Archive for maja 2012

Home Archive for maja 2012

28.05.2012 w Miejskiej i Powiatowej Bibliotece w Raciborzu odbyło się spotkanie autorskie z Katarzyną Enerlich. Jak pisałam wcześniej, do końca nie byłam pewna, czy będę mogła tam być. Udało się! Nie będę pisała o organizacji spotkania itp.:) Dla mnie liczyło się tylko to, że spotkam się z cenioną przeze mnie autorką, że będę mogła na żywo posłuchać, tego co ma do powiedzenia swoim czytelnikom. A ma bardzo dużo! Kasia Enerlich jest po prostu wulkanem energii. Wpada jak burza i swoją szczerością i uroczą gadatliwością (to komplement) porusza serca nawet starszych pań. Bardzo mądrze, z humorem opowiada o książkach, pisarstwie, troszkę o życiu. Nie ma żadnej bariery "czytelnik i ja wielki pisarz". Kasia Enerlich to bardzo ciepła osoba, o bardzo zaraźliwym śmiechu. Zdradziła czytelnikom skąd bierze pomysły na swoje powieści. Inspirują ją prawdziwe ludzkie historie, których jest tak wiele, że nie ma sensu męczyć głowy fikcją. Zdradziła też nieco o swojej najnowszej powieści Studnia bez dnia, która ma się ukazać już dwudziestego czwartego czerwca, czym jeszcze bardziej rozbudziła moją ciekawość i wprost nie mogę się już doczekać tej lektury. Książka ma być inna niż wszystkie (choć dla mnie każda książka tej autorki jest inna). Ma to być powieść z wątkami sensacyjnymi, w której trup ściele się gęsto. Kasia snuła też ciekawe opowieści o swoich licznych podróżach, które odbywa w poszukiwaniu inspiracji, a także o początkach swojej kariery pisarskiej i o tym, że czasem muszą zamknąć się drzwi, żeby mogły otworzyć się wrota. Słuchałam każdego słowa, podziwiałam energię i czar. Kasia Enerlich ma w sobie coś z czarownicy (w dobrym znaczeniu tego słowa), ale o szczegółach nie będę wam opowiadać, niech to będzie sekret tych, którzy zechcieli wziąć udział w tym cudownym spotkaniu.

Pod koniec spotkania miałam okazję zamienić kilka słów z pisarką i uścisnąć jej dłoń. Oczywiście mam też autograf tadam:

Żałuję, że nie mogłam dłużej porozmawiać z Kasią Enerlich. Tyle słów cisnęło się na usta, o tak wiele rzeczy chciałoby się jeszcze zapytać:) Może kiedyś się uda:) No cóż, zakończę prosto: MARZENIA SIĘ SPEŁNIAJĄ! UWIERZCIE! MOJE WŁAŚNIE SIĘ SPEŁNIŁO. DZIĘKUJĘ!

Wszystkie zamieszczone przeze mnie zdjęcia pochodzą ze zbiorów Miejskiej i Powiatowej Biblioteki w Raciborzu.

Porywająca opowieść o oszałamiających młodzieńcach, przepięknych sukniach, pewnej zwyczajnej dziewczynie… i Jane Austen!

Jane Austen to specyficzna autorka. Jej twórczość ma wielu fanów, ale i wielu przeciwników. Jedni twierdzą, że jej powieści, to genialne portrety angielskiej klasy wyższej XIX wieku, inni zaś mają je za banalne romanse. Ja osobiście stoję gdzieś pośrodku. Bardzo lubię Dumę i uprzedzenie, Rozważną i romantyczną, natomiast do dzisiejszego dnia nie mogę przebrnąć przez Opactwo Northanger. U J. Austen cenię sobie przede wszystkim jej dar obserwacji. Uwielbiam czytać o życiu ludzi żyjących w tamtych czasach, o tych wszystkich muślinach, bryczesach, pularesach, poszukiwaniach męża, szkołach z internatem, proszonych herbatkach i balach. Dzięki talentowi Austen nie trzeba się zbytnio wysilać, aby przenieść się oczami wyobraźni na salę balową i czekać z przejęciem na taniec z wymarzonym kawalerem.

Kiedy dowiedziałam się, że Cora Harrison napisałam książkę o młodości Jane Austen postanowiłam niezwłocznie ją przeczytać. Miałam nadzieję, że znajdę w niej jakieś szczegóły dotyczące początków kariery pisarskiej Austin. Nie zawiodłam się.

W dodatku od autorki czytamy, że bardzo wiele wiemy o dorosłym życiu Jane Austen, natomiast o jej latach młodzieńczych zachowały się tylko strzępkowe informacje, dlatego pani Harrison musiała posłużyć się wyobraźnią, aby móc sportretować pisarkę w jej młodzieńczych czasach. Książka napisana jest w formie pamiętnika, który prowadzi kuzynka Jane, Jenny (w rzeczywistości Jane Cooper). Mieszkała ona przez jakiś czas z rodziną Austenów, w Steventon i bardzo przyjaźniła się z Jane.

Historię tych dwóch panienek poznajemy od roku 1792, kiedy to obydwie mieszkają jeszcze w szkole z internatem w Southampton. Jane jest bardzo chora, a nieśmiała dotąd Jenny decyduje się na nie lada wyczyn i po północy wymyka się z internatu, aby zanieść na pocztę list do mamy Jane. Oczywiście w tamtych czasach Jenny swoim czynem ryzykowała całkowite zszarganie reputacji i tym samym zrujnowanie sobie życia. Po drodze spotyka kapitana Thomasa Williamsa (rzeczywisty mąż Jenny), który pomaga jej dostać się na pocztę, a potem odprowadza dziewczynę pod same drzwi internatu. Oburzona traktowaniem uczennic Pani Austen zabiera obydwie dziewczynki do domu w Steventon i postanawia, że od dziś będą się uczyć w domu, gdyż Pan Austen jest pastorem i prowadzi szkołę dla chłopców. Odtąd mamy sposobność poznawania licznej rodziny Austenów (Jane Austen miała sześciu braci i jedną siostrę), ich życia codziennego, wyjazdów na bale przeplatanych westchnieniami dziewcząt do młodych kandydatów na mężów. Oczywiście mamy taką możliwość tylko przez skrupulatne wpisy Jenny do pamiętnika. Czytając książkę odnosimy wrażenie, że rzeczywiście trzymamy w rękach pamiętnik. Biała okładka, na której widnieją delikatne różowe kwiaty i ptaszki z kopertami, wprost idealnie pasuje do tego gatunku. W tekst wplecione są liczne portrety Jenny Cooper, która w rzeczywistości była utalentowaną rysowniczką, a także fragmenty przyszłej twórczości Jane Austen, w postaci małych karteczek wklejanych regularnie do pamiętnika Jenny. Autorka wykorzystała bardzo wiele prawdziwych faktów z życia rodziny Austenów i ich przyjaciół. Głównie dzięki bogatej korespondencji mogła stworzyć charaktery pani Austen i kuzynki Elizy. Nie zachowały się jednak żadne listy pisane przez Jenny (Jane Cooper) i pani Harrison miała pole do popisu tworząc tę postać. Uważam, że wyszło jej to bardzo dobrze. Jenny bowiem wydaje się być autentyczna, w tym co mówi, robi i pisze. Także cała powieść, mimo iż została napisana współcześnie, nie jest sztuczna. Wydaje mi się, że autorka z dużą dokładnością zadbała o detale, aby stylizacją dorównać XIX wiecznej rzeczywistości. Szczegóły dotyczące sukienek, odzienia męskiego, opisu bali oraz sam język, przywodzi na myśl powieści samej J. Austen. Zresztą sama autorka przyznaje, że podczas pisania książki, wyobraźnię pobudzały przeczytane wcześniej powieści Austin i jej bohaterowie. Jacy? Nie będę zdradzać. Mnie udało się zidentyfikować dwóch:)

Książkę czyta się bardzo przyjemnie i szybko (przyznam, że zaczęłam z zamiarem rzucenia okiem na treść, a skończyłam na sto pięćdziesiątej stronie i to tylko dlatego, że musiałam już iść spać). Wydaje mi się, że to nie lada gratka dla prawdziwych fanów Jane Austen, ale i dla osób, które nie znają jej powieści, może stać się zachętą do sięgnięcia po nie. Polecam!

Tytuł: Byłam najlepszą przyjaciółką Jane Austen

Autor: Cora Harrison

Ilustracje: Susan Hellard

Wydawnictwo: Drzewko szczęścia

Rok wydania: 2012

Liczba stron: 374

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu

Recenzję zamieściłam również na portalu Lubimyczytac.pl
Recenzję umieściłam również na portalu Nakanapie.pl

Dzisiaj recenzja z nieco innej beczki. Jakiś czas temu otrzymałam od Wydawnictwa Edgard książkę-podręcznik Angielski nie gryzie. Innowacyjny kurs od podstaw. Aktywna nauka słownictwa i gramatyki za pomocą ćwiczeń. Muszę przyznać, że mój angielski nie jest na najlepszym poziomie. Jakieś tam bezowocne lekcje w liceum i kilka wartościowych na studiach. Wiele razy już zabierałam się do samodzielnych kursów, żeby trochę poszlifować język. Niestety zawsze brakowało mi wytrwałości. Oczywiście jakieś podstawy mam i w sposób bardzo kaleczący język, potrafiłabym dogadać się z anglikiem. Zależało mi jednak na tym, żeby poćwiczyć gramatykę i wzbogacić zasób słownictwa. I tutaj otwarcie stwierdzam, że ten kurs bardzo mi w tym pomógł.

Oferta jest przeznaczona dla uczniów, ale także dla dorosłych samouków, którzy dopiero zaczynają naukę. Jak widać także osoby, które miały już do czynienia z językiem, jednak kontakt ten był krótkotrwały i powierzchowny (ja) będą z książki zadowolone.

Kurs składa się z trzynastu części tematycznych: alfabet i wymowa, pierwsze kontakty, czas i liczby, człowiek i rodzina, dom i czynności codzienne, jedzenie, zakupy, szkoła, praca, podróże, sport i czas wolny, przyroda, zdrowie.

Każdy z rozdziałów zawiera prezentację materiału leksykalnego i gramatycznego. Są to przede wszystkim dialogi lub teksty z tłumaczeniami, gramatyka w pigułce, która wyjaśniona jest w sposób zwięzły i zrozumiały, bez zbędnych zawiłości, niepotrzebnych na tym etapie nauki. Trzecim etapem jest nauka słówek i różnego rodzaju konstrukcji. Bardzo podoba mi się to, że wszystkie słówka użyte w danym rozdziale oraz nowe zwroty są zebrane na końcu każdego rozdziału. Dzięki temu nie tracimy czasu na szukanie słówek w słowniczku ogólnym. Po tych trzech etapach następuje wiele różnorodnych ćwiczeń, które mają pomóc nam przyswoić daną partię materiału. Ciekawym pomysłem było umieszczenie przez autorów przy sekcji ćwiczeń minisłowniczków ze słówkami potrzebnymi w wykonywanych przez nas ćwiczeniach. Przyznam szczerze, że zaskoczyła mnie ilość ćwiczeń (średnio dwanaście na jeden rozdział), która naprawdę pomaga w utrwaleniu materiału.

Na końcu każdego rozdziału znajduje się sekcja sprawdź się. Są to dwa ćwiczenia podsumowujące: test wyboru i zadanie, w którym musimy pisemnie udzielić odpowiedzi na zadane pytania.

W działach z ćwiczeniami i w sekcji sprawdzającej nasze umiejętności możemy w ramach relaksu dowiedzieć się czegoś o Wielkiej Brytanii i kulturze angielskiej, gdyż na marginesach znajdują się krótkie ciekawostki (np. czy wiesz, że Wilhelm I zdobywca wydał prawo, które nakazywało Brytyjczykom iść spać o godzinie 8.00.)

A jak moje postępy w nauce języka angielskiego? Najważniejsze jest to, że podręcznik jest napisany w taki sposób, że nauka nie nuży. Dotarłam już prawie do końca nauki i nie zrezygnowałam, a to już sukces.

Przede wszystkim przypomniałam sobie podstawy i utrwaliłam je, mam nadzieję już na zawsze. Przyznam też, że w kilku miejscach byłam zaskoczona ilością wiadomości na dany temat. Na przykład cały rozdział pierwszy poświęcony został alfabetowi i wymowie. Jest to kompendium wiedzy na temat reguł wymowy angielskich spółgłosek, samogłosek i dyftongów. Nie przypominam sobie abym jeszcze gdzieś trafiła, na tak dokładne potraktowanie tego tematu. Po przyswojeniu materiału możemy zajrzeć na stronę www.slowka.pl/wymowa, gdzie możemy posłuchać nagrań przykładowych słówek, czy wykonać kilka ćwiczeń, które są dostępne gratis.

Mimo poziomu podstawowego poznałam także wiele nowych słów i zwrotów, z czego jestem bardzo zadowolona (może to głupie, ale do tej pory nie wiedziałam, że wellingtons to po angielsku kalosze).

Na końcu podręcznika znajduje się tabela czasowników nieregularnych (bardzo przydatne, szczególnie w dalszej nauce), słowniczek angielsko – polski oraz odpowiedzi do ćwiczeń.

Jedyna rzecz, do której mogłabym się przyczepić, to dosyć monotonna kolorystyka. Nie jest to jednak pozycja przeznaczona dla dzieci, więc fakt ten nie stanowi wielkiego problemu.

Kurs Angielski nie gryzie polecam osobom, które chcą szybko poznać lub przypomnieć sobie podstawy języka angielskiego, w sposób uporządkowany, ciekawy i bardzo konkretny!

Tytuł: Angielski nie gryzie

Autor: Agata Nowak

Wydawnictwo: EDGARD

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 165

Za możliwość przeczytanie i zrecenzowania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu

Edgard

Jakiś czas temu zostałam oTAGowana przez Edytę, za co bardzo jej dziękuję. Przepraszam też, że dopiero dziś udało mi się wziąć udział w zabawie. Osobiście nie będę dalej oTAGowywać nikogo, gdyż wszyscy z moich znajomych blogowiczów brali już udział w tym szale:)

1. Pierwsza przeczytana przez Ciebie w życiu książka. Dlaczego zapadła Ci w pamięć?

Kubuś Puchatek, Dzieci z Bullerbyn, Muminki, wiersze Brzechwy. To były moje pierwsze samodzielne lektury.

2. Ile osób udało Ci się zarazić pasją blogowania?

Na początku się nie chwaliłam. Trochę się bałam, że nic z tego nie wypali. Teraz już nieśmiało informuję znajomych. Czy jednak kogoś już zaraziłam? Nic mi o tym nie wiadomo.

3. Czy zniszczyłaś/łeś jakąś książkę celowo? Jak to było?

Nigdy! Nawet by mi to nie przyszło do głowy. Książki, które nie przypadają mi do gustu po prostu oddaję w dobre ręce.

4. Podaj tytuł książki, którą wszyscy zachwalali i twierdzili, że jest świetna, a Ty mimo najszczerszych chęci nie mogłaś/łeś się w niej tego dopatrzeć.

Nic mi teraz nie przychodzi do głowy. Poważnie. Siedzę już od godziny i nie mogę podać żadnego tytułu.

5. Ile pieniędzy w skali miesiąca wydajesz na książki?

W obecnej chwili mam takie zapasy, że nie kupuję nic nowego. Chcę nadrobić lektury, które posiadam w swojej biblioteczce. Do tego dochodzą jeszcze egzemplarze recenzyjne od wydawnictw, których też się trochę uzbierało.

6. Najgorsza i najlepsza przeczytana przez Ciebie książka.

Nie cierpię Iliady. Nigdy też nie przeczytałam jej do końca. Polonistka i takie wyznania:) :)

Nic na to nie poradzę. Jeśli chodzi o najlepszą książkę, to nie mam tej jednej jedynej. Uwielbiam wiele tytułów i ten zbiór regularnie się powiększa. Ostatnio na przykład przeczytałam Tajemnicę Abigél Magdy Szabó i jestem nią oczarowana.

7. Gdybyś nie mogła/mógł czytać to co byś robił/ła?

To byłby dla mnie koniec świata. Gdybym jednak nie miała innego wyjścia, musiałabym się zadowolić audiobookami. Mam nadzieję, że to nigdy nie nastąpi.

8. Co daje Ci czytanie książek? Czy masz z tego jakieś korzyści?

Korzyści? Mam same korzyści i tylko jedną wadę: coraz słabszy wzrok:(

9. Jaki dobry wg Ciebie film ostatnio oglądałaś/łeś?

Erratum, Taxi A, Kret, Sala samobójców.

10. Czy dopadło Cię kiedyś tzw. przesilenie książkowe?

Na studiach miałam tyle lektur, że nawet gdybym czytała dzień i noc, to nie było szans przeczytać wszystkiego. Po pewnym czasie miałam już serdecznie dość, ale to przesilenie tyczyło się tylko książek ze spisu lektur.

11. Gatunku jakich książek nie lubisz, a mimo to je czytasz?

Nigdy nie przepadałam za fantastyką, ale od jakiegoś czasu podczytuję i zaczynam się do niej przekonywać.

Magda Szabó. Po raz pierwszy zetknęłam się z tym nazwiskiem gdzieś na studiach, ale nijak nie mogę sobie przypomnieć gdzie? jak? dlaczego? Potem czytałam recenzję Świniobicia tejże autorki ,u jednej z blogerek. Pomyślałam, że warto dowiedzieć się czegoś więcej. Jakież było moje zdziwienie, kiedy zobaczyłam, że ludzie zabijają się o książki Szabó, a jedna z nich Tajemnica Abigél, szczególnie cieszy się dużą popularnością. Moja ciekawość została rozbudzona, rozpoczęłam poszukiwania w bibliotekach. Niestety książka była w ciągłym ruchu i może do dziś bym na nią czekała, gdyby nie wznowienie w wydawnictwie Bona. Dzięki uprzejmości tegoż wydawnictwa otrzymałam egzemplarz recenzyjny i oto właśnie zamierzam się z wami podzielić moimi zachwytami.

Magda Szbó żyła w latach 1917-2007. Ukończyła Uniwersytet w Debreczynie i uzyskała uprawnienia do nauczania łaciny i węgierskiego. Wyszła za mąż za Tibora Szobotkę, znanego tłumacza i pisarza.

Rozpoczęła karierę jako poetka dwóch tomików wierszy: Owieczka i Powrót do ludzi. W 1949 roku otrzymała nagrodę Baumgarten Prize. Prawdopodobnie jeszcze tego samego dnia Szabó została aresztowana ze względów politycznych i natychmiastowo zwolniona z Ministerstwa Religii i Edukacji. Aż do roku 1958 zabraniano drukować jej utworów. Pracowała wtedy jako nauczyciel w szkole publicznej. W czasie przymusowego milczenia twórczego Szabó porzuciła poezję na rzecz prozy.

Już pierwsza powieść Fresk, przyniosła jej uznanie i popularność, a dalsze pozycje takie jak Drzwi zamknięte (za tę powieść autorka otrzymała francuską nagrodę Prix Femina za najlepszą powieść obcojęzyczną) , Świniobicie, Piłat ugruntowały tylko jej pozycję. W 1970 roku ujrzała światło dzienne Tajemnica Abigél, powieść dla młodzieży, która przyniosła autorce międzynarodową sławę Akcja powieści toczy się na Węgrzech, w latach czterdziestych ubiegłego wieku. Główna bohaterka, nastoletnia Gina Vitay żyje jak każda nastolatka z bogatego domu. Spędza czas na herbatkach u cioci Mimó, z przyjaciółkami, zawiera pierwsze znajomości damsko-męskie, uczy się języków obcych ze swoją osobistą guwernantką Marchelle. Nagle jednak z niewiadomych przyczyn jej sielankowe życie musi ulec zmianie. Trwa wojna i guwernantka musi zostać odesłana do Francji, gdyż jej naród walczy po przeciwnej stronie barykady. Jako, że Gina nie ma matki, zostaje przez ojca generała wywieziona do kalwińskiej pensji im Biskupa Matuli w Arkodzie. Właściwie ciężko to miejsce nazwać szkołą z internatem. Pensja Matuli to istna twierdza z kratami w oknach. Każda z wychowanek przed wejściem za mury uczelni musiała zostawić cały swój dobytek, łącznie z bielizną, biżuterią, szczoteczką do zębów itp. Dziewczynka jest przerażona i nie może zrozumieć, jak ojciec mógł wywieźć ją w tak okropne miejsce, gdzie nie można się bezkarnie śmiać, przytulać, rozmawiać. Nie można mieć nawet swojej ukochanej przytulanki.

Dopiero po długim czasie Gina pozna prawdziwy powód tak radykalnej zmiany w jej życiu. Wiedza ta jednak sprawi, że stanie się z dnia na dzień dorosłą kobietą. Na razie jednak Gina ma większy problem. Już na początku popadła w konflikt z innymi wychowankami pensji, które od tej pory traktują ją jak powietrze. Dziewczyna początkowo butna i zadziorna, pod wpływem wielu doświadczeń łagodnieje, dorasta i wreszcie zaczyna powoli przyzwyczajać się do tego miejsca, szczególnie, że po rozmowie z ojcem (nie chcę dokładnie opowiadać, żeby nie zepsuć wam lektury) wie, że będzie musiała zostać w Matuli jeszcze bardzo długo. Ciężkie chwile pomaga jej przetrwać tajemnicza Abigél, która czuwa nad wychowankami pensji od wielu lat. Kiedy teraz czytam to co napisałam, wydaje się, że ktoś, kto jeszcze nie czytał tej książki, może pomyśleć, że to zwykła powieść pensjonarska jakich wiele. A jednak nie! Książka ma coś takiego w sobie, że nie można się od niej oderwać. Co dziwi, szczególnie, że autorka użyła dosłownie kilku dialogów. Nie przeszkadza to jednak w żaden sposób prowadzić wartkiej akcji, która w ani jednym miejscu nie powoduje senności czy znużenia. Tajemnica Abigél to powieść o trudnym dorastaniu na pensji w czasie wojny, która jest wyraźnym tłem. Dziewczynki mimo młodego wieku, stykają się z takimi pojęciami jak ruch oporu, śmierć, prześladowania Żydów. Mimo swoich kilkunastu lat rozumieją powagę sytuacji i nawet poważanym nauczycielom nie udaje się ich oszukać. Mamy tutaj też niewielki wątek sensacyjny związany z Giną i jej ojcem, o którym jednak nie mogę więcej napisać, żeby nie zdradzić cennych szczegółów.

Bardzo żałuję, że książka nie wpadła w moje ręce, kiedy byłam w wieku Giny. Podejrzewam, że zrobiłabym ona na mnie jeszcze większe wrażenie (jeśli się da). Mam nadzieję, że powstaną także wznowienia innych powieści Szabó, bo mam ogromną chęć poznać jej całą twórczość.

Acha! Duży plus za okładkę. Przypomina mi trochę zeszyt szkolny, trochę pamiętnik z kluczykiem (a ten kluczyk z serduszkiem, to klucz do domu Mici Horn, jednej z bohaterek). Nie zdradzę nic więcej, ale gorąco, gorąco polecam.

Na podstawie powieści Magdy Szabó powstał serial, którego niestety nie mogę zdobyć. Znalazła jednak na YouTube.com wszystkie odcinki, niestety w języku węgierskim, ale za to z angielskimi napisami.

Tytuł: Tajemnica Abigél

Autor: Magda Szabó

Wydawnictwo: Bona

Data wydania: 9 maja 2012

Liczba stron: 351

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki dziękuję serdecznie Wydawnictwu BONA

Recenzję umieściłam również na portalu Lubimyczytac.pl
Recenzję zamieściłam również na portalu Nakanapie.pl

Naciśnij mnie, to interaktywna książeczka dla dzieci, doskonale rozbudzająca wyobraźnię. Jak czytamy na okładce: stała się bardzo szybko międzynarodowym hitem, trafiła na listę bestsellerów i została wydana już w dwudziestu czterech krajach.

Naciśnij mnie to nie lada gratka dla mnie i mojego malucha. Odkąd ta książeczka trafiła w nasze ręce jesteśmy nią ciągle zafascynowani. Mało tego, stała się dla mnie sposobem na poprawianie humoru mojego Tymka. Kiedy tylko jego usteczka przyjmują kształt podkówki, lub po prostu jest z czegoś bardzo niezadowolony, wystarczy, że pokażę mu książeczkę, którą dodatkowo potrząsam z całej siły ( tak, tak dobrze widzicie właśnie potrząsam, bo w tym przypadku w potrząsaniu drzemie siła) on zaczyna się śmiać i już zasiadamy do wspólnej zabawy.

Ale zacznijmy od początku. Kiedy otwieramy Naciśnij mnie na pierwszej stronie, naszym oczom ukazuje się biała kartka, na środku której widnieje żółta kropka. Pod spodem zaś czytamy: Naciśnij na żółtą kropkę i przewróć kartkę. Wiecie co się dzieje, kiedy postąpicie według tej wskazówki? Obok pojawia się druga żółta kropka.

Cała książeczka składa się właśnie z takich prostych poleceń: potrzyj, potrząśnij, dmuchnij, klaśnij w dłonie, przekręć książkę w prawo itd. Dziecko ma wrażenie, że czaruje. Jest zachwycone, że oto pod wpływem jego klaśnięć małe kropeczki zmieniają się w ogromniaste kropy, a kiedy potrząsa energicznie książeczką wszystkie kropki układają się w chaotyczną kompozycję.

Wiecie jaka to świetna zabawa? I to dzięki tak prostemu pomysłowi. Autor zadbał także o to, aby po każdym, dobrze wykonanym poleceniu, dziecko otrzymało nagrodę w postaci słów: brawo, bardzo dobrze, świetnie, doskonale. Wydaje mi się, że to bardzo dobry pomysł, ponieważ wiadomo, że pochwały działają stymulująco, zachęcając do dalszej zabawy.

Z książki mogą korzystać dzieci mniejsze, mój dwulatek radzi sobie doskonale z prawie wszystkimi poleceniami, pomagam mu jedynie wtedy, gdy trzeba liczyć lub zgadnąć, które kropki zmieniły swoje miejsce oraz dzieci trochę starsze, gdyż przy okazji świetnej zabawy dziecko uczy się rozróżniać barwy, stronę prawą i lewą, liczyć do pięciu. Po prostu bardzo przyjemne z bardzo pożytecznym.

Dodatkowym atutem jest piękne wydanie. Książka oczywiście w twardej oprawie, wydrukowana jest na grubym kredowym papierze, a kolorowe kropki przypominają trochę niedbałe plakatowe ciapki, co dodaje książeczce jeszcze większego uroku.

Autor Hervé Tullet, sam tworzy ilustracje do swoich książek, a że jest ojcem trójki dzieci, doskonale wie czego oczekują nasi milusińscy. Jeśli macie ochotę zobaczyć mistrza przy pracy, dowiedzieć się czegoś więcej o jego twórczości, zajrzyjcie na bardzo ciekawą i niezwykle barwną stronę autora:

http://www.herve-tullet.com/fr/accueil.html

Ciekawym pomysłem jest wydanie polsko-francuskie książeczki. Dla mnie to akurat duży plus, ponieważ bardzo lubię język francuski, uczyłam się go w szkole i chętnie sprawdzam się w rozumieniu nawet tak prostych zdań.

Tytuł: Naciśnij mnie

Autor: Hervé Tullet

Ilustracje: Hervé Tullet

Wydawnictwo: Babaryba

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 56

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki dziękuję serdecznie Wydawnictwu Babaryba

Recenzję zamieściłam również na portalu Lubimyczytac.pl

Recenzję zamieściłam również na portalu Nakanapie.pl

Wielkimi krokami zbliża się druga wojna światowa, a tymczasem w Gdańsku wykluwa się intryga z prawdziwym skarbem w tle. Zmysłowa maszynistka, dwulicowi kochankowie, zagadkowy pośrednik, poczciwi polscy urzędnicy odsłaniający drugą twarz, femme fatale o urodzie damy z Siedmiogrodu oraz wywiady kilku państw – wszyscy są uwikłani w tajemniczą sprawę gdańskiego depozytu*

Czytając taką informację na okładce książki Piotra Schmandta Gdański depozyt poczułam się w pełni zachęcona do lektury. Przyznam od razu na początku, że nie czytałam w swoim życiu zbyt wielu powieści kryminalnych, co ostatnimi czasy postanowiłam zmienić. Jestem w trakcie czytanie kultowej powieści A. Christie (recenzja wkrótce), tym bardziej więc zasiadłam wygodnie do czytania Gdańskiego depozytu.

Historia rozpoczyna się od przedstawienia rozterek skromnej maszynistki Komisariatu Generalnego Rządu RP, na temat konieczności przesiadywania w pracy, w piękne majowe popołudnie. Stasia, bo tak ma na imię owa maszynistka, rozmyśla o żonie swojego szefa Dyrektora Noskowskiego, która ma to szczęście, że nie musi siedzieć i przepisywać nudnych dokumentów, może spać do późna, godzinami przesiadywać przed toaletką i przeglądać magazyny mody. Dywagacje te przerywa jej wejście do biura pana referenta Osowskiego, którym młoda Stasia jest zainteresowana. Niestety W. Osowski kieruje się wprost do gabinetu dyrektora Noskowskiego, nie znajdując czasu na nic więcej, jak tylko miłe przywitanie panny Stasi. Po chwili obaj panowie wychodzą poruszeni i zdenerwowani. Oto właśnie do Komisariatu Generalnego Rządu RP przychodzi list od tajemniczego Georga Rooka, w którym to informuje on, o istnieniu pewnego depozytu gdańskiego i składa ofertę jego przejęcia. Nadmienia jednak, że sprawę trzeba załatwić poufnie ze względu na niewyjaśnione do końca ustalenia w sprawie prawa do posiadania tego majątku, należącego niegdyś do Eufrozyny Ostrogskiej. O sprawie wiedzą trzy osoby: Dyrektor Noskowski, referent Osowski i major Szalewski. Trójkącik bardzo charakterystyczny i dostarczający powieści momentów niezwykle humorystycznych. Panowie postanawiają na własną rękę przejąć depozyt, oczywiście za odpowiednią sumę. Niestety wszystko się komplikuje, kiedy w sprawę wplątane zostaje wiele innych tajemniczych osób, w tym w kilka bardzo wyrazistych postaci kobiecych. Nie będę oczywiście zdradzać więcej szczegółów, gdyż chcę swoją recenzją zachęcić was do przeczytania tej książki.

Powieść nie należy do lektur łatwych ze względu na wielowątkową fabułę. Nie wolno czytać jej z przerwami. Ja, na początku z braku czasu sięgałam do niej co drugi dzień i po prostu pogubiłam się w gąszczu postaci i wątków. Zaczęłam więc jeszcze raz, tym razem czytałam regularnie i z dużym skupieniem, co pozwoliło mi skupić się na niezwykle ważnych dla tej powieści szczegółach i szczególikach. Inaczej się po prostu nie da. Myślę, że autor celowo tak zagmatwał całą historię, aby czytelnikowi ciężko było rozpracować zagadkę. Właściwie dopiero przy końcu, sprawa samego depozytu, jak i osób biorących udział w próbie jego przejęcia zaczyna się wyjaśniać. Wtedy też przestałam się „ źlić” na autora, za to całe poplątanie. Mogę więc , chociaż jako debiutant stwierdzić, że akcja została poprowadzona w mistrzowski sposób. Mimo że miałam pewne podejrzenia, nie byłam w stanie rozgryźć zagadki do końca, a to przecież duży plus dla tego typu powieści. Przedwojenny klimat Gdańska zaś, przedstawiony został tak prawdziwie, że w wyobraźni widziałam kawiarnię Meyerhof, razem ze Stasią delektowałam się smakiem pralinki nugatowej „Lindy” i w myślach wybierałam piękne buciki z miękkiej skórki „U Krejsfelda”, do których uprzejma sprzedawczyni niepostrzeżenie dorzuca upominek w postaci pasty „EOS”. Nie znam Gdańska, więc nie jestem w stanie ocenić tego, z jaką dokładnością autor przedstawił przedwojenny plan miasta, natomiast biorąc pod uwagę jego zainteresowania, mniemam, że zrobił to świetnie.

Na uwagę zasługuje także zróżnicowany język postaci, zależny od statusu społecznego i pochodzenia. Tutaj na miejsce pierwsze zdecydowanie wysuwają się postacie majora Szalewskiego i szklarza Wicusia, które to jak już wcześniej wspomniałam dostarczają czytającemu niewybrednych wątków humorystycznych.

Jeszcze jednym atutem, przynajmniej dla mnie, jest okładka tej książki, która doskonale obrazuje klimat w jakim znajdziemy się, zanurzając się w kartach Gdańskiego depozytu.

Czytając początkowo tę powieść nie miałam w zamyśle ocenić jej wysoko, natomiast po dobrnięciu do ostatniej strony, kieruję swoje ukłony ku autorowi. To naprawdę świetny kryminał. Czuję się w pełni zachęcona do zgłębiania innych książek tego gatunku.

*nota wydawnictwa

Tytuł: Gdański depozyt

Autor: Piotr Schmandt

Wydawnictwo: Oficynka

Seria: ABC

Rok wydania: 2011

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu:

Recenzję zamieściłam również na portalu Lubimyczytac.pl
Recenzję zamieściłam również na portalu Nakanapie.pl

Subskrybuj: Posty ( Atom )

podczytuję

Blogi rodziców, które uwielbiam czytać

Blogi ludzi z pasją:

Przydatne strony