Babcia i dziadek, to często jedne z najważniejszych osób w naszym życiu. A jednak, kiedy przychodzi styczeń, długo zastanawiamy się nad prezentami. Często kupujemy nudne kubki, etui na okulary czy pudełko czekoladek. Nie czarujmy się. Dużo więcej uczucia i włożonego wysiłku mają pstrokate, lepiące się od kleju laurki naszych dzieci.

W obecnej sytuacji, kiedy tak mało czasu możemy spędzać razem, fajnie jest pomyśleć o prezencie, który zaangażuje całą rodzinę, sprawi, że spotkacie się, chociaż w okrojonym składzie, i zapomnicie na chwilę o tysiącu niezałatwionych spraw…

Przeszukując sieć, znalazłam grę planszową, która bardzo mnie zaciekawiła. Podeszłam do niej sceptycznie, jak do wszystkich gadżetów, tworzonych specjalnie pod święta, ale miło się rozczarowałam.

Co znajdziecie w środku?

Dobrej jakości planszę, składaną na cztery części, 12 drewnianych figurek, karty z retro zdjęciami i karty z pytaniami Nie znajdziecie informacji o ilości tych kart, ale jest ich bardzo dużo. Jednocześnie może grać aż 12 uczestników. Sama rozgrywka trwa od 60 do 120 minut.

Jak grać?

Babciu, dziadku… Jak to wtedy było? to nie jest gra, w której liczy się szybka, emocjonująca rozgrywka. To zupełnie coś innego. Oczywiście, że i tutaj w końcu ktoś wygrywa, ale jest to najmniej ważne.

Każdy z graczy wybiera sobie pionek i pole najbliżej siebie. Wszyscy otrzymują też po 5 kart z obrazkami. Potasowane karty z pytaniami rozkładamy obok planszy.

Gra składa się z dwóch etapów. W pierwszym, każdy gracz opowiada historyjki związane z obrazkami na kartach (ilość opowiadanych historii jest uzależniona od liczby graczy). Są to obrazki retro, więc będziecie sięgać, do zakamarków waszej pamięci (ach te wspomnienia). Z doświadczenia wiem, że ten etap może trwać bardzo długo. Początkowo gracze opowiadają z pewną dozą nieśmiałości, ale jak już zaczną się rozkręcać, to nie mam końca. I tu trzeba uważać, aby nie przegapić żadnego szczegółu z opowieści, ponieważ drugi etap tej gry polega na odpowiadaniu na wylosowane pytania. Dotyczą one wszystkich opowiedzianych historii. Gracz musi również podać informację, o którą konkretnie historię chodziło. Ma na to 30 sekund. Jeżeli odpowie dobrze, przesuwa swój pionek na planszy. Grę wygrywa osoba, która jako pierwsza dotrze do mety.

Pytania

Są dwa rodzaje pytań.

1.       pytania przechodnie. Na takie pytanie odpowiada najpierw gracz, który je wylosował. Jeżeli możliwych jest więcej odpowiedzi, podaje tylko jedną z nich. Potem odpowiadają kolejni gracze, dopóki nie wyczerpią odpowiedzi.

2.       pytania osobiste. Na takie pytanie odpowiada tylko gracz, który je wylosował.

Odpowiedzi mogą się powtarzać, ale tylko wtedy, kiedy dotyczą różnych historii. W kwestiach spornych decyduje najstarszy zawodnik.

Wiek graczy

Na pudełku znajdziecie informację o tym, że w grę może już grać sześciolatek, ale bez pomocy osoby dorosłej tak małe dziecko raczej sobie nie poradzi. Będzie mu też ciężko znaleźć historię do obrazków retro. My po prostu pozwalamy synowi opowiadać historie z jego życia i powiem wam, że świetnie się przy tym bawi. Natomiast nie ukrywam, że najlepsze są opowieści z dawnych lat, które niespiesznie snują dziadkowie, albo wspomnienia ich dorosłych dzieci. Robi się wtedy niepowtarzalny klimat. Ludzie przestają zerkać na telefony i słuchają z wypiekami na twarzy, aż w końcu przekrzykują się niecierpliwie :) W zestawie znajdziecie tyle przeróżnych, pobudzających wyobraźnię obrazków, że nie będziecie mieli problemów z wymyślaniem historii. I przygotujcie się na częste okrzyki typu „ja taki miałem!” itp.

Mam taki niecny plan, aby podczas rozgrywek z rodziną robić sobie krótkie notatki i później spisać historie opowiedziane przez najstarszych członków rodziny. Wpiszę je do specjalnej księgi Drzewo rodowe naszej rodziny, ale o niej opowiem w kolejnym poście :)

Dodam tylko, że autorką gry jest Monika Kopřivová, ta sama pani, która stworzyła kultowe już książki Opowiedz mi, Babciu; Opowiedz mi, Dziadku.

Mamo, mamo – powiedz mi, jak bardzo mnie kochasz? A ja ciebie jeszcze bardziej. Jak stąd do... do Niemiec. Nie, to ja ciebie jeszcze bardziej. Jak stąd do Afryki...

Znacie? Pewnie wszyscy rodzice doskonale wiedzą, o jakiej zabawie myślę i jak długo ona może trwać. Oj długo. W zasadzie bez końca. Dzieci uwielbiają przekomarzać się z nami w ten sposób. W zasadzie te przekomarzania nie są niczym innym, jak wspaniałą manifestacją uczuć, najpiękniejszym wyznaniem miłości. Dziecko upewnia się, jak wielka jest miłość, którą darzy je rodzic. Samo również próbuje wyrazić swoje uczucia. W ruch idą wszystkie słowa, które dziecku kojarzą się z czymś wielkim, długim, daleko usytuowanym... Bo jak wyrazić uczucie, które łączy rodzica z dzieckiem? Wielkie jak Księżyc? Słońce? A może droga do babci? Do babci jest przecież daleko, trzeba jechać samochodem.

I chyba to jest właśnie najpiękniejsze. Nie ma odpowiednich słów, nie ma żadnych limitów, czyli można bez końca wyrażać swoje uczucia. Można nawet o tym napisać książeczkę. I czytać ją dziecku. I ono zrozumie. Zobaczysz ten błysk w jego oczach. Gwarantuję.

Mam na myśli oczywiście książeczkę Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham, którą – ku mej radości – wznowiło wydawnictwo Harper Kids.

Kilka lat temu czytałam ten światowy bestseller małemu T. i do dziś pamiętam, jak oboje zaśmiewaliśmy się, wymyślając coraz to nowe sposoby na wyrażenie swojej miłości. Dokładnie tak, jak Duży Brązowy Zając i Mały Brązowy Zając – bohaterowie książeczki. Pamiętam też brak zrozumienia w oczach naszych, wtedy jeszcze bezdzietnych znajomych. Oglądali książkę i za nic nie mogli pojąć, co też jest w niej takiego fascynującego. Miałam wrażenie, że ciągłe powtarzanie kwestii: kocham cię jak..., a ja ciebie kocham tak..., zwyczajnie ich nudzi. Żadnej fabuły, żadnej akcji. W kółko to samo. Oczywiście wszystko się zmieniło, kiedy ci sami znajomi doczekali się potomka. Nie ma dnia, żeby nie sięgali po Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham.

Bo to przecież takie piękne i proste wyznanie miłości:

– Kocham cię od ziemi aż po czubeczki moich stóp! – powiedział

– Kocham cię tak wysoko, jak skaczę! – roześmiał się Mały Brązowy Zajączek, podskakując jak piłka.

Brzmi znajomo? Oczywiście. Nasza miłość może być długa jak skok, ogromna jak pękata dynia w ogródku, wysoka jak tata i nieograniczona jak morze. Każda rodzinka ma swoje wielkości wyrażające uczucia. A jeśli jeszcze jej nie określiliście – to niech ta książeczka będzie dla was inspiracją. Weźcie przykład z Małego i Dużego zająca i pobawcie się z dziećmi. Wspaniale jest w ten sposób wyrażać uczucia maluchom i sprawiać, że czują się bezpiecznie.

Nie trzeba wcale wyszukanych słów, aby powiedzieć komuś, jak bardzo się go kocha

Jeśli kochasz

kogoś tak bardzo,

jak daleko

jest stąd

do księżyca...

Książeczka Sama McBratneya jest świetną wieczorną lekturą. Bo też Mały Zajączek właśnie kładzie się spać, ale zanim zmruży oczka, bardzo chce powiedzieć Dużemu Zającowi, jak bardzo go kocha. Cieszy się, że Duży daje się wciągnąć w zabawę. Wreszcie wyczerpany, ale szczęśliwy zasypia na posłaniu z liści. Na pewno ma kolorowe sny. I tego życzmy też naszym dzieciom :)

Piękne, bardzo już charakterystyczne ilustracje Anity Jeram, doskonale obrazują oszczędny w słowach tekst. Miejmy nadzieję, że wydawnictwo pokusi się o wznowienie całej serii.