi wytrzymać w nim rok. Czy podoła? Jest sama w ciemnej głuszy, gdzieś na prowincji. Wytrzyma. Takiej ciszy nie ma nigdzie, a wiadomo, że tam gdzie jest cicho, dobrze się myśli. Smutek i strach przychodzą już pierwszej nocy, ale zmęczenie pozwala na chwilę zamknąć oczy. Drugiego dnia praca związana z uporządkowywaniem domu, nie pozwala na łzy. Jest tyle do zrobienia, do przeczytania, do przemyślenia. Drewniane belki domu skrzypią przyjaźnie, ogień na kuchni strzela wesoło i ogrzewa… Może nie będzie tak źle? Mądra Nina wiedziała, że Ricie nie będzie łatwo, dlatego jeszcze przed śmiercią przygotowała dla niej kilka cennych słów i podarunków, które dobrze wykorzystane mogą pomóc dziewczynie stanąć na nogi i otworzyć się na nowe życie.

Praca przy domu i ogrodzie, życie zgodnie z rytmem natury, bogactwo pór roku i całkiem nowe znajomości pozwalają spojrzeć głęboko w siebie, z dystansem ocenić przeszłość i dokonać pewnych analiz. Tu, na końcu świata, w towarzystwie psa, kota i ropuchy Rita chce odnaleźć siebie, wydorośleć, wziąć odpowiedzialność za swoje życie. Zdaje sobie sprawę, że do tego, co zostawiła w wielkim mieście może nie być już powrotu. Chce jednak zaryzykować.

Powoli poznaje mieszkańców wsi, ich zwyczaje. Zawiera pierwsze nieśmiałe znajomości i przyjaźnie. Spontaniczna decyzja przyjęcia od koła gospodyń pieca do wypalania gliny porusza całą lawinę niespodziewanych wydarzeń. Dom Rity staje się miejscem spotkań, dyskusji, warsztatów twórczych, hotelem dla złamanych serc, a także siedzibą tajnej organizacji „piorun”.

Rok w Bartnicy przynosi wiele zmian, jeszcze więcej przegadanych nocy, połatanych ran, ciepłych uczuć, fizycznego zmęczenia, zapach świeżych ziół, smak słodkich malin, parującej po deszczu ziemi, radość dziecka i słony smak łez. Kto by pomyślał, że tu na końcu świata otworzy się przed Ritą całkiem nowe życie.

Sięgając po tę książkę byłam pełna obaw. Prowincja, ucieczka z wielkiego miasta, zranione serce. To temat ostatnio popularny w literaturze. Czy można tu jeszcze czymś zaskoczyć? Debiutująca w roli pisarki Renata Adwent Ameryki nie odkrywa, ale za to świetnie oddaje klimat wiejskiego domu, gdzieś tam daleko stąd. Ciepło kaflowego pieca, zapach świeżo zerwanych pomidorków i malin. Wszystko to czytelnik może odczuć niemal na własnej skórze. Codzienność dyktowana przez pory roku może dać upragniony wypoczynek i odpowiedź na wiele pytań.

Mimo iż książka praktycznie pozbawiona jest dialogów (narracja pierwszoosobowa) to czyta się ją jednym tchem. Nawet wolniejsze momenty, pełne ciekawych przemyśleń głównej bohaterki nie powodują znużenia. Jest swojsko, blisko i smakowicie.

Bohaterowie przewijający się w tle tworzą wielobarwną mozaikę charakterów, co wpływa bardzo pozytywnie na fabułę. Głównymi postaciami są wspaniałe silne kobiety - ciotka Nina, Patrycja, Tola, Malwina, Kaśka, Baśka, Meg, do którego to grona z czasem dołącza Rita. Mężczyźni występują tu raczej duchowo poza paroma wyjątkami (wyłączając mojego ulubieńca pana Włodzimierza). Są sprawcami większości wydarzeń, ale stoją z tyłu, za lekką mgiełką.

Oczywiście jest to książką traktujące przede wszystkim o miłości, ale nie miłości rodem z taniego romansu. Bohaterką jest jej bardziej przyziemna koleżanka. Miłość zwykła, codzienna, raz przynosząca śmiech i radość, innym razem ból i łzy.

Mam ostatnio szczęście do lektur trafiających do mnie w dobrym czasie i idealnie wpasowujących się w mój nastrój. Właśnie takiej dobrej obyczajówki potrzebowałam i nie zawiodłam się ani trochę.

Jeśli więc macie ochotę zamknąć za sobą drzwi codzienności i wylądować gdzieś na końcu świata, zapraszam do Bartnicy!

*Renata Adwent, Rok na końcu świata, Łódź 2013, s. 215.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Feeria

Książka bierze udział w wyzwaniu Polacy nie gęsi, czyli czytajmy polską literaturę.

Autor: Zofia Stanecka
Tytuł: Koc trolla Alojzego
Ilustracje: Jona Jung
Wydawnictwo: Egmont
Rok wydania: 2013
Liczba stron: 32
Kategoria wiekowa: 3-7
Okładka: miękka ze skrzydełkiem

Trzy, dwa, jeden, START… Zaczynamy naukę czytania!

Wydawnictwo Egmont jakiś czas temu wpadło na świetny pomysł, aby wzbogacić swoją ofertę skierowaną do najmłodszych, w książeczki wspierające naukę czytania. Program patronuje Biblioteka Narodowa i jest on zgodny z zaleceniami metodyków.

Czytam sobie jest trzystopniowym programem wspierającym naukę czytania dla dzieci w wieku 5-7 lat.

Poziom 1 SKŁADAM SŁOWA, to książeczki, w których tekst nie przekracza 150-200 wyrazów, a zdania są bardzo krótkie. Dodatkowo znajdują się w nich ćwiczenia z głoskowania (23 podstawowe głoski)

Poziom 2 SKŁADAM ZDANIA, to propozycja dla dzieci, które pierwsze zmagania z czytaniem mają już za sobą. Książeczki zawierają dłuższe, bardziej rozbudowane zdania (800-900 słów) z elementami dialogu. Do tekstu użyto również dwudziestu trzech głosek, ale wzbogacono tekst o „h”. Na poziomie drugim dzieci ćwiczą również sylabizowanie.

Poziom 3 POŁYKAM STRONY, to już wyższa szkoła jazdy. Do budowy tekstu użyto wszystkich głosek, tekst składa się z 2500-2800 wyrazów. Zdania są dłuższe i bardziej złożone. Dodatkowo książeczki z tego poziomu zostały wzbogacone w alfabetyczny słowniczek trudnych wyrazów.

Wszystkie książeczki z serii zostały stworzone z myślą o tym, żeby wzbudzić w dziecku ciekawość i chęć do nauki czytania. Bajeczne ilustracje, mądre i zabawne teksty znanych polskich autorów (Zofia Stanecka, Grzegorz Kasdepke, Wojciech Widłak, Joanna Olech, Rafał Witek, Ewa Nowak), duża czcionka oraz naklejki-nagrody umieszczone na końcu książeczek przyciągną każdego malucha.

W nasze ręce trafiła książeczka z poziomu pierwszego Koc trolla Alojzego, autorstwa Zofii Staneckiej (znana przede wszystkim z bestsellerowej serii książeczek o Basi). Już z okładki uśmiecha się wesoły troll z bosymi nóżkami, a na jego głowie panoszy się mały kotek. Alojzy bardzo lubi dostawać prezenty. Dziś rozpakowuje paczkę od kuzyna. Znajdzie w niej coś mięciutkiego i cieplutkiego. Niespodzianka jednak kryje w sobie również tajemniczego przybysza. Jesteście ciekawi? Zajrzyjcie do książeczki…

Sięgając po ten tytuł miałam nadzieję, że będzie zawierał tekst nieco ambitniejszy niż Ala ma kota. Wiem, że małe dzieci właśnie tak od lat uczą się czytać, ale czy muszą to robić w tak nudny sposób? Nie zawiodłam się. Wydawnictwo obiecuje wciągające historie i tak jest w rzeczywistości. Nawet na pierwszym poziomie!

Autorką przezabawnych ilustracji jest Jona Jung, laureatka wielu nagród i wyróżnień. To właśnie ona postanowiła zmienić stereotypowe myślenie o trollach i stworzyła wzbudzającego sympatię Alojzego. Na sam jego widok mojemu synkowi śmieje się buzia i każe sobie „cytać tlora”. Ilustracje są ogromne i kolorowe (nie krzykliwe). Podoba mi się, że tekst został od nich oddzielony wyraźną kreską. Tam, gdzie są literki jest tylko białe tło, które pozwala dziecku skupić się na nauce czytania. Na każdej stronie znajdują się ćwiczenia z głoskowania, co niezmiernie przypadło do gustu Tymkowi. Moje dziecko od małego fascynuje się literkami i od dawna zna prawie cały alfabet, takie ćwiczenia tylko przybliżają go coraz bardziej do celu, jakim jest samodzielne czytanie.
Na odwrocie przedniej okładki znajdują się trzy zadania do wykonania po skończonej lekturze, które utrwalają zdobytą wiedzę, uczą dziecko opowiadać własnymi słowami przeczytaną historię i pobudzają wyobraźnię.

Nagrodą za wysiłek i trud malucha są naklejki – medale umieszczone z tyłu książeczki (jestem super, czytam sobie, po nitce do kłębka) oraz dyplom sukcesu, które jeszcze bardziej motywują do pracy.

Uważam, że to wspaniałe, że wydawnictwa wychodzą naprzeciw dzieciom i rodzicom, wspomagając naukę czytania. W dobie, kiedy ludzie czytają coraz mniej, potrzeba takich akcji jak najwięcej.

Z całego serca polecam książeczki z serii czytam sobie. Jeśli chcecie dowiedzieć się czegoś więcej, zapraszam na strony:

www.czytamsobie.pl

www.egmont.pl

Książeczka bierze udział w wyzwaniu Odnajdź w sobie dziecko

Autor: Alice Munro
Tytuł: Taniec szczęśliwych cieni
Tłumaczenie: Agnieszka Kuc
Wydawnictwo: Literackie
Rok wydania: 2013
Liczba stron: 356
Oprawa: miękka ze skrzydełkiem

Alice Munro, kanadyjski wirtuoz opowiadań, mistrzyni tej krótkiej formy, porównywana z Czechowem. Tymi słowami określa ją cały świat. Urodzona w 1931 roku Munro, wydała swój pierwszy tom opowiadań w 1968 roku. W Polsce jej sława dopiero rozkwita za sprawą Wydawnictwa Literackiego, które od 2011 roku regularnie wydaje twórczość tej autorki.

Taniec szczęśliwych cieni, który mam przed sobą, to debiut A. Munro. Przyznam szczerze, że trudno było mi w to uwierzyć. Niezwykła dojrzałość autorki i dopracowany warsztat wskazywałyby raczej na kogoś, kto ma na swoim koncie co najmniej kilka utworów.

Piętnaście historii. Obrazki prowincjonalnej codzienność. Nic wielkiego. A jednak. W prozie Alice Munro najważniejsze jest to, co dzieje się w tym momencie. Tu i teraz. Nie ma znaczenia, czy są to zakupy w markecie, czy przyjazd do rodzinnego domu, czy wyjście na szkolny bal. Ciągle nie potrafię pojąć, jak wielki talent trzeba posiadać, aby z kawałka szarego życia, stworzyć historie ciekawe, doskonale skonstruowane i co najważniejsze pozostawiające niedosyt i apetyt na więcej.

Kiedy po raz pierwszy sięgnęłam po ten tom, wrażenie zrobiły na mnie tylko cztery opowiadania (Komiwojażer Braci Walker, Biuro, Chłopcy i dziewczynki i Taniec szczęśliwych cieni). Nie był to dobry czas na tę lekturę. Czytałam w biegu, między świętami i chorobami synka. Tak nie można. A. Munro trzeba poświęcić czas zasiadając wygodnie na kanapie, w spokoju i ciszy. Najlepiej późną nocą. Nie dałam za wygraną i w weekend majowy po raz drugi zasiadłam do Tańca szczęśliwych cieni. Czytałam wieczorami, kiedy ciszę przerywał tylko deszcz bębniący o szyby. Tym razem chłonęłam każde słowo, każdy przecinek i kropkę.

Akcję wszystkich opowiadań autorka usytuowała na prowincji, w okolicach miasteczka Jubilee. Sama wychowała się w podobnym miejscu, gdzieś między miastem a wsią. Na pierwszy rzut oka nie dzieje się tam nic szczególnego. Dopiero ludzie i ich codzienne życie, małe troski i duże kłopoty sprawiają, że senność znika jak za dotknięciem różdżki. Bohaterami są w większości dziewczynki i kobiety. Dziewczynki tęskniące za innym, lepszym życiem, wyalienowane od reszty, pragną uciec lub właśnie wtopić się w tłum. Kobiety autsajderki, które chcą się wyrwać z zapyziałej mieściny, opuścić dom rodzinny, a często i samych rodziców, by szukać własnego ja. W opowiadaniach Munro widać, jak trudne jest to zadania. Bohaterki często pozostają tylko przy swoich marzeniach o wspaniałym życiu, czasem robią pierwszy krok, a potem cofają się szybko w bezpieczny kokon. Niejednokrotnie udaje im się uciec na wiele lat. Zawsze jednak coś ciągnie je z powrotem w rodzinne strony, nie pozwala zapomnieć, tłamsi od środka. Jedna z kobiet ma wyrzuty sumienia, że uciekła od chorej matki, zostawiając siostrę z tym „kłopotem” (Pokój utrechcki). Dziewczyna, której nikt nie chce porosić do tańca podczas szkolnego balu, ma szansę opuścić miejsce, które dało jej tak wiele przykrości i za sprawą nowej koleżanki wyrwać się ze stereotypowego myślenia, które powoduje tylko cierpienie. Już, już podchodzi do wyjściowych drzwi, kiedy zupełnie przypadkowy chłopiec prosi ją do tańca. Czar prysł. Dziewczyna oddycha z ulgą, że wszystko zostało po staremu, że nic nie trzeba zmieniać.

Dominuje także tematyka przemijania (Taniec szczęśliwych cieni) i złożonych więzów rodzinnych na tle małego miasteczka. Mimo pozornie nieskomplikowanej fabuły, autorka nie przedstawia łatwej wizji świata. Jej bohaterowie to nie grzeczni farmerzy, zacofani w myśleniu.

Cały tom niby tak realistyczny, a jednak zawieszony gdzieś między jawą i snem. Nie bez powodu, twórczość A. Munro określa się mianem realizmu magicznego. Zauważyłam też, że niektóre opowiadania łączą się w lekko powiązane cykle, mozaiki. Czasem występuje ten sam bohater, miejsce. Kiedy dobrnęłam do końca, odniosłam wrażenie, że w piętnastu opowiadaniach Munro przedstawiła niewielką społeczność jednego miasteczka. Gdyby połączyć je nicią, mogłaby powstać całkiem spora powieść. To tylko takie moje spekulacje, gdyż podobno A. Munro nigdy nie napisała i nie napisze dłuższej formy. Żartuje na ten temat mówiąc, że boi się, że trakcie pisania długiej powieści, coś mogłoby się jej stać i biedna książka nigdy nie zostałaby ukończona.

Autorka bardzo dba o najmniejsze szczegóły, jest przenikliwa i dokładna. Język opowiadań doskonale współgra z całością. Z jednej strony jest uporządkowany i czysty, z drugiej zaś od czasu do czasu wkrada się tam chaos, oczywiście celowo zaplanowany. W człowieku, nawet tym zamieszkującym prowincję kryją się burze i wodospady. Takie też jest nasze życie i takie są te opowiadania. Największym majstersztykiem pozostają dla mnie zakończenia. To po prostu mistrzostwo świata. W audycji radiowej poświęconej twórczości A. Munro usłyszałam, że od małego lubiła poprawiać zakończenia przeczytanych przez siebie książek. Nie dziwi mnie zatem fakt, że i w swoich opowiadaniach ten ostateczny moment dopracowała do perfekcji. Wyobrażacie sobie, że koniec każdego z opowiadań przynosi zupełnie nowe spojrzenie na całość? A do tego jeszcze pozostawia czytelnika w wielkim osłupieniu i z tysiącem pytań.

Proza tej kanadyjskiej pisarki namacalnie dotyka codzienności, obcuje z nią i sprawia, że przebywanie w jej pieleszach staje się czymś bardzo interesującym. Każdy, kto przeczytał choć kilka słów o samej autorce, odnajdzie w jej książce wiele wątków autobiograficznych, czy to w samych postaciach, czy w poruszanej tematyce. Jak wspomniałam wcześniej Munro także wychowała się na prowincji, jej ojciec był hodowcą srebrnych lisów, a sama Alice ze względu na to, że poszła wcześniej do szkoły, nie potrafiła złapać kontaktu z kolegami i koleżankami. Sama również musiała opuścić rodzinne miejsce i wyemigrować w poszukiwaniu własnego ja.

Wyalienowanie, podróż, choroba, ucieczka, powrót do przeszłości - wszystkie dotknięte w opowiadaniach problemy mają jakiś związek z samą autorką, dlatego pewnie są tak bliskie życiu, swojskie.

Od lat mówi się, że Alice Munro znajduje się w ścisłym gronie kandydatów do nagrody Nobla. Od dziś będę trzymać kciuki, aby spekulacje okazały się prawdziwe i przyniosły autorce tak wielkie wyróżnienie.

Genialne!

Subskrybuj: Posty ( Atom )

podczytuję

Blogi rodziców, które uwielbiam czytać

Blogi ludzi z pasją:

Przydatne strony