Zaginiona księga z Salem to debiut prozatorski Katherine Howe, doktorantki na wydziale historii Ameryki i Nowej Anglii w Boston University. Potomkini Elisabeth Howe i Elisabeth Proctor, które zostały oskarżone w autentycznych procesach w Salem w 1692 roku.  Co ciekawe autorka prowadzi dla swoich studentów seminaria na temat magii i czarów w dawnych wiekach.  Pewnie dlatego właśnie w tak dokładny sposób opisała wiele faktów z życia czarownic i samych procesów. Ale o tym za chwilę.

Zaczynając lekturę tej książki trochę obawiałam się, że będzie to kolejna tandetna powieść z elementami magii. Z drugiej strony temat czarownic nie jest mi obcy, bo jak już wspominałam kiedyś, pisałam pracę magisterską o tych przemiłych istotach. Dlatego zachęcona dosyć dobrymi recenzjami sięgnęłam po książkę z ciekawością.

Akcja powieści dzieje się na dwóch płaszczyznach. Z jednej strony poznajemy współczesną nam Connie Goodwin, absolwentkę Harvardu, która właśnie pomyślnie zdała egzamin na studia doktoranckie.  Plany wakacyjne Connie to szukanie tematu i materiałów do pracy doktoranckiej. Niestety matka dziewczyny prosi ją o uporządkowanie bardzo starego domu po babci, który zamierza sprzedać. Niepocieszona dziewczyna przeprowadza się do rodzinnego domu, którego stan napawa ją w pierwszej chwili przerażeniem.  Dojścia do posiadłości bronią dzikie pnącza bluszczu, stare wielkie drzewa, bujne zioła. Dom nie posiada nawet elektryczności, co dodatkowo potęguje przerażenie Connie. Z drugiej strony, kryje w sobie tyle tajemnic, że dziewczyna z coraz większą fascynacją poznaje każdy kąt i przedmiot.  Dziwne butelki, słoiczki, zioła, stara laleczka z liścia kukurydzy, no i najważniejsze odkrycie. Wśród licznych ksiąg bohaterka znajduje opasły tom Biblii, z którego wypada klucz, a w nim zaś tkwi karteczka z imieniem i nazwiskiem: Deliverance Dane. Po krótkich poszukiwaniach okazuje się, że kobieta o tym nazwisku była  jedną z posądzanych o czary, w słynnym  XVII wiecznym procesie czarownic z Salem. Cóż może być ciekawszego dla pełnej zapału doktorantki, niż odkrycie tajemnicy tej kobiety i dotarcie do księgi przepisań, almanachu, czy księgi zaklęć, która przechodziła z rąk do rąk wśród potomkiń Deliverance? Znalezienie księgi miałoby znacznie przyspieszyć karierę zawodową dziewczyny, ale także odkryć tajemnicę rodzinną, pomóc  porozumieć się z matką i odnaleźć wielką miłość.

Równolegle z wątkami współczesnymi autorka wprowadza nas w świat historyczny  opisujący dzieje czarownicy Deliverance Dane i jej potomkiń Mary i Prudence. Przyznam szczerze, że chętniej czytałam właśnie te momenty w powieści. Świat czarownic, zamawiaczek i babek, którym przyszło żyć w czasach, w których panowały twarde zasady, a naiwność i okrucieństwo nie znały granic, zawsze mnie fascynował, dlatego z chęcią czytam książki o takiej tematyce.

Jeśli chodzi o sam proces w Salem z 1692 roku, autorka przedstawiła swój własny, bardzo interesujący pogląd na sprawę. Jak powszechnie wiadomo, nigdy do końca nie odkryto przyczyny szaleństwa młodych dziewcząt z tego miasteczka. Jedni twierdzą, że przyczyną była zazdrość i rywalizacja na szczeblu społecznym, drudzy, że przyczyną halucynacji był rodzaj pleśni w chlebie, jeszcze inni zaś uważają, że dziewczęta wymyśliły dolegliwości dla zabicia zwykłej nudy. Rzadko kto potrafi postawić tak śmiałą hipotezę jak K. Howe, która uważa, że przyczyną szaleństwa mogły być najprawdziwsze czary.

Największym atutem powieści jest podanie przez autorkę dużej dawki historycznej prawdy, w którą umiejętnie wplotła swoją fikcję literacką (K. Howe w swojej książce zamieściła dosyć obszerne postscriptum, w którym dokładnie wyjaśniła które wątki są prawdziwe, które fikcyjne, a także z jakich źródeł korzystała, aby urzeczywistnić fabułę.)  Miałam okazję do celów swojej pracy przeczytać wiele o czarach i czarownicach, dlatego mogę z czystym sumieniem napisać, że K. Howe podeszła do sprawy poważnie i zadała sobie wiele trudu żeby przedstawić w swojej książce prawdziwe historyczne perełki. Uważam to za ogromny plus. Natomiast nieco przyczepię się do akcji, która miejscami wlecze się niemiłosiernie. Nie jest tak, że autorka rozwleka powieść by dodać jej nieco objętości. Nie. Wszystkie wątki były dla mnie jak najbardziej interesujące, jednak brakowało mi tych momentów, w których nie mogłabym oderwać się od czytania nawet na chwilę. Poza tym małym mankamentem uważam ten debiut za bardzo dobry i obiecujący. Czytając  powieść poruszałam się w świecie pełnym magii, lecz nie takiej z różdżką w dłoni i chatką piernikową w lesie. Są tu jednak stare zaklęcia, uroki, zapach ziół palonych w kominku, stare księgi, kociołki, buteleczki i jest ten niesamowity klimat z czasów polowań na czarownice, czasów trudnym i przerażających, ale jakże dla nas fascynujących. Polecam bardzo, bardzo.

A dziś u mnie znów gazetowo;) Konkretnie na tapecie PAPERMINT – magazyn o książkach, który niedawno obchodził swoją pierwszą rocznicę istnienia na rynku. Jestem jego czytelniczką od niedawna, ale dokładnie przyjrzałam się całemu zamieszaniu jakie się pojawiło wokół tego pisma, kiedy dopiero stawiało swoje pierwsze kroki.  Redaktor naczelna Joanna Laprus - Mikulska przedstawiała Papermint jako lifestylowo-literacki magazyn, który wprowadza modę na czytanie. I tu aż zahuczało. Że literatury to w nim jest najmniej, że moda, moda, moda, celebryci, którzy niby czytają, ale jakie mają prawo żeby się na temat książek wypowiadać i wiele innych tym podobnych absurdów. A najgorszy był chyba ten, że PAPERMINT to pismo dla pseudointeligentów. No to się już ktoś zagalopowałJ No więc napełniwszy sobie głowę tymi komentarzami, niezrażona oczywiście sięgnęłam po ten magazyn i tak sobie czytam do dziś śmiejąc się w duchu z naszej polskiej tendencji do krytykanctwa wszystkich i wszystkiego.

Postanowiłam zatem naprzeciw wszystkim i wszystkiemu napisać dziś na łamach swojego bloga o tym, że owszem czytam PAPERMINTA, ba, nawet robię to z wielką przyjemnością. Po pierwsze tytuł. Jest świetny i przyciągnął moją uwagę, kiedy buszowałam po Empiku. Szata graficzna na wysokim poziomie. Wiadomo, to już rzecz gustu. Mnie się akurat podoba. A teraz treść: ciekawi ludzie, fragmenty książek, felietony, sylwetki pisarzy i pisarek, podróże z książką, nowości na półkach wydawniczych. Wszystko to okraszone pięknymi zdjęciami. A teraz najważniejsze! W najnowszym numerze znalazłam tylko jedną reklamę (to nie żart) nie związaną tematycznie z magazynem. Oprócz niej, tylko zaproszenie na targi, wystawy i reklamujące się wydawnictwa. Dla mnie rewelacja.

Rok 1945. Cichnie zawierucha II wojny światowej. Do miasteczka położonego na Ziemiach Odzyskanych wraz z licznymi osadnikami przybywa Henryk Koenig, były więzień obozu. Podobne jak i oni pragnie rozpocząć nowe życie. Jednak opuszczone przez Niemców tereny przyciągają również bandy rabusiów i szabrowników. Jednej z nich Koenig będzie musiał stawić czoła.

Powieść Józefa Hena Prawo i pięść  ukazała się po raz pierwszy nakładem wydawnictwa Literackiego, w 1964 roku, lecz pod innym tytułem (Toast). Dopiero po tym jak E. Skórzewski i J. Hoffman, nakręcili film, na podstawie scenariusza samego autora, powieść wydawano już pod zmienionym tytułem Prawo i pięść.

Andrzej Kenig wraca wraz z innymi byłymi więźniami z obozu do „domu”. Niestety warszawskiego domu Andrzeja już nie ma.  Podczas prób odkopania czegoś, lub kogoś brudzi sobie spodnie i to staje się jego udręką.  Od tej chwili usilnie będzie poszukiwał pracy, która zagwarantuje mu nowe ubranie. W tym celu udaje się do pełnomocnika rządu. Na pytanie o to, co chciałby robić Koenig odpowiada, że chce pracować w lesie. Chciałby sobie przypomnieć jak pachną cieknąca żywica i strzeliste drzewa. Wciąż czuje tylko słodkawy odór trupów, swąd spalonych ciał i ostrą woń chloru. Andrzej nie może też patrzeć na ludzi. Zbyt długo przebywał z nimi w dusznym baraku. Widział, jak sytuacja zmuszała wielu, aby zachowywali się podlej niż drapieżne zwierzęta.  Pragnie schować się przed nimi w lesie, bo jedyny sposób, żeby żyć z ludźmi, to żyć bez nich. Niestety pełnomocnik ma dla niego tylko propozycję związaną z jego wykształceniem (Koenig skończył pedagogikę).  Koenig już ma wyjść nie załatwiwszy niczego, kiedy to zostaje zaczepiony przez  Cześka, również byłego oświęcimiaka. Ten proponuje mu przyłączenie się do grupy, która docelowo ma zabezpieczać mienie pobliskiego uzdrowiska oraz przygotować to miejsce na przybycie rannych repatriantów.  Andrzej przyjmuje propozycję i wszyscy razem wyjeżdżają do pobliskiego Siwowa. Po drodze dołącza do nich grupa kobiet tułających się po wyjściu z obozów. Mają stanowić wieczorną rozrywkę dla panów.

Dziewczyny dzisiaj chciałabym wam przedstawić nie książkę, a magazyn dla kobiet, o wdzięcznym tytule: Imperium kobiet. Dzięki uprzejmości Pani Ilony Adamskiej, która jest wydawcą i redaktorem naczelnym IK, trafił do mnie ostatni numer pisma, którego treść chciałabym wam pokrótce przedstawić.

Przyznam szczerze, że kiedy przeczytałam gdzieś w Internecie, że ma się ukazać nowe pismo dla kobiet, nastawiona byłam sceptycznie. Pomyślałam, że oto znów wychodzi kolejny tytuł, którego strony będą zapełniać w większości reklamy drogich perfum i kosmetyków, nieosiągalnych cenowo dla zwykłych przeciętnych konsumentek, moda z kosmosu, kilka wywiadów z pseudo gwiazdkami i jakieś tam dziwaczne przepisy kulinarne.  Oj jak dobrze, że się pomyliłam.  Same (sami) przyznacie, że mało jest obecnie na rynku tytułów wartościowych, na które warto  byłoby wydać miesięcznie kilka, czy kilkanaście złotych.

Z wielką przyjemnością zamieszczam dzisiaj recenzję Słowniczka ortograficznego Cecylki Knedelek. Od razu zaznaczam, możecie mnie oskarżać o lizusostwo i wazeliniarstwo, ale w tym miejscu pojawią się tylko i wyłącznie same ochy i achy. Nic na to nie poradzę. Nie widzę w tej pozycji żadnych wad, a wręcz przeciwnie. Ale do rzeczy.

Słowniczek ortograficzny Cecylki Knedelek, to tak naprawdę nie słowniczek, a słownik.  Jest to  bowiem grube tomiszcze formatu A4, które składa się z 266 stron i waży swoje. Przepiękne wydanie! Twarda oprawa, karty szyte grubymi nićmi, mnóstwo kolorowych obrazków, przyjazna dla dziecka czcionka (niejednokrotnie przypominająca pierwsze bazgrołki naszych pociech). A to tylko zalety czysto wizualne.

Księga ta nie jest zwykłym, nudnym słownikiem, od którego zazwyczaj stroną dzieci. Przy każdej literce bowiem, oprócz standardowych kolumn z alfabetycznie ułożonymi wyrazami, znajduje się urocza opowiastka, która zawiera bardzo dużo słów na daną literkę i ma służyć utrwaleniu pisowni. Tak sobie pomyślałam, że teksty te mogą być wykorzystywane również jako dyktanda ortograficzne.  Ale to jeszcze nie wszystko. Kolejno pojawia się całostronicowa ilustracja z Cecylką i gąską Walerką w roli głównej, która jest zobrazowaniem treści opowiadanka. Gdzieś tam, po kartach słowniczka myszkuje też sympatyczny mól słowniczkowy, pan Eedek.  Na tej samej stronie po bokach marginesu znajdują się zilustrowane, trudniejsze wyrazy.  Wszystko jest duże, czytelne i bardzo wesołe. W sam raz dla dziecka, które chcemy zachęcić do nauki naszej rodzimej, zawiłej ortografii, a nie przypadkiem zniechęcić. Zresztą proszę zobaczcie sami jak prezentuje się to dzieło:

Myślicie, że to już koniec? Co to, to nie! Autorzy słowniczka przygotowali jeszcze jedną niespodziankę, dla swoich małych czytelników: Dodatek dla  Gąski Walerki. A w nim: kontynenty, kolory, liczebniki (do miliarda), dni tygodnia, nazwy miesięcy, pory roku, jednostki czasowe, pory dnia, najważniejsze święta i skróty. A wszystko to okraszone jest przezabawnymi  ilustracjami z Gąską Walerką.  Kto by nie chciał mieć takiej pomocy domowej w swoim domu?

To wspaniała alternatywa dla zwykłych, mało atrakcyjnych słowników.  Tą pozycją można się bawić na wiele sposobów i w ten sposób ćwiczyć ortografię, chociaż przy takiej atrakcyjnej formie wiedza sama będzie wchodzić do głowy.

Słowniczek ortograficzny Cecylki Knedelek przeznaczony jest dla dzieci od siedmiu do trzynastu lat, ale ma służyć tym wszystkim, którym choć raz pojawił się w zeszycie byk lub byczek. Przyznaję, że zaglądam do niego codziennie i jestem oczarowana.

Jeżeli macie ochotę poznać bliżej bohaterki tego słowniczka, polecam wam serię książeczek o Cecylce Knedelek, a także jej blog : http://blog.cecylkaknedelek.pl/, na którym znajdziecie wiele atrakcji dla swoich pociech.

Podaję także link, pod którym możecie zajrzeć do środka tej księgi:

PODGLĄDNIJ SŁOWNICZEK

Gorąco polecam!!

Tytuł: Słowniczek ortograficzny Cecylki Knedelek

Autorzy: Joanna Krzyżanek, Zenon Wiewiurka

Wydawnictwo: Jedność

Rok wydania: 2012

Stron: 266

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki, dziękuję serdecznie Wydawnictwu Jedność

AMY. Moja córka.

AMY. My daughter.

Autor: Mitch Winehouse

Tłumaczenie:

Aleksandra Machura, Mirko Kuflewicz

Język oryginału: angielski

Wydawnictwo: Sine Qua Non

Liczba stron: 320 (+16 wkładka zdjęciowa)

Premiera w Polsce: 18 lipca 2012

ISBN: 978-83-63248-28-4 (twarda)

978-83-63248-29-1 (miękka)

Cena: 49,90 (twarda)

39,90 (miękka)

Informacja o autorze:

Mitch Winehouse urodził się i wychował w Londynie. W swoim życiu był już przedsiębiorcą, sprzedawcą, a ostatnio nawet londyńskim taksówkarzem. Wychowywał swoją córkę Amy w atmosferze miłości do muzyki. W 2010 roku wydał płytę jazzową pod tytułem Rush of Love. Obecnie zajmuje się pozyskiwaniem środków dla Fundacji Amy Winehouse.

Fundacja Amy Winehouse powstała w hołdzie dla artystki, a jej celem jest wspieranie działań, zarówno w Wielkiej Brytanii jak i poza jej granicami, na rzecz młodzieży borykającej się z różnego rodzaju problemami – czy to ze względu na stan zdrowia, niepełnosprawność, trudną sytuację materialną, czy uzależnienie.

www.amywinehousefoundation.org

Wydawca w Polsce:

Sine qua non – Wydawnictwo Sine Qua Non powstało w połowie 2010 roku. Ideą, która przyświecała założycielom jest publikowanie książek “z pasją”. Dla jednych pasją jest piłka nożna, dla innych film, trzeci interesuje się sztuką współczesną a jeszcze kolejny po prostu literaturą. Jednak każdy z nich ma możliwość dzielić się swoją pasją właśnie poprzez książkę.

W oparciu o te założenia działa Sine Qua Non. Wśród pozycji, które ukazały się nakładem wydawnictwa można znaleźć książki o piłce nożnej, sztuce współczesnej, serialowe oraz inne, które są realizacją pasji.

Strona www: www.wsqn.pl/amy

Tamtego lata, to zbiór trzech opowiadań wydanych  przez Wydawnictwo Harlequin Mira należących do serii Opowieści z pasją. Gorące piaski Grecji, szum fal, biesiadowanie w miejscowych tawernach. Kto z nas nie chciałby choć raz w życiu tak spędzić wakacji? To szczęście mają bohaterki : Charlotte, Elizabeth i Ianthe. Wszystkie trzy przybyły na Greckie wyspy, aby odpocząć, odnaleźć siebie i uporządkować swoje życie.  Jak przystało na romans, każda z nich poznaje mężczyznę. Mężczyznę również doświadczonego, twardego, bogatego i zabójczo przystojnego.  Taki typ jest niebezpieczny, ale czy któraś nich będzie w stanie się oprzeć?

Jak już wcześniej wspomniałam książka składa się z trzech opowiadań: Rybak z greckiej wyspy (Susan Stephens), W cieniu i w słońcu (Jane Porter) oraz Odnaleźć dom (Maggie Cox). Akcja wszystkich opowiadań  toczy się w słonecznej Grecji.

Bohaterka trzeciego opowiadania Ianthe, postanawia zrobić sobie krótkie wakacje w Grecji, aby dojść do siebie po śmierci najlepszej przyjaciółki oraz żeby znaleźć swoją własną tożsamość. Pragnie spokoju i odpoczynku, ale jednocześnie chciałaby przeżyć jakąś letnią przygodę, aby choć na chwilę oderwać się od nurtujących ją problemów.  Oczywistą oczywistością jest, że i tu musiał pojawić się mężczyzna – grecki fotograf, który sprawi, że serce Ianthe zabije szybciej.

Tamtego lata, to książka idealna na obecnie panującą w Polsce aurę, która jest na tyle męcząca, że miło będzie zasiąść z mrożoną herbatką do tej lektury. Dzięki niej znajdziecie się na gorącej, greckiej plaży, a dech zapierał wam będzie widok Greka z krwi i kości, którego zniewalający uśmiech stopi natychmiast lód w waszym drinku:)

Nie będę ukrywać, że nie jest to literatura ambitna, natomiast jeśli w te upalne dni macie ochotę odetchnąć przy dobrze skrojonym romansie, to polecam wam tę lekturę. Dzięki formie opowiadań, we wszystkich trzech przypadkach akcja toczy się wartko i nie jest nużąca. Stylistycznie jest również bez zarzutu.  Dzięki temu, że akcja zawsze toczy się w Grecji, można czasem odnieść wrażenie jakby się czytało jedną powieść z trzema głównymi bohaterami.  Sceny tzw. łóżkowe pozytywnie mnie zaskoczyły. To już nie te prostackie romanse z połowy lat dziewięćdziesiątych. Momenty zbliżeń są odmalowana naprawdę na poziomie. Brak w nich wulgarności i nachalności. Moim zdaniem to duży plus tego zbiorku.

Bohaterki, też są dosyć ciekawie zarysowanymi postaciami. Są to kobiety ambitne, robiące karierę zawodową, ale jednocześnie propagujące wartości rodzinne. Każda z nich  została doświadczona przez życie, mimo iż nie przyznają się do tego przed sobą, w głębi duszy wszystkie szukają kogoś bliskiego, komu wreszcie można będzie zaufać.

Jeśli macie ochotę odpłynąć w marzenia, zwiedzić cudowne greckie zakątki, zatańczyć kalamatianos w miejscowej tawernie i przyglądać się z boku jak iskrzy między bohaterami, sięgnijcie po te opowiadania bez wahania, choć jeszcze raz podkreślam, jest to po prostu romans.

Długo czekałam na tę powieść. Moja ciekawość została jeszcze bardziej podsycona słowami pisarki, z którą miałam okazję porozmawiać przez chwilkę na spotkaniu autorskim, w moim rodzinnym mieście. Tam właśnie K. Enerlich zapewniła czytelników, że jej nowa książka będzie inna niż wszystkie. Słowa dotrzymała.

Studnia bez dnia, to powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym, którego do tej pory w książkach tej autorki nie było. Jak zwykle scenariusz do niej napisało samo życie, które według K. Enerlich daje jej tyle wspaniałych inspiracji, że grzechem byłoby zamęczać głowę wymyślaniem fikcji. I tak toruńskie rozmowy autorki z koleżanką ze szkolnej ławy oraz z rzeźbiarzem Tadeuszem Zawiejskim natchnęły ją do napisania niezwykłej opowieści, jaką niewątpliwie jest Studnia bez dnia.

Książka zaczyna się od wstrząsającej historii, która może być znana fanom twórczości K. Enerlich, z opowiadania drukowanego niegdyś w miesięczniku Bluszcz.

 Oto Marcelina odbiera telefon od męża. W słuchawce słychać przytłumione odgłosy kopulującej pary. Odbywająca się następnie krótka rozmowa między kochankami, nie pozostawia kobiecie żadnych wątpliwością. Mąż ma romans i chce się z nią rozstać. Namiętny uścisk kochanki przypadkowo musiał uruchomić klawisz szybkiego połączenia z nią - żoną. Mało? To posłuchajcie dalej. Marcelina trwająca w jakimś masochistycznym odrętwieniu, nie potrafi zakończyć połączenia i mimowolnie staje się świadkiem wypadku, w którym ginie jej mąż, przygnieciony przez dwa tramwaje.  Czy to przypadek? Kara? A może to Annuszka rozlała olej słonecznikowy, który rozlewa tak każdego dnia w różnych miejscach na ziemi?

Co może czuć kobieta, która w przeciągu kilkunastu minut dwa razy traci męża? Czy jest w stanie odczuwać smutek, celebrować żałobę, wybaczyć mężowi i  jego kochance?

Marcelina jest silną kobietą, która stawia czoło losowi i próbuje poskładać swoje życie na nowo. Dopuszcza Natalię Annę - kochankę męża do wspólnej żałoby i pozwala uczestniczyć w pochówku. Kobiety połączył przecież wspólny mężczyzna i miłość do niego. Nie ma tu już miejsca na zazdrość.

Zazdrość o mężczyznę lub kobietę jest właśnie próżnością. To próba zawładnięcia nimi, posiadania na zawsze i na własności. To brak szacunku dla odrębności*

Kobieta mimo wielkiej straty odczuwa podniecenie. Jest pewna, że jej życie wkrótce diametralnie się zmieni. Sama tylko nie mogła przypuszczać, że nastąpi to tak szybko.

Marcelina przez wzgląd na wspomnienia, ale i z czysto prozaicznego powodu jakim są topniejące oszczędności, postanawia zmienić mieszkanie. Znajduje nową pracę na stoisku z pamiątkami, zaprzyjaźnia się z Anną – toruńską przewodniczką, która jest jednocześnie mieszkanką tej samej starej, skrzypiącej kamienicy. To od niej Marcelina dowiaduje się o istnieniu legendy nie legendy o toruńskim kupcu Martinusie Teschnerze. Miał on rzekomo podarować swojej kochance cenny pierścień z rubinem wydobytym z Gór Izerskich. O tym co nasza bohaterka odkryła w trzynastowiecznej studni, mieszczącej się w pracowni swojego chlebodawcy Tadeusza Zawiejskiego i jaki będzie to miało wpływ na jej dalsze życie, dowiecie się czytając najnowszą powieść K. Enerlich Studnia bez dnia.

Książka porwie was w magiczny świat legend szeptanych tu i ówdzie. Oprowadzi po cudownych zakątkach Torunia, okraszonych pięknymi fotografiami, podaruje wam także garść mądrych myśli, czasem trochę przestraszy. Innowacje poczynione przez autorkę, nie zamazały jej specyficznego stylu, a język, tak plastyczny i  ciepły, sprawi, że lektura mimo kilku wątków trzymających w napięciu, pozwoli czytelnikowi odprężyć się i pogalopować myślami daleko, daleko w głąb studni, które spokojnie drzemią sobie w kamienicach, biurach, i restauracjach, niespełniające już swoich funkcji, a będące jedynie podziemnym reliktem, dowodem na istnienie ludzi i światów, nad którymi zgasło już słońce** Gorąco polecam!