Archive for sierpnia 2014

Home Archive for sierpnia 2014

Dzięki swojej pracy mam okazję brać udział w rewelacyjnych wydarzeniach kulturalnych. Jednym z nich jest Letni Teatr na Schodach organizowany każdego lata w Bibliotece w Raciborzu. W miniony piątek przez bagatela 2,5 godziny zaśmiewałam się do łez oglądając spektakl teatralny "Rewizor" na podstawie komedii Gogola, wyreżyserowany przez panią Dorotę Nowak, dyrektorkę Teatru Wodzisławskiej Ulicy. Zapraszam na relację, która ukazała się również na stronie biblioteki...

„Z czego się śmiejecie? Z samych siebie się śmiejecie” – Rewizor Gogola w Raciborskiej Bibliotece

Wczorajszy wieczór na długo pozostanie w pamięci przybyłych do Biblioteki Raciborzan. Wszystko to za sprawą niebywałego widowiska, jakie zafundowała nam grupa teatralna skupiająca się pod nazwą Teatru Wodzisławskiej Ulicy. Tych, którzy regularnie odwiedzają nasze progi, wodzisławskich aktorów przedstawiać nie trzeba. Wystawiali już „Teatr z nieba spadł”, „Zemstę” Fredry, „Tango” Mrożka oraz „Igraszki z diabłem” Jana Drdy. Po kilku latach przerwy przybyli ponownie, aby olśnić publiczność niebywałą interpretacją komedii Gogola – „Rewizor”.

Rewizor - sztuka, która miała prapremierę w 1836 roku na deskach słynnego Teatru Aleksandryjskiego w Petersburgu, okazała się kompletną klapą. Zdenerwowany Gogol miał wówczas stworzyć dokładne instrukcje, jak należy grać Rewizora:

„nic tu nie powinno być przesadzone albo trywialne, nawet w najmniejszych rolach (...) Im mniej aktor będzie myśleć o tym, żeby śmieszyć i być zabawnym, tym silniej objawi się komizm w jego roli”.

Od tej pory Rewizor przyciąga tłumy i rozbawia widzów do łez. Jak to możliwe, że sztuka napisana 178 lat temu jest nadal aktualna? Czyżby świat wcale nie zmieniał się tak szybko jak nam się wydaje?

Mikołaj Gogol wprost genialnie i z niebywałym wyczuciem obnaża absurdy panujące w prowincjonalnym miasteczku, bezpardonowo rozprawiając się z przywarami natury ludzkiej, wyśmiewając głupotę, łapówkarstwo i deprawację. Oto prowincjonalny dygnitarz otrzymuje list, w którym ktoś ostrzega go przed tajną wizytą wysokiej rangi urzędnika państwowego. Spanikowane władze miasteczka rozpoczynają szybkie porządki, które mają ukryć niecne postępki i niedopilnowania notabli. Wkrótce rewizor zostaje odnaleziony w jednej z miejscowych oberży i choć jego zachowanie, maniery i pusty portfel pozostawiają wiele do życzenia, mieszkańcy są pewni, że mają przed sobą groźnego wysłannika państwowego. Od tej pory dosłownie każdy stara się zadowolić przybysza na swój sposób, nie przebierając zresztą w środkach. Mężczyźni posuwają się do obrzydliwej służalczości i „pożyczek”, natomiast kobiety oferują, to, co mają najcenniejszego, czyli siebie. Widz stojący z boku z niedowierzaniem przygląda się ludzkiej głupocie, zaściankowości i absurdom, jakich dopuszcza się władza. Oglądając tę sztukę nie jesteśmy w stanie powstrzymać ciągłych wybuchów śmiechu, jednocześnie zdając sobie sprawę, że należałoby się smucić. Po głębszych przemyśleniach dochodzimy bowiem do wniosku, że śmiejemy się z samych siebie!

Całości dodaje smaczku fakt, że historia tak trafnie przedstawiona przez Gogola, oparta jest na faktach autentycznych. Anegdotę, na która pomysł całej sztuce opowiedział mu nie kto inny, jak sam Puszkin.

Aktorzy z Teatru Wodzisławskiej Ulicy, trzymając się pierwowzoru (nieznacznie tylko zmieniając kolejność scen ze względu na utrudnienia techniczne) odnosząc się do odwiecznych ludzkich słabostek i przywar, dobitnie zaznaczyli to, co w komedii Gogola ponadczasowe. Podjęli się zadania niełatwego, gdyż jak sama reżyserka, przebywająca na stałe w Londynie, pani Dorota Nowak wspomniała przed spektaklem, Rewizor wbrew pozorom jest bardzo trudną do zagrania sztuką. Łatwo przedobrzyć w interpretacji poszczególnych postaci (bardzo licznych), które przecież ciągle oscylują na granicy absurdu. Do tego dochodzą także trudności techniczne związane z koniecznością ciągłej zmiany garderoby i dekoracji. Reakcja publiczności potwierdziła jednak doskonały kunszt zarówno reżyserski, jak i aktorski Teatru. Spuszczając na chwilę z oka scenę, można było podziwiać zapatrzone twarze widzów, niekontrolowane wybuchy śmiechu oraz zdziwienie po bagatela 2,5 godzinach spędzonych na schodach Biblioteki, że oto nadszedł koniec tak wspaniałego widowiska, a niebo oświetlają już tylko gwiazdy…

Tych z Państwa, których zmartwiła wiadomość, że to ostatni tego lata Teatr na Schodach spieszymy poinformować, że już w najbliższą sobotę, podczas Narodowego Czytania „Trylogii” Sienkiewicza, będzie można podziwiać aktorów Teatru Wodzisławskiej Ulicy, którzy specjalnie dla Państwa przygotowali sceny z „Potopu”. Zapraszamy 6 września o 17:00 do Biblioteki przy ul. Kasprowicza 12!

źródło tekstu: http://www.biblrac.pl/pl/site/start.html

Autor: Simonetta Agnello Hornby

Tytuł: Kropla oliwy

Tłumaczenie: Mateusz Salwa

Wydawnictwo: Czarne

Seria: Dolce vita

Rok wydania: 2014

Liczba stron: 240

Oprawa: miękka

Będąc małą dziewczynką marzyłam o tym, że kiedy dorosnę, tak jak moja mama będę prowadziła zeszyty z przepisami na sprawdzone, pachnące potrawy. Mogłam godzinami przewracać strony przesiąknięte aromatem goździków i wanilii, choć wcale nie potrafiłam jeszcze czytać. Kiedy zaś posiadłam tę umiejętność i spędzałam czas głównie na lekturze, zaczęłam marzyć, że tak jak bohaterki wielu książek, odnajdę kiedyś grubaśny zeszyt z przepisami jakiejś pra, pra babci i dzięki nim będę odkrywać minioną rzeczywistość. Niestety nic takiego się nie stało, ale do dziś pozostała mi miłość do powieści, w których mowa jest o smakach przeszłości…

Z takich samych powodów sięgnęłam po „Kroplę oliwy” Simonetty Agnello Hornby, choć przyznaję, że podtytuł „Moje sycylijskie wakacje” sprawił, że podchodziłam do tej książki z lekkim dystansem. Bałam się, że to kolejna sycylijska opowieść, których w ostatnich latach namnożyło się, co najmniej kilkadziesiąt. Oczywiście wiele jest wśród nich takich, które pochłonęłam z radością, ale ileż można czytać o tym samym? Jako, że to moja pierwsza lektura książki z serii „Dolce Vita” po prostu nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać.

Spokojnie! To klasa sama w sobie! „Kropla oliwy” na pewno nie jest opisem kolejnej podróży życia okraszonej licznymi przepisami. To wspaniała historia rodziny Agnello, widziana oczami małej dziewczynki, którą była wtedy autorka. To także wspomniane wyżej smaki przeszłości, bo w tej rodzinie niezależnie od okoliczności, życie toczyło się wokół jedzenia…

Gdy tylko nadchodził maj w domu Simonetty zaczynały się nerwowe przygotowania do wyjazdu do wiejskiej posiadłości Mosè. I nie był to zwykły wyjazd na wakacje, a prawdziwa przeprowadzka wieloetapowa. Istny korowód samochodów przewoził rzeczy osobiste, sprzęty, ale przede wszystkim jedzenie. W wiejskim domu spotykała się cała rodzina. Jedni by odpocząć, drudzy by pomóc w doglądaniu plantacji oliwek, winnicy. Jak przystało na sycylijską arystokrację domem zawiadował zarządca, który w raz z rodziną przez cały rok mieszkał na terenie posiadłości by dopilnować pracowników. Po przywitaniu całego personelu i rozpakowaniu bagaży, można już było zacząć nowe życie. Życie w Mosè.

Skąd pomysł na „Kroplę oliwy”? Początkowo S. Agnelo chciała napisać książkę kucharską z przepisami babci Marii, zapisanymi krzywym pismem, w bladoniebieskim zeszyciku. Pamięta jak jej mama wraz ze swoją siostra, ciocią Teresą, z nabożną czcią wyciągały w Mosè zeszycik i trzymając się dokładnie zaleceń babci, oddawały się niemal rytualnemu gotowaniu, które przeszło na Simonettę i jej siostrę Chiarę. Przeglądając jednak niebieski zeszycik niemal namacalnie czuła obecność babci i postanowiła, że książka musi być przede wszystkim opowieścią o niej.

I oto jest: „Kropla oliwy”. Książka napisana bez nostalgii, ale za to z wdzięcznością i miłością do mamy i cioci Teresy., dwóch bardzo bliskich sobie sióstr, które nigdy nie zaznały smaku najmniejszej nawet różnicy zdań…

Dom w Mosè, jest w posiadaniu rodziny już piąte pokolenie i przeżył naprawdę kawał historii. Zbombardowany w czasie drugiej wojny światowej, został pieczołowicie odbudowany przez ojca Simonetty, barona Agnello. Odtąd każdy letni czas rodzina spędzała właśnie tam. Napisałam wcześniej, że życie kręciło się tu wokół jedzenia, i pewnie tak było z perspektywy widzianej oczami małej dziewczynki, która wraz z siostrą, kuzynostwem i dziećmi zarządcy, spędzała czas głównie na dworze i przy kobietach. Simonettę od zawsze ciągnęło do kuchni i zwykle z ukrycie podglądała wspólne kucharzenie swojej mamy i cioci Teresy, a także babci i licznych kucharek. Wdychała zapachy, rozpoznawała aromaty przypraw, mieszała w myślach smaki. Niezwykłe są opowieści o wspólnym debatowaniu na werandzie o menu na następny dzień. Co ciekawe, w zaciekłych sporach brali też udział mężczyźni, choć do kuchni prawie wcale nie zaglądali. W Mosè jadło się głównie kuchnię wegetariańską, liczne odmiany potraw z tego, co wyrosło w ogrodzie, czyli pomidory, bakłażany, cukinia, aromatyczne zioła i oczywiście wszechobecna oliwa, która okazywała się czymś bezcennym, w każdej sytuacji. Według autorki to właśnie te wspomnienia mające ściśle związek z tradycyjną, pachnącą świeżością kuchnią umościły się w jej głowie najgłębiej, choć ja uważam, że opowieści przybliżające życie wielopokoleniowej, arystokratycznej rodziny, są również bardzo dokładne i wręcz fascynujące.

Przyznaję, że takiej książki jeszcze w rękach nie miałam. Ciekawe historie rodzinne, a nawet szczegóły z życia służby w połączeniu ze smakowitymi stronami pachnącymi bazylią, majerankiem i obficie skropione oliwą, dają mieszankę, której trudno się oprzeć. „Kropla oliwy” obecnie zajmuje zaszczytne miejsce w mojej kuchni, bo zafascynowana opowieściami Simonetty, próbuję we własnym domu poczuć choć namiastkę aromatów z Mosè. Korzystam z przepisów dołączonych do książki, które uporządkowała i uściśliła siostra autorki, Chiara. Pyszności!

Za egzemplarz książki, serdecznie dziękuję Wydawnictwu Czarne

http://czarne.com.pl/katalog/ksiazki/kropla-oliwy

Autor: Roman Czejarek

Tytuł: Kochane Lato z Radiem

Wydawnictwo: Marginesy

Rok wydania: 2014

Liczba stron: 400

Oprawa: miękka ze skrzydełkiem

O tym, że pewna krowa ma 874 łatki, a mikrofon Maryli Rodowicz nie jest zwykłym mikrofonem oraz jak to się stało, że Stachursky nabawił się choroby morskiej.

Po raz pierwszy ukazała się na antenie radia w 1971 roku z inicjatywy Aleksandra Tarnawskiego. Tego niestety nie mogę pamiętać, ponieważ nie było mnie jeszcze na świecie. Na szczęście jak się okazuje nie ma czego żałować, ponieważ początki nie zapowiadały późniejszego sukcesu. Doskonale za to pamiętam pierwszą płytę z przebojami „Lata z Radiem” z 1996 roku. Zapraszałam koleżanki i razem wydzierałyśmy się w niebogłosy: „Lato, lato wszędzie, zwariowało, oszalało, moje serce! Wszyscy wtedy zresztą szaleli. Na plażach i kąpieliskach królowały małe skrzeczące radyjka i na każdym kocu ludzie słuchali właśnie „Lata z radiem”. Oczywiście pamięć ludzka jest zawodna i wiele rzeczy mi umknęło. Natomiast, kiedy słyszę charakterystyczne dla tej audycji dźwięki i dżingle, to autentycznie czuję jakąś niepohamowaną tęsknotę za tamtymi czasami. Wyobrażacie sobie moją radość, kiedy zobaczyłam zapowiedź książki legendarnego Romana Czejarka, Kochane Lato z radiem? Wprost przebierałam nogami, czekając na swój egzemplarz. Wiedziała, że to będzie niesamowicie sentymentalna podróż i nie myliłam się. Z przyjemnością przeczytałam o początkach audycji, całej historii wspaniałego pomysłu, który sprawił, że już ponad czterdzieści lat Lato z Radiem cieszy się niesłabnącą popularnością:

Mądre podręczniki mówią bowiem, że nie da się zrobić programu dla wszystkich, i dla najmłodszych, i dla najstarszych. Tymczasem wbrew teorii Lato z Radiem istnieje od ponad czterdziestu lat i cały czas ma się dobrze…

Da się, da! Wystarczy, że coś jest robione z pasją, przez mądrych, optymistycznie nastawionych do życia, bardzo pracowitych ludzi i wszystko pięknie się kręci. I pomyśleć, że to już tyle lat.

Książka, którą trzymam w rękach, jest w zasadzie małą encyklopedią legendarnej audycji. Autor zawarł w niej, to wszystko, co być w niej powinno. Po pierwsze historia powstawiania, kulisy, sukcesy i porażki ludzi, którzy przez te wszystkie lata trudzili się z większym lub mniejszym skutkiem, aby Lato… było najchętniej słuchaną audycją. Roman Czejarek nie szczędził też miejsca gwiazdom, które przebywały niejednokrotnie setki kilometrów grając podczas tras koncertowych w całej Polsce. Smaczku dodają tzw. opowieści z za kulis, które jednak w żadnym wypadku nie zdradzają wielkich tajemnic ludzi estrady. Pokazują po porostu, jak takie duże imprezy wyglądały od kuchni. Nie zawsze było przecież tak kolorowo, jak mogłoby się zdawać zachwyconej publiczności. Niejednokrotnie prowadzący i organizatorzy rwali sobie włosy z głowy, gdy musieli na poczekaniu wymyślać coś, co zabawi czekających od dłuższego czasu na opóźniający się koncert gwiazdy ( w żadnym wypadku nie celebryty). Wreszcie znalazło się też wiele miejsca na jedyne w swoim rodzaju konkursy organizowane podczas trwania Lata z Radiem. Czy ktoś z was pamięta słynne wybory miss? Kram z marzeniami? Grę o dom? A może szalone wybory krowy roku? To jeszcze nic w porównaniu z największym garnkiem świata, który podróżował po całej Polsce i sprawił, że ludzie godzinami potrafili czekać na pyszne zupy serwowane przez Roberta Sowę. Wszystko to znajdziecie na ponad trzystu osiemdziesięciu stronach wspomnień wydarzeń, które przeszły już do historii, a które kochała cała Polska (z wyjątkiem konkurencyjnych stacji oczywiście).

Całe mnóstwo anegdot i historyjek zarówno na temat gwiazd, jaki i o kulisach „robienia” takich wielkich przedsięwzięć sprawia, że książkę wręcz się połyka. Co najważniejsze, z każdej strony wyziera profesjonalne dziennikarstwo samego autora książki, jak i wielu jego kolegów i koleżanek. Myślę, że to jest właśnie klucz do sukcesu tej audycji. Właściwi ludzie, na właściwych miejscach, którzy tworzą genialną historię. Liczne zdjęcia, pozwalają z uśmiechem na twarzy śledzić zmiany, jakie zachodziły na przestrzeni lat, zarówno w samym Lecie z Radiem (mentalność, odważne pomysły, nowoczesny sprzęt) jak i w społeczeństwie, które tłumnie przybywało na imprezy plenerowe.

Kończąc tę sentymentalną podróż chciałabym życzyć sobie i następnym pokoleniom kolejnych czterdziestu lat w towarzystwie tak wspaniałym jak Lato z Radiem.

Polecam gorąco!

Za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu Marginesy

Subskrybuj: Posty ( Atom )

podczytuję

Blogi rodziców, które uwielbiam czytać

Blogi ludzi z pasją:

Przydatne strony