Archive for kwietnia 2018

Home Archive for kwietnia 2018

Autor: Marta Guzowska
Ilustracje: Agata Raczyńska

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Rok wydania: 2018

Liczba stron: 144
Oprawa: miękka

Kategoria wiekowa: 6+

Po niekończącym się szale na książki o małych detektywach ze Skandynawii (Biuro detektywistyczne Lassego i Mai), Tymek dosyć łaskawym okiem zaczął spoglądać na inne książki w gatunku. Kiedy więc pewnego wieczoru podsunęłam mu Detektywów z tajemniczej 5, z zainteresowaniem przekartkował powieść i ochoczo zgodził się przeczytać. Co wyniknęło z tej lektury? Czy Marta Guzowska, która do tej pory znana była z kryminałów dla dorosłych sprostała oczekiwaniom ośmiolatka?

Piotrek i jego młodsza siostra Jaga właśnie wyszli z domu, aby mama w spokoju mogła pisać doktorat. Tuż przy windzie chłopiec spostrzega swoją nową koleżankę z klasy – Ankę. Od słowa do słowa szybko okazuje się, że fajnie im się razem rozmawia i dziewczyna wprasza się do babci Piotrka i Jadzi, którą tamci właśnie idą odwiedzić. Piotrek nie ma oporów, żeby zaprosić bądź co bądź obcą osobę, gdyż wie, że jego babcia uwielbia gości.

Niestety od progu orientują się, że babcia ma solidne zmartwienie. Okazuje się, że ktoś ukradł jej cenną kameę księżnej z wyrzeźbioną głową króla Augusta Poniatowskiego. Babcia nie wezwała jednak policji. Jest jej głupio, bo tak naprawdę jest pewna, że kamea zniknęła, chociaż ona sama nie wychodziła z domu. Piotr i Ania od razu zaczynają snuć domysły, podpytywać i sprawdzać ślady. Jest im żal babci, ale jednocześnie mają wielką ochotę zabawić się w prawdziwych detektywów i rozwiązać sprawę zaginionej broszki.

Już po chwili dowiadują się, że owszem babcia nie wychodziła, ale za to ją odwiedziły trzy osoby. Trzech potencjalnych złodziei. Zaprzyjaźniona sąsiadka pani Hela, roztargniony listonosz oraz serwisant, który miał naprawić dekoder. Czy to któreś z nich ukradło pamiątkowy prezent od dziadka? Czytelnik przekonuje się podążając za tropem młodych detektywów, którzy nie wychodząc z mieszkania babci prowadzą całkiem poważne śledztwo. Za pomocą lupy skutecznie szukają śladów, wpadają na tropy i umiejętnie łączą fakty.

Autorka zaprosiła czytelników do interaktywnej zabawy i pozwala im się poczuć prawdziwymi Sherlockami. Po każdym rozdziale zamieściła kilka pytań, które mają pomóc w rozwiązaniu zagadki. Aby dobrze odpowiedzieć trzeba czytać z uwagą, ale i mieć dobrą intuicję. Wprawdzie odpowiedzi znaleźć można już w kolejnym rozdziale, ale to wcale nie zmniejszyło frajdy mojego syna. Widziałam radość i podekscytowanie. Czuł się ważny, bo nie był tylko czytelnikiem, a detektywem, który razem z bohaterami książki tropił złodzieja. Wiele podpowiedzi i wskazówek od autorki sprawiło, że rozwiązanie zagadki nie było dla niego jakieś skomplikowane, ale początkowo zupełnie nie wiedział, na kogo postawić.

Z reakcji syna wnioskuję, że książka spodoba się dzieciakom. Jeśli chodzi o dorosłych może być różnie. Mnie osobiście książka… nieco znudziła. Sam pomysł na fabułę uważam za bardzo ciekawy i trafiający do młodego czytelnika. Natomiast autorka przesadziła trochę z kilkukrotnym podsumowywaniem dotychczasowych postępów w śledztwie i powtarzaniem już dobrze znanych faktów. Nie wiem, czy to przez wzgląd na młodsze dzieci, czy też chciała w ten sposób przedłużyć napięcie. A może powód był jeszcze inny? Ja czułam lekkie rozdrażnienie i miałam ochotę pominąć kolejne podsumowania.

To w zasadzie jedyna rzecz, do której muszę się doczepić. Podoba mi się, że autorka angażuje czytelnika w śledztwo, że wykorzystując postać młodszej siostry Piotrka tłumaczy dzieciom znaczenie trudniejszych słów. Cenne są również wplecione elementy wiedzy o historii sztuki. Powieść czyta się ekspresowo i gdyby nie liczne podsumowania połknęlibyśmy ją w jeden wieczór. Całej naszej rodzince przypadły do gustu ilustracje Agaty Raczyńskiej, biało-czarne z elementami żółci, które na myśl przywodzą mi minimalistyczną kreskę z dawnych lat.

Młodzi detektywi na pewno wrócą w kolejnej książce autorki, która już jest w przygotowaniu i będzie nosiła tytuł Zagadka grobu wampira.

Autor: Eliza Piotrowska, Asia Gwis

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Rok wydania: 2018

Liczba stron: 96
Przedział wiekowy: 6-14

Jajka zjadamy w niedzielnej jajecznicy, sadzone w szybkim obiedzie, kroimy do sałatki urodzinowej i chyba jakoś specjalnie się nad nim nie pochylamy. Aż do Świąt Wielkanocnych, kiedy farbowane, zdobione i darowane najbliższym mogą w końcu poczuć się ważne. Czy więc ktoś, kto zdecydował się stworzyć wielkoformatową książkę, którą całkowicie poświęcił… JAJKU nie porywa się z motyką na słońce? Otóż NIE! Bo szczęki wam opadną, kiedy zajrzycie do nowej książki duetu Eliza Piotrowska i Joanna Gwis. Te panie idą jak burza. Jeszcze nie zdążyłam się pozachwycać Grzybami, a tu Jajo wchodzi na arenę. A co tam! Pozachwycam się obiema naraz.

Jeżeli myśleliście, że o jajku można co najwyżej napisać książkę kucharską, to nowa propozycja Naszej Księgarni będzie dla was wielkim zaskoczeniem. Jakże trafną nazwę posiada: Jajo. Jajka w gnieździe i kosmosie, czyli kogel-mogel dla dociekliwych. Dlaczego trafną? Bo to kogel-mogel tak solidnie ukręcony, że połechce podniebienia każdego smakosza-czytelnika.

Zmieniła się autorka tekstów (Eliza Piotrowska), ale imponujących rozmiarów książka pozostała w tym samym klimacie. Bez zadęcia, z przymrużeniem oka, ale też całkowicie poważnie zarzuca nas ciekawostkami na temat jajek i jak się okazuje, temat trudno wyczerpać. Muszę was zmartwić. Niestety w dalszym ciągu nie dowiecie się, co było pierwsze. Jajko czy kura? A może kaczka, jak uważali dawni mieszkańcy Skandynawii? Inni wspominali coś o wielkim prajaju, ale pan Brzechwa ugotował je we wrzątku i już całkiem się wszystko poplątało. Może lepiej zostawić te dociekania i zająć się… jajem?

Jeśli przestać o nim myśleć, jak o potencjalnym sadzonym na talerzu i zgłębić nieco temat z Elizą Piotrowską i Asią Gwis okazuje się, że jajo to całkiem ciekawa osobistość. To z nich wykluwają się gady, ptaki, a nawet niektóre ssaki. Nie ma dwóch takich samych jaj. Różnią się kolorami (niebieskie jajo drozda jest moim faworytem), kształtem i grubością i wbrew pozorom wcale nie tak łatwo je rozbić, jeżeli spróbujemy zmiażdżyć je trzymając za oba końce (zszokowani?).

To, co podoba mi się najbardziej w książce, to połączenie popularnonaukowych ciekawostek, rozrywkowych rymowanek, językowych zawirowań i takich newsów, że szczęka co chwilę opada na podłogę. Nic dziwnego, że niektórzy tak boją się jajka, że na jego widok potrafią zemdleć. Taki na przykład Hitchcock, nie mógł znieść widoku jajka i wszystkich okrągłych kształtów, łącznie ze swoją żoną w ciąży. Ale już Salvador Dali był tak zafascynowany jajkami, że pozwolił sobie wysnuć hipotezę, że sam wykluł się z jajka. A propos wykluwania. Czy uwierzycie, że taka ośmiornica potrafi jednorazowo złożyć nawet pięćset tysięcy jaj?

Pozornie chaotyczna, kolażowa książka zaciekawi dzieciaki, które nie będą miały szansy się znudzić. Jajko jest jednym bohaterem, ale nadgryzane z każdej możliwej strony przez autorki zarówno w tekstach, jak i na cudownych ilustracjach. Biologia, historia, przysłowia z całego świata, kulinarne ciekawostki i jajeczne inspiracje wielkich artystów, bajki, wierzenia i tradycja. Wszystko to znajdziecie w wielkoformatowej jajecznej księdze. Kogel-mogel ukręcony z wielką starannością i smakiem. Będziecie chcieli wylizywać kubek:)

Autor: Joanna Jagiełło

Wydawnictwo: Nasza Księgarnia

Rok wydania: 2018

Oprawa: miękka

Kategoria wiekowa: 14+

Anna i Nina. Dwie przyjaciółki. Nierozłączne od pierwszej klasy podstawówki. Zawsze razem. Znały się jak łyse konie. Powinny być siostrami. Jak ziarnka piasku. Nie rozdzieliła ich nawet szkoła średnia. Aż pewnego dnia Anna znajduje na facebooku ten straszny filmik i dowiaduje się, że jej przyjaciółka właśnie popełniła samobójstwo.

Ciemność, rozpacz, niedowierzanie, złość, wściekłość, żal. Wszystkie te uczucia kłębią się w głowie Anny. I sny. Okropne, dziwne i mroczne. Zawsze z Niną, której nie może uratować. Nina nie chciała, by ją ratowano. Wszystko zaplanowała. Nie było szans znaleźć jej w tym lesie… Odwieczne pytanie o motyw. Anna czuje się zdradzona przez przyjaciółkę. No właśnie. Czy to była przyjaźń? Skoro Nina nie powiedziała nic. Nie zachowywała się inaczej, nie wspomniała o żadnych kłopotach. A może jednak? Tak, teraz Anna przypomina sobie, że ostatnimi czasy przyjaciółka trochę przygasła. Posmutniała. I nawet chyba chciała coś, kiedyś powiedzieć. Ale to tylko strzępki wspomnień, może wyobraźnia doszukuje się czegoś, czego wcale nie było?

Nina. Ładna, odważna, przebojowa. Artystka, która spędzała niemal każdą chwilę w liceum plastycznym, do którego Anna się nie dostała. Zawsze była lepsza. Anna nie była zazdrosna. Kochała przyjaciółkę i przyjmowała to, jako coś oczywistego. Choć zagranicznych wakacji może trochę jej zazdrościła. I kontaktów z mamą przyjaciółką. Tak. Anna nie mogła dogadać się ze swoją mamą. Wiecznie zdenerwowaną, sztywną, niezadowoloną z życia, gderającą. Tato był inny, ale zmarł na krótko przed Niną. No właśnie. Kolejny cios. Dlaczego Nina zostawiła ją samą? Przecież wiedziała jak jest…

Dni po śmierci przyjaciółki mijają Annie na ciągłym chodzeniu po plaży. Tak jakby tysiące kroków pomagały jej wyrzucić z siebie rozpacz, lęk, zagubienie. W dalszym ciągu nie rozumie tego, co stało się z Niną. Czy właśnie dlatego postanawia w końcu przenieść się do szkoły plastycznej? Żeby poznać ludzi, z którymi na co dzień przebywała przyjaciółka? Może oni coś wiedzą. Są przecież dziewczyny, z którymi musiała rozmawiać na przerwach, jest Łukasz, z którym się przyjaźniła. Są nauczyciele…

Nauczyciele. A wśród nich Cichy. Pan od teorii sztuki, którego Anna polubiła od pierwszych zajęć. Bo ją zauważył, docenił. Wie tyle o sztuce. Ich przypadkowe spotkania stają się coraz częstsze. Cichy rozumie ból Anny. Sam stracił żonę. Opowiada dziewczynie o swoich planach i marzeniach. Chce otworzyć galerię sztuki i pracownię dla młodych artystów. Takich jak Anna. Pewnego dnia zaprasza dziewczynę na imprezę, po której wszystko się zmienia. Wszystko się wali i staje czarne jak węgiel. Anna już wie, dlaczego jej przyjaciółka popełniła samobójstwo. Rozumie ją, bo sama teraz nie pragnie niczego innego. Wyjść, uciec, zostawić ten straszny świat, bo innego już nie będzie…

Niezwykle poruszająca i mocna powieść dla młodzieży. Trudna, ciężka i bardzo potrzebna. Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, które miały miejsce w Trójmieście i napisaną na ich podstawie książką Zatoka świń. Jest tylko jej luźną inspiracją.

Książka Joanny Jagiełło jest powieścią wielowarstwową. Punktem wyjścia jest oczywiście śmierć Niny, ale to Anna, jej przyjaciółka żyje dalej, cierpi, miota się, wikła w toksyczne związki, walczy z matką, by w końcu wejść na ścieżkę, po której ostatnie kroki stawiała Nina. Autorka świetnie opisała to, co dzieje się w głowie Anny. Jej uczucia tak zmienne, balansujące ciągle na granicy. Raz złość i wściekłość, zniechęcenie i bezsens. Innym razem chęć walki, próba rozwikłania zagadki śmierci przyjaciółki. Dziewczyna nie ma ochoty na życie bez Niny, ale mimo wszystko ciągle szuka kogoś, kto pomoże zastąpić wielką pustkę. Przyjaciel, chłopak, pies, nauczyciel…

To właśnie takich dziewczyn po przejściach, nieszczęśliwych, pogubionych i mało pewnych siebie szukają sobie oprawcy. One rzadko wołają o pomoc. Czy Anna zrozumie, że może wołać i zostanie usłyszana? Że ma wokół siebie kochających ludzi? Czy znajdzie dość siły w sobie, aby znaleźć wyjście z pułapki, w której się znalazła?

Powieść na czasie, która powinna znaleźć się w każdej szkolnej bibliotece. Ku przestrodze, do przemyślenia, do znalezienia w sobie empatii dla milczącej i smutnej koleżanki. Ta powieść pomaga usłyszeć nieme wołanie o pomoc. Polecam!

Inne książki autorki na moim blogu:

Hotel dla twoich rzeczy
Zielone martensy

Subskrybuj: Posty ( Atom )

podczytuję

Blogi rodziców, które uwielbiam czytać

Blogi ludzi z pasją:

Przydatne strony