Marie Lu zaskoczyła mnie już w pierwszej części Legendy – Rebeliancie. (recenzja tutaj) Nigdy nie spodziewałam się, że tego typu książka przypadnie mi do gustu, a już na pewno nie tego, że tak mnie zachwyci. Pamiętam, że czytałam prawie całą noc, bo nie mogłam się oderwać.  Na kontynuację w postaci Wybrańca ostrzyłam sobie pazurki, jak tylko przeczytałam, że takowa jest w trakcie tłumaczenia. Obawy oczywiście były, jak to w przypadku każdej kontynuacji. Zastanawiałam się, jak się potoczą losy Dune i Daya, czy czasami powieść nie przerodzi się w marny romans z namiastką powieści dystopijnej. Otóż nie! Marie Lu, spełniła wszystkie moje oczekiwania i już teraz nie mogę się doczekać ostatniej części.

Powieść Legenda. Wybraniec w ogóle się nie rozkręca. Nie musi. Ona po prostu od pierwszych liter trzyma w napięciu. To tak jakby uruchomić dalszy ciąg filmu zatrzymanego na kilka chwil. Czytelnik bez żadnych ogródek i wstępów zostaje wrzucony w sam środek akcji. Oto niespodziewanie umiera Elektor Primo, a władzę w Republice obejmuje jego syn Anden.  June i Day docierają do Patriotów, którzy w zasadzie stają się dla nich jedyną deską ratunku.  Ich przywódca ma dla nich mrożącą krew w żyłach propozycję, której właściwie nie sposób odrzucić… W zamian za leki, operację Daya, jedzenie i kryjówkę oczekuje od nich, że targną się na życie nowego Elektora… Postawieni pod ścianą June i Day zgadzają się dokonać zamachu, lecz w trakcie przeprowadzania planu, wychodzą na jaw głęboko skrywane tajemnice. Czy patrioci grają do końca fair? Dlaczego zależy im tak bardzo na śmierci Andena, który szczególnie June wydaje się całkowicie różnić od swojego despotycznego ojca. Kto mówi prawdę? Po której stanąć stronie?  Jeśli myśleliście, że w tej części młodzi bohaterowie odpoczną od nadmiaru wrażeń, problemów i sytuacji bez wyjście – grubo się mylicie! Jest jeszcze gorzej. Na szali stawia się bowiem ludzki życie, a od lat prowadzona propaganda Republiki zaczyna odnosić skutki…

Jak się ma Wybraniec względem Rebelianta?  Tak jak wspomniałam w drugiej części akcja płynie od początku bardzo szybko. W Rebeliancie z wiadomych względów informacje wstępne nico spowolniły tempo (choć czytałam bez tchu). W dalszym ciągu istniej podział na narrację z punktu widzenia June i Daya, co osobiście bardzo mi się podoba - widać dwa różne poglądy na te same sprawy. W tej części autorka poświęciła o wiele więcej miejsca sprawom państwowym. Powiem szczerze, że poczułam ulgę, gdyż w Rebeliancie te lekko zaznaczone wątki nie pozwalały mi do końca zrozumieć postępowania wielu bohaterów. Skąd wziął się podział na Republikę? Dlaczego Patrioci z nimi walczą? Co kryje się na terenach zajętych przez Kolonie? Na wszystkie te pytania czytelnik otrzymuje wyczerpujące odpowiedzi w części drugiej (Czyżby świadomy zabieg autorki?)

Byłam niezwykle ciekawa, czy Marie Lu, tak dobrze zapowiadającym się debiutem nie straci w moich oczach przedstawiając w drugiej części historię burzliwej miłości Daya i June, która zakończy się wyświechtanym happy endem. Nic z tych rzeczy, choć widać, że na początku autorka wodzi czytelnika za nos. Scena w łazience, kiedy to June pomaga wykąpać się rannemu Dayowi, przyprawiła mnie o złe przeczucia. Na szczęście, już do końca powieści akcja tak gnała, że nie było mowy o dłuższej chwili na pocałunek, czy przytulanki.

Także samo zakończenie pozostawiło mnie z uśmiechem na ustach i jednocześnie z jękiem, że oto znów przyjdzie mi czekać jakiś czas na dalszy ciąg historii. Oby jak najkrócej…

Polecam!

Na łamach portalu i gazety w których pracuję organizowałam konkurs związany z twórczością debiutującego pisarza z Raciborza - Sławomira Hanaka.

Kiedy rozmawiałam z Panią Izą z Wydawnictwa Skrzat, w którym zostały wydane dwie książki S.H. dowiedziałam się, że jest to autor z moich stron i wtedy wpadł mi do głowy pomysł, żeby przeprowadzić krótką rozmowę - mini wywiad.

Pan Sławomir, który jest przemiłą osobą, uwielbiającą czytać książki, przystał na moją propozycję, a rezultaty możecie przeczytać poniżej.

Zapraszam:)

Sławomir Hanak, od zawsze jest związany z Raciborzem, choć urodził się w Łodzi. Interesuje się lotnictwem, muzyką i uprawia bonsai. Ma wykształcenie techniczne, ale pisze odkąd pamięta. Nakładem wydawnictw „Skrzat” ukazała się właśnie jego pierwsza książka, którą napisał dla córki Martyny.

M.R.:  Czy mógłby Pan opowiedzieć czytelnikom kilka słów o sobie?

M.R.: Czy jest Pan rodowitym raciborzaninem? Co Pan sądzi o tym mieście?

S.H.: Urodziłem się w Łodzi, ale mój ojciec był Ślązakiem i praktycznie całe życie mieszkam głównie tutaj. Racibórz jest moim miastem. Pewnie, że nie wszystko tutaj mi się podoba, ale drażnią mnie „etatowi” malkontenci, którzy anonimowo produkują się na różnych forach.

M.R.:  Jak to się stało, że zaczął Pan pisać książki? Czy od zawsze coś Pan tworzył (przeczytałam, że pisał Pan też teksty do piosenek rockowych i wierszyki), czy też decyzja o napisaniu książki była impulsem?

S.H.: Zacząłem już w podstawówce. Pierwsza „powieść” wypełniła cały 60-kartkowy zeszyt. Były nawet ilustracje! Kilkuletnia działalność w zespole „SPIRALA”  zaowocowała kilkudziesięcioma tekstami. Nawet w wojsku stworzyłem kabaret, który zdołał wystawić pełny, półtoragodzinny program. Przez całe życie  pisałem okolicznościowe wiersze i toasty.  Do prawdziwego zmierzenia się z prozą nakłoniła mnie moja, wówczas ośmioletnia, córka. Pewnego dnia zwróciła się do mnie słowami: „tato, mógłbyś dla mnie napisać książkę”. No więc się zawziąłem i napisałem. Tak po prostu.

M.R.: Dlaczego książki dla dzieci i młodzieży?

S.H.: Częściowo już na to odpowiedziałem. Od tamtej pory moja córka co roku na urodziny dostaje nową książkę. Bohaterowie rosną razem z nią, więc teraz są już gimnazjalistami. Staram się za bardzo nie moralizować, a głównie bawić.  Poza tym najłatwiej mi się opisuje przygody, które są udziałem ludzi młodych i bardzo młodych. Nie mam ambicji, ani odpowiedniej wiedzy, by stworzyć na przykład nowego Jasona Bourne’a.

M.R.: Skąd czerpie Pan pomysły?

S.H.: Głównie z życia, ale oczywiście podpieram się wyobraźnią. Niektóre zasłyszane, lub nawet osobiście przeżyte historie trzeba trochę zmodyfikować.

M.R.: Czy postać Martyny z „Dziewczyny i chłopaki. Niepotrzebne skreślić” jest wzorowana   na Pana córce?

S.H.: Może nie aż wzorowana, ale jakieś jej cechy na pewno zostały przemycone. Same relacje chłopczyńsko-dziewczyńskie zostały zasugerowane jej opowieściami. W wersji przesłanej do wydawnictwa, bohaterka miała inne imię, ale to redaktorzy zaproponowali zmianę imienia na…  właśnie Martynę, i ja się zgodziłem

 M.R.: Co Pana rodzina sądzi o pańskim pisaniu? Czy są pierwszymi czytelnikami?, dopingują    Pana?

S.H.: Powiem krótko: gdyby nie córka, książek bym nie pisał, a gdyby nie żona, nigdy bym niczego nie wydał.

M.R.: Czy sam Pan dużo czyta?

S.H.: Nałogowo, to zresztą mój jedyny nałóg. Nie mam wyrzutów sumienia, że w genach go przekazałem córce.

M.R.: Jakie gatunki lubi Pan najbardziej? Zauważyłam, że każda z książek, którą pan napisał (pisze) to zupełnie inna bajka: powieść obyczajowa –studium, powieść detektywistyczna i fantastyka w przygotowaniu.

S.H.: Nie mam jakiegoś jedynego ulubionego gatunku literackiego. Chyba najwięcej czytam kryminałów, powieści obyczajowych i historycznych, ale lubię też biografie. Nie jestem czytelniczym snobem i nie wstydzę się powiedzieć, że nie podoba mi się jakiś „absolutnie obowiązkowy” autor. Przyznaję, że nie przemawia do mnie literatura fantasy, tak obecnie popularna, więc nie stworzę nowego Harrego Pottera. Zresztą, chyba jeden wystarczy.

M.R.: Czy zgadza się Pan z twierdzeniem, że w pierwszej książce autor daje najwięcej z siebie? (Smalec fascynuje się lotnictwem tak jak Pan, główna bohaterka ma na imię tak samo jak pana córka)

S.H.: To nie do końca tak jest, bo pierwszą napisaną przeze mnie książką były „Lipcowe przypadki Agatki”  (nawiasem mówiąc, ten tytuł wymyśliła córka). A nie przypominam sobie, bym kiedykolwiek był małą dziewczynką.

M.R.: Debiut „Dziewczyny i chłopaki. Niepotrzebne skreślić” to moim zdaniem doskonałe studium  wiedzy o obojga płci. Toż to cała prawda o nas. Skąd taka wiedza i pomysł na jej wykorzystanie?

S.H.: Dziękuję za pochlebną opinię. Chyba każdemu z nas zdarzyło się doświadczyć  nieporozumienia, które było wynikiem błędnej interpretacji, zasłyszanego fragmentu czyjejś wypowiedzi.  Konflikt pomiędzy dziewczynami i chłopcami nasuwał się sam. Pomyślałem, że byłoby ciekawe spróbować opisać oba punkty widzenia. 

M.R.: Czy będzie dalszy ciąg potyczek Smalca i Martyny?

S.H.: To już zależy przede wszystkim od czytelników. Jeżeli książka dobrze się będzie sprzedawać, to i wydawnictwo będzie zainteresowane. Pomysłów mi nie brakuje. Mam nawet dwa kompletne rozdziały, które nie zostały wykorzystane.

M.R.: Już niebawem ma się ukazać Pana kolejna książka „Lipcowe przypadki Agatki”. Czy może Pan zdradzić o czym będzie ta książka?

S.H.: Jak wspomniałem, to chronologicznie moje pierwsze „dzieło”. Jest to typowa wakacyjna książka. Tytułowa bohaterka wyjeżdża z rodzicami nad morze, gdzie wraz z dwojgiem przyjaciół musi zmierzyć się z tajemnicą. Również w tej książce nie brakuje wątków międzypłciowej rywalizacji. Starałem się nie przekroczyć granic realizmu, co powinno ułatwić czytelnikom identyfikowanie się z bohaterami.

M.R.: Jak pan reaguje na bardzo entuzjastyczne recenzje książki „Dziewczyny i chłopaki…” pisane przez dzieci biorące udział w konkursie „Drzewo recenzji”?

S.H.: Najpierw było przyjemne zaskoczenie. Mojej córce i kilkorgu jej znajomym książka się podobała, ale ich opinie mogły być stronnicze. Dopiero po zapoznaniu się z kilkunastoma recenzjami uczestników konkursu, naprawdę uwierzyłem, że to co robię może się podobać.  Krakowskie spotkanie z młodymi czytelnikami tylko mnie w tym utwierdziło.

M.R.: Napisał pan, wysłał i… właśnie i co dalej? Długo czekał Pan na odpowiedź wydawnictwa? Jak zareagował Pan na wiadomość, że książka pójdzie do druku? Czy bał się pan reakcji rodziny, znajomych?

S.H.: Najpierw moja żona znalazła w Internecie informację o konkursie im. Astrid Lindgren i namówiła do wzięcia w nim udziału.  Choć nie wygrałem, moja propozycja znalazła się na „liście książek dostrzeżonych”, co było dla mnie dużym wyróżnieniem. Potem, również za namową żony, książkę wysłałem  do kilku wydawnictw, niestety, bez echa. Po trzech latach (i następnych trzech napisanych książkach) spróbowałem znowu i tym razem się udało.  Smaczku tej historii dodaje fakt, że po podpisaniu umowy ze „Skrzatem”, dostałem propozycję z dwóch innych wydawnictw. Wiadomość o wydaniu książki znajomi przyjęli bardzo przychylnie, żeby nie powiedzieć: entuzjastycznie. Nawet mój szef zamieścił informację o tym na wszystkich wydziałach firmy, dzięki temu miałem okazję podpisać ponad dwadzieścia egzemplarzy.

M.R.: Jak wygląda Pana pisanie. Czy ma Pan jakieś określone pory dnia, czy czeka Pan na wenę twórczą  i zamyka się wtedy przed komputerem?

S.H.: Nie mogę sobie pozwolić na jakieś sztywne pory pisania. Mam pracę, rodzinę, a natchnienie też rządzi się swoimi prawami. Ponieważ nie lubię siedzieć przed komputerem zastanawiając się co by tu napisać, piszę najpierw na papierze. Dzięki temu mogę pisać wszędzie, nawet w pracy, na przerwie. W Wordzie dopiero to wszystko wygładzam.

M.R.: Zachwyciło mnie wydanie „Dziewczyn i chłopaków…”  Przypomina mi moje zeszyty z „osobistymi” zapiskami ze szkoły podstawowej.  Co Pan o nim sądzi?

S.H.: Ja również byłem pod wrażeniem edycji tej książki. Przypomina to trochę „Dziennik cwaniaczka”, ale bynajmniej go nie kopiuje. Oprawa graficzna kolejnych dwóch książek będzie bardziej tradycyjna, co jednaj nie umniejsza jej atrakcyjności.

Serdecznie dziękuję za rozmowę i życzę powodzenia w dalszej karierze pisarskiej.

Rozmowa ukazała się na łamach portalu: www.raciborz.com.pl oraz GazetyInformatora

Czy jesteście gotowi na potężną dawkę humoru sytuacyjnego wywołanego walką międzypłciową dziewięciolatków? Jeśli tak, to zapraszam serdecznie do lektury książki Sławomira Hanaka - Dziewczyny i chłopaki. Niepotrzebne skreślić.

W pewnym wieku raczej nie przepada się za osobnikami płci przeciwnej. Powiem więcej, kiedy nie ma się jeszcze tych nastu lat, kiedy serce zaczyna mocniej bić do Adasia czy Agatki można mówić wręcz o wojnie i rywalizacji na każdym polu…III B nie jest żadnym wyjątkiem. I tutaj dziewczyny i chłopaki nie znoszą się do tego stopnia, że tylko czyhają na potknięcia tej drugiej strony. Martyna i jej psiapsiółki kontra banda Smalca tak można by streścić książkę Sławomira Hanaka – debiutanta z Raciborza. Dziewczyny jak to dziewczyny, lubią wiedzieć wszystko nawet o chłopakach, (którzy są przecież czystym wybrykiem natury), bo wiadomo, wroga trzeba mieć ciągle na oku. Podsłuchują więc, a czego nie dosłyszą podpowie im bujna wyobraźnia i…klops gotowy. Smalec, Dziubek i Łysy patrzą na zachowanie dziewczyn ze zdziwieniem i lekkim niesmakiem, ale, że mają ważniejsze męskie sprawy, nie zaprzątają sobie głowy babskimi fanaberiami.  W tym przypadku jednak zignorowanie tak poważnego przeciwnika może być brzemienne w skutkach. Mówiąc o wzajemnej niechęci, nie mam tu na myśli jakiejś skrajnej agresji:) Każdy z nas i każda z nas dobrze pamięta, że w pewnym wieku istnieje twardy podział na dziewczynki i chłopców. Oczywiście, kiedy dorastaliśmy niechęć przerodziła się w fascynację i chęć poznania drugiej płci. Tak też jest w książce S. Hanaka. Po jakimś czasie relacje między Martynką i smalcem zaczynają się zmieniać, łagodnieć, choć sami zainteresowani za nic w świecie by się do tego nie przyznali...

Dziewczyny i chłopaki…to niezwykle zabawna opowieść przesycona dialogami rodem z naszej szkolnej ławki. Ciekawy pomysł narracji z dwóch perspektyw (dziewczyny i chłopaka) pozwala na bieżąco porównywać odmienne reakcje na te same sprawy (dla rozróżnienia kwestii wypowiadanych przez Martynę i Smalca zastosowano różną czcionkę) Dla rówieśników Martyny i Smalca książka może stać się kluczem do wzajemnego zrozumienia, ostrzeżeniem, przed zbyt pochopnym, stereotypowym ocenianiem, dla dorosłych zaś niezwykle udanym powrotem do przeszłości.

Książkę Sławomira Hanaka oprócz oryginalnego spojrzenia na odwieczny konflikt, wyróżnia z tłumu także ciekawa szata graficzna. Forma zeszytu w grube linie z zabawnymi rysunkami na marginesach, to moim zdaniem strzał w dziesiątkę. W kwestii książek dla dzieci i młodzieży bardzo ważne jest pierwsze wrażenie, bo ono decyduje o tym czy książka zostanie przeczytana. W tym przypadku nie ma się o co martwić - I treść i grafika współgrają ze sobą na wysokim poziomie! Polecam!