Jak już pisałam w którymś z początkowych postów, niedawno się przeprowadziłam. Do dzisiaj mam problemy z uporządkowaniem mojej biblioteki, ale i wszelkiej maści papierów, które nagromadziły się podczas pięcioletniej edukacji. W związku z ty ogłaszam wszem i wobec, że posiadam ogromną ilość materiałów, które zostały mi po studiach polonistycznych, którymi chętnie się podzielę. Jeśli tylko, ktoś jest zainteresowany proszę pisać: orzechjulia@gmail.com 

Właśnie skończyłam czytać debiutancką powieść K. Enerlich i przyznam, że jestem zachwycona. Książka wzbudziła we mnie wiele pozytywnych emocji, a więc pani bibliotekarka po raz kolejny trafiła, polecając mi tę książkę jako antidotum na "zimówkę". Do tej pory zaczytywałam się "widokówkami" K. Enerlich, publikowanymi co miesiąc w "Bluszczu". Postanowiłam więc sprawdzić w końcu, jak autorka poradziła sobie z dłuższą formą. Powieść zaliczam do lekkich, łatwych i przyjemnych, aczkolwiek nie pustych. Chętnie chłonęłam informacje o Mrągowie i okolicach, gdyż słabo znam Mazury, a dzięki autorce jeszcze bardziej zapragnęłam poznać bliżej ten region. Czytając wyczuwałam prawdziwą fascynację i miłość do rodzinnych stron. Oczami wyobraźni swoimi, ale także oczami wyobraźni autorki widzę siebie spacerującą po mazurskich zakątkach. Hmm...pomarzyć zawsze można. Autorkę "polubiłam" jeszcze bardziej, po obejrzeniu filmu ze spotkania autorskiego z K. Enerlich w Giżycku. Po pierwsze jest cudownie gadatliwą osobą, która nie potrzebuje nikogo do prowadzenia spotkania. Miałam wrażenie, że wszystko było tak spontaniczne, takie niewymuszone i ciepłe, jak jej powieść. No i te włosy...cudo:) Oczywiście można się doczepić, że wątek Ludmiły, głównej bohaterki jest nieco bajkowy. Jej życie, dosyć wystawne, przy niskiej pensji dziennikarki na umowę zlecenie, mało prawdopodobne. Następnie utrata pracy, ciąża, znalezienie siostry, rękodzielnictwo itd. Wszystko tak szybko i łatwo jej przychodzi. No cóż może wystarczy, jak powiedziała K. Enerlich uwierzyć w marzenia, a "Najważniejsze, to mieć w swoim życiu miejsce, w którym robi się rzeczy naprawdę potrzebne. Miejsce, które najpierw będzie marzeniem, utkanym z ulotnych myśli i nadziei, a potem, dzięki niewytłumaczalnym, a jakże potrzebnym splotom okoliczności, przemieni się w dotykalną rzeczywistość".

Ogromny plus za wątek Hansa, za przedstawienie w tak obrazowy sposób ukochanej prowincji, za zapachy, za zioła, za ciepło i uśmiech.

Tak naprawdę mogłabym się przyczepić tylko do strasznej ilości błędów, szczególnie literówek. No, ale to już nie wina autorki.

Postanowiłam bardzo chyba nieskromnie pochwalić się moim dziełem, jakim są te oto drożdżówki. A pochwalić chciałam się dlatego, że pierwszy raz odważyłam się je upiec i wyszły...no...całkiem pyszne. Przepis zapożyczyłam z bloga White plate, którego serdecznie Wam polecam http://whiteplate.blogspot.com/ Pierwszy raz w życiu jem drożdżówki, które są tak delikatne i lekko wilgotne. Nie trzeba do nich zatem wypijać litra herbaty. A sekret tkwi w...gotowanych ziemniakach, które dodaje się do ciasta. Ja zmieniłam trochę nadzienie, bo dodałam dżemku truskawkowego i brzoskwinki (po prostu tylko to miałam w domu). Wyszło smakowicie. Teraz siedzę na kanapie, wcinam drożdżówkę i delektuję się Prowincją pełną marzeń K. Enerlich. Połączenie wprost genialne, choć pewnie niejedna osoba krzywi się na zestawianie jedzenia z książką):):):):) Trudno, ja takie połączenie uwielbiam, a jak mam jeszcze do tego kubek parującej kawy to jestem w niebie.

To pierwsza pozycja ze stosiku lektur lekkich, łatwych i przyjemnych, jaki przywlokłam z biblioteki. Przyznam, że to jedna z trzech książek tej autorki, jaką miałam okazję przeczytać, więc nie jestem w stanie powiedzieć, czy książka jest oryginalna, czy też trąca nazbyt oczywistym stylem autorki. Zabierając się jednak do tej lektury, miałam na celu poprawienie sobie humoru, zrelaksowanie się. Podziałało w 100% 

Bohaterką tej powieści jest Sara, na początku trochę denerwująca swoją uległością i brakiem umiejętności wyrażenia swojego zdania. Poznajemy ją, kiedy to popada w stan głębokiej rozpaczy, po tym jak przyłapuje swojego narzeczonego w w objęciach swojej najlepszej przyjaciółki. Po tych wydarzeniach cofamy się nieco w przeszłość i poznajemy tajemnicze przypadłości bohaterki: dziwna wada wymowy i przeskakująca szczęka. Dalsze perypetie Sary poznajemy już, kiedy ta wylizała się (chociaż oczywiście nie do końca, bo czy też można zapomnieć widok połączonych ze sobą ciał kochanego mężczyzny i przyjaciółki od serca???? Nigdy) po stracie ukochanego i zaczyna życie u boku męża Jacka, emigrując za nim do stolicy. Niestety opuszczenie rodzinnego miasta było dla Sary czymś bardzo bolesnym i nie potrafiła się odnaleźć, ani w nowym, pięknym mieszkaniu, ani w tym ogromnym, obcym mieście. Banalna historia? Tylko do tego momentu. Dzięki znajomościom  przybranej siostry Ideny (Ireny), Sara dostaje pracę w radiu Ambi i tam dostaje prawdziwą szkołę życia. Jej praca polega na przynoszeniu kawy, odbieraniu telefonów od niezadowolonych słuchaczy oraz czekaniu na telefony podczas dyżurów nocnych. A Sara spodziewała się, że będzie mogła współtworzyć radio, zbierać ciekawe tematy, pozna wspaniałych ludzi. Nic z tego. Ludzie, których poznaje w pracy są od pierwszej chwili wrogo nastawieni, traktują Sarę, jak kolejną dziewczynę "wynieś, przynieś, pozamiataj". Do tego wszystkiego mąż Sary coraz częściej wraca z pracy bardzo późno, co jak się już niedługo okaże spowodowane jest wizytami, raczej nie służbowymi, u koleżanki z pracy. Sara czuje się bardzo samotna, nie ma z kim porozmawiać o swoich problemach, aż w końcu na kolejnym nocnym dyżurze zaczyna zwierzać się do mikrofonu radiowego, co staje się już tradycją. Jest przekonana, że nikt jej nie słyszy, dlatego prawie codziennie bardzo szczerze "rozmawia" z makrofonkiem, nieświadoma, że na jej audycję codziennie czeka miliony ludzi... Nie będę zdradzać zakończenia tej historii, dla tych którzy jeszcze nie czytali byłoby to zbrodnią:). Powieść lekka, czyta się świetnie i bardzo szybko (mimo 539 stron). Niezwykle ciepła książka, z ogromną zawartością humoru i pozytywnych emocji.

Mam chandrę zimową, w związku z czym przywlekłam z biblioteki grube tomiska książek lekkich, łatwych        i przyjemnych. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie czytała kilku pozycji na raz...Wczoraj więc zakończyłam Grocholę, o której zaraz napiszę, jednocześnie jestem w połowie Tysiąca dni w Toskanii Marleny De Blasi, na początku Pawilonu małych drapieżców K. Kofty ( już wiem, że to nie będzie książka lekka, chyba że w końcu ruszy z kopyta) oraz Prowincji pełnej marzeń Katarzyny Enerlich. 

Nawet nie wiecie jaka to przyjemność przeczytać coś łatwego i przyjemnego po tym, jak się przez pięć lat było zmuszanym do czytania strasznych nudziarstw, które to rzekomo są potrzebne w warsztacie polonisty. Oczywiście bywały wyjątki, takie perełki, dzięki którym nabierałam nowego entuzjazmu do tych studiów           i które pozwoliły jakoś przetrwać wśród takiej na przykład gramatyki historycznej, czy innych scsów. Najśmieszniejsze jest to, że przez te studia jestem totalnie do tyłu z czytaniem. Mogłam tylko śledzić wystawy księgarń i zapisywać kolejne pozycje do niekończącej się listy "książek na potem" .Teraz nie mogę przestać czytać. Mogę to robić wszędzie i o każdej porze. Postanowiłam, że miesięcznie będę czytać po kilka książek starszych ( z grubej listy), jedną z biblioteczki domowej i kilka nowości ( w zależności od zasobu portfela). Co z tego wyjdzie? Zobaczymy. A teraz: CZYTAĆ, CZYTAĆ, CZYTAĆ!!!!

 Dziś skończyłam czytać synowi Nowe przygody Bolka i Lolka, wydane przez wydawnictwo Znak w 2011 r. Przyznam szczerze, że kiedy brałam książkę do ręki miałam pewne obawy. Nie potrafiłam wyobrazić sobie, jak ci uroczy bohaterowie z dzieciństwa "przemówią" z papierowych stronic. Całkiem niepotrzebnie. Bolek i Lolek z książki i bajki tv to dalej te same chłopaki! Owszem przeżywają swoje przygody we współczesnym nam świecie (Lolek wpada do gry komputerowej, mają internetowego kolegę, który okazuje się hrabią Drakulą), ale nawet trochę nie przynosi im to ujmy. Chłopaki tak samo się kłócą (swoją drogą ich wspólne dialogi to chyba najmocniejsza strona książki), wpadają na tak samo zwariowane pomysły i przede wszystkim oni ciągle tak samo wyglądają.

Każda z historii opowiedziana jest przez innego autora. Mnie osobiście najbardziej przypadły do gustu te opowiedziane przez Michała Rusinka i Wojciecha Widtaka. Odkąd mój syn zaczął oglądać bajki, Bolek i Lolek jest na pierwszym miejscu. Kiedy zasiadamy przed tv, czuję się związana z nim jeszcze bardziej przez fakt, że Bolek i Lolek to także "moja" bajka. Wydaje mi się, że przez wspólną bajkę jesteśmy sobie jakoś bliżsi. Nie muszę więc chyba mówić jak mi się buzia śmieje, kiedy zasiadamy na dywanie i razem trzymając książkę w rękach (porządne tomisko, jak na razie za ciężkie dla małych rączek mojej pociechy) zaśmiewamy się do łez.

"LOLKI RZĄDZĄ!!!" 

Hurra! Na termometrze zero stopni. Jest więc nadzieja, że niedługo uda mi się zażyć kąpieli we własnej wannie. No i słonko w końcu wyszło zza chmurek, ptaszki ćwierkają i wyjadają wałówkę, którą im przygotowałam z okazji wielkiego mrozu. Nasze zaprzyjaźnione ptaszki, różnej zresztą maści, mają też swoje smaczki. Pierwsze co zniknęło z karmnika to pyszna słoninka z wędzarni mojego taty. Następnie w obroty wzięły chlebek, a dopiero na końcu ziarenka. Czasem, wczesnym rankiem zasiadamy sobie z synkiem i oglądamy poczynania tych małych istot. Sama nie wiem kto ma większą radochę z tych obserwacji. Dzisiaj z okazji lekkiej odwilży, ptaszki już od 6 rano skakały po parapecie, ale nasza mała pociecha wolała rozsiąść się na swoim dywaniku i "czytać" bajeczki. Wyraz czytać wzięłam w cudzysłów bo synuś ma dopiero dwa latka i jak na razie to w komiczny sposób naśladuje moje czytanie. Zauważam jednak już zmiany w jego odbiorze. Do niedawna mogłam mu tylko skrótowo opowiadać, co dzieje się na poszczególnych ilustracjach. Od kilku dni zaś jest w stanie skupić się na tyle, że mogę przeczytać mu całą bajkę, od deski do deski. Nie będę ukrywać, że bardzo mnie to cieszy. Nie żebym chciała od razu, aby moje dziecko podzielało moje pasje. Po prostu wiem, że czytanie od wczesnych lat dziecięcych ma dobroczynny skutek na rozwój. Jeszcze bardziej cieszy mnie to, że Tymcio gustuje w bajkach, które przywieźliśmy ze strychu od moich teściów. Mamy więc całą plejadę "gwiazd" naszego pokolenia: Musierowicz, Brzechwa, Tuwim. Na półce czekają na niego także Andersen, Bracia Grimm, przygody Nieumiałka i wiele wiele innych wspaniałości. Zaczytujemy się też w świeżutko wydanych przygodach Bolka i Lolka, które to nasz maluszek uwielbia. 

Mama maluszka zaś jak zwykle czyta kilka książek na raz...Zawsze kiedy idę do biblioteki, solennie obiecuję sobie, że nie wypożyczę więcej niż jednej książki. I co? Zawsze wracam do domu, taszcząc ze sobą walizkę pełną książek, które koniecznie muszę przeczytać. W domu zaś czeka na mnie zawsze kilka już zaczętych pozycji z domowej biblioteczki, więc zawsze kończy się na tym, że czytam co najmniej trzy książki na raz. Aktualnie czytam: Dwa tomiki Szymborskiej: Tutaj i Dwukropek. Postanowiłam przeczytać wszystko co mają w bibliotece autorstwa pani K. Kofty. Obecnie na tapecie jest Pawilon małych drapieżców. Do poduszki zaś czytam opowiadania Izabeli Szolc (Naga) i Tysiąc dni w Toskanii Marleny de Blasi. Sama się dziwię, że nie miesza mi się w głowie od tego. Obiecuję, że każdą przeczytaną książkę opiszę na blogu. W końcu przecież po to go założyłam:):) 

No i wykrakałam. Zamarzła ciepła woda pod prysznicem. Jakież było moje zdziwienie wczoraj wieczorem, kiedy nadeszła pora kąpieli naszego skrzata i chciałam odkręcić ciepłą wodę w kranie a tu nic... nawet jednak kropla nie poleciała. A właśnie wczoraj wspominałam jak w czasach odległego dziecięctwa zamarzła nam w domu woda na amen. Pomyślałam też, że dzisiaj takie rzeczy się już chyba nie zdarzają. Za niskie temperatury mamy obecnie zimową porą. A jednak. No więc cóż było robić. Synuś wykąpany w umywalce, a dorośli w misce (jak za dawnych czasów). Teraz tylko czekamy na odwilż, bo do rurek kochanych dostępu nie ma żadnego, no oczywiście można rozkuć ścianę ale taką opcją nie jesteśmy zainteresowani... A myślałam, że oprócz zamarzniętych okien i związanego z tym ciągłego wycierania owych przedmiotów, nic już gorszego tej zimy nam się nie przytrafi. Cóż takie uroki mieszkania na poddaszu. Mimo wszystko jednak nie zamieniłabym się za nic w świecie. No chyba, że za piękny domek z ogrodem pod miastem:)

Właśnie spojrzałam na termometr i chyba raczej długo będziemy skazani na miseczkę. Za oknem minus dwadzieścia i chyba raczej nie ma co liczyć, że w rurkach znów zabulgocze.