Rano budzą nas już ptaki. To znak, że nadchodzi wiosna. Najbardziej cieszę się na nasze wyprawy rowerowe do lasu. Tyle jeszcze tras czeka na odkrycie… Siedzę przy kubku kawy, czytam po raz trzeci nową Baśkę i śmieję się sama do siebie, wspominając swoje pierwsze próby okiełznania roweru.

Byłam chyba dosyć oporną uczennicą, bo tata szybko się poddał. Pewnego dnia przyjechał do nas wujek, i nie zważając na moje protesty, zaprowadził mnie na słabo uczęszczaną drogę i dzielne uczył mnie jeździć. Nie wiem, ile to trwało, ale w pewnym momencie miałam dość. Z dumą rzuciłam rower na ziemię i pobiegłam do domu. Wujkowi powiedziałam, że muszę się napić. W domu schowałam się pod kołdrą i nikt nie mógł mnie znaleźć. Dorośli dali sobie spokój z małym uparciuchem. Kilka dni później po prostu wsiadłam na rower i pojechałam. I tak jeżdżę do dziś :)

Przypomniałam sobie to wszystko, kiedy czytaliśmy najnowszą książeczkę o Basi, zatytułowaną Basia i rower. Basia wprawdzie umie już jeździć na swoim małym rowerku, ale kiedy rodzice postanawiają wybrać się na wielką wyprawę rowerową, dziewczynkę zaczynają dopadać wątpliwości. Wyobraża sobie, że na pewno objadą cały świat, a ona przecież nie potrafi tak szybko pedałować, no i ma małe kółka w rowerze. Oczywiście nikt nie zamierza pędzić na złamanie karku przez góry, morza i lasy. Rodzice marzą raczej o niespiesznej wycieczce, podczas której będą mogli podziwiać otaczającą przyrodę, ale w głowie dziecka problem urasta do takiej rangi, że Basia nie jest w stanie sama zasnąć. Dopiero kojące opowieści mamy pomagają jej oderwać się od czarnych myśli.

Świat w oczach dziecka wygląda przecież zupełnie inaczej. Jest ogromny, bo nawet spacer do pobliskiego lasu bywa wielką wyprawą, a co dopiero daleka wyprawa w nieznane.

Świat był taki ogromny! Za wielki na dwa małe kółka i dwie nie bardzo duże nóżki.

Na drugi dzień, wszystko wygląda zupełnie inaczej. Basia pedałuje dziarsko z Miśkiem Zdziśkiem na pokładzie i jest nawet szybsza od Janka. Spędzają przemiły dzień na łonie natury, choć nie obejdzie się oczywiście bez przygód. Jak to u Baśki. A co takiego wydarzyło się na leśnej drodze? Tego wam oczywiście nie zdradzę :)

– Mówiłam ci, że wrócimy – powiedziała. I dodała: – Świat jest naprawdę ogromny. Pełen piratów, rzek i dzikich zwierząt. Jutro znów go objedziemy wokoło!

To zdanie lubię najbardziej. W bardzo prosty sposób obrazuje dziecięce podejście do trudnych sytuacji. A jest ich sporo w życiu małego człowieka. Każda nowa przeszkoda jest wyzwaniem, ale dzieci te wyzwania podejmują. Może nie od razu, bo przecież i one miewają chwile zwątpienia, ale ciągle próbują. Dzieci codziennie przekonują się, jak bolesne są takie doświadczenia, a i tak chcą objeżdżać świat. Każdego dnia od nowa. Książeczka Z. Staneckiej pokazuje, jak ważna jest rola dorosłego w tych podróżach. Czasem trzeba potrzymać kijek, delikatnie popchnąć rower, a czasem pomóc otrzepać spodnie i powiedzieć, że ten strupek na kolanie będzie wspaniałą pamiątką z wielkiej wyprawy…

Pamiętacie czasopismo o Wallym? Wpinało się każdą numer do specjalnego segregatora (teraz serię książkową o Wallym wydaje Mamania). W gąszczu ludzi, budynków i przedmiotów trzeba było odnaleźć chudego człowieczka w pasiastym ubranku. Uwielbiałam te wyszukiwanki. Kiedy T. był mały, w Naszej Księgarni pojawiła się seria o Detektywie Pierze. Pomysł ten sam, ale dużo więcej szczegółów i wiele zadań dodatkowych. Uwielbiamy te książki! Do tej pory ukazały się już 3 picture booki z tej serii, a my cały czas czekamy na kolejne. Zdecydowanie za rzadko się pojawiają :)

Jakiś czas temu rozglądałam się za podobnymi książkami i odkryłam, że w wydawnictwie HarperKids ukazała się wyszukiwanka z serii Minecraft. T. oczywiście zaświeciły się oczy, bo jest fanem tych dziwnych, kwadratowych postaci.

Znajdziecie tutaj wybrane światy z Minecrafta, w których trzeba odnaleźć przeróżne stworzenia. Na każdy świat przypadają po dwie strony. Po kilku latach zabaw z Detektywem Pierrem myślałam, że to będzie łatwizna, bo na pierwszy rzut oka nie ma tutaj aż tylu szczegółów. Nic bardziej mylnego. Spróbujcie znaleźć białego królika w zaśnieżonej tundrze, gdzie roi się od takich stworzeń skaczących po białym śniegu, albo posępną wiedźmę na równinach (gdy akurat zaszło słońce i wszystko zlewa się w jeden ciemny kształt). Nie jest wcale tak łatwo. Oczywiście wymiatacz minecraftowy poradził sobie zdecydowanie szybciej niż mama, która co chwilę zapominała, jak ma wyglądać postać, którą trzeba odnaleźć. Pewnie się teraz narażę fanom, ale dla mnie te wszystkie creepery i utopce wyglądają tak samo.

Na końcu książki znajdziecie jeszcze kilka dodatkowych zadań o zwiększonym poziomie trudności. To jest dopiero wyzwanie. Właśnie wybrnęliście z podróży po tajdze, tundrze, bagnach itd., a tu już trzeba wracać i szukać dalej :)

Zabawa jest przednia. Można spędzić z tą książką długie godziny. Ostrzegam tylko, że po godzinie oczy wychodzą z orbit :) W wyszukiwankach lubię najbardziej nagromadzenie szczegółów i zadań do wykonania. Kiedy dochodzimy do ostatniej strony, to nie pamiętamy już, co było na początku. Gwarantuję, że kiedy wyciągniecie książkę po kilku miesiącach, to będzie tak, jakbyście mieli ją pierwszy raz w rękach :)