Archive for czerwca 2012

Home Archive for czerwca 2012

Spotkania z Innymi Przemysława Pawła Grzybowskiego to zbiór siedemnastu czytanek dla dzieci i dorosłych, przedstawiających osoby, które w jakiś sposób różnią się od reszty społeczeństwa. Tematyka opowiadań wiąże się z problemem wielokulturowości współczesnych narodów. Alkoholizm, bezdomność, ciężka choroba jak rak czy AIDS, problem holocaustu, subkultury młodzieżowe, depresja, śmierć bliskiej osoby, opieka nad osobami starszymi, otyłość, to tylko niektóre zagadnienia poruszone w tej ciekawej książeczce.

To pierwsza w Polsce pomoc naukowa dla najmłodszych zawierająca tak bogaty wybór tematów w tej dziedzinie.

Zamieszczone teksty przeznaczone są dla dzieci w wieku od 6 do 10 lat. Mogą służyć zarówno rodzicom w domu do samodzielnej pracy z dzieckiem, jak i nauczycielom w przedszkolach i szkołach. Osobiście bardzo się cieszę z posiadania tej książki. Chcę, aby mój syn był świadomy poruszanych w niej zagadnień. Pragnę go uwrażliwić na problemy innych osób i nauczyć szeroko pojmowanej tolerancji. Niejednokrotnie rodzice nie wiedzą jak pomóc dzieciom zrozumieć wszelką inność, a ta książka będzie im niezwykle pomocna. Nie dalej jak wczoraj mój syn na widok kobiety , której twarz pokryta była ogromnymi naroślami wykrzyknął: Ta pani jest brudna. Wprawdzie moje dziecko ma dopiero dwa i pół roku i nie jest to jeszcze czas na takie uwrażliwianie, jednak pewne informacje zawarte w pracy P.P. Grzybowskiego okazały się bardzo pomocne. Szczerze mówiąc już nie mogę się doczekać momentu, kiedy będę mogła pracować z synem nad jego tolerancją i akceptacją przy pomocy tych czytanek.

Główną bohaterką książki jest Kama, uczennica szkoły podstawowej. Rodzice dziewczynki i jej dziadek pomagają jej, a także wszystkim czytelnikom zrozumieć dlaczego nie można śmiać się z pana Jacka, który jest ciągle smutny i często chowa się pod ławką na przystanku, czy z pana Krzysia, który jest bezdomny od wielu lat, ponieważ kiedyś stracił pracę i zaczął topić swój żal w alkoholu. To dzięki pomocy rodziny, dziewczynka staje się wrażliwa na problemy innych ludzi. Uczy się akceptować wszelką odmienność kulturową podczas pobytu na specjalnym obozie integracyjnym, razem z dziadkiem raz w miesiącu Kama odwiedza mieszkańców domu opieki, którym stara się chociaż trochę umilić czas. Dzięki całej swojej rodzinie poznaje wspaniałe osoby, które na pierwszy rzut oka wydawały jej się straszne, dziwne, odpychające. Kama wie już, że zanim wyda się osąd, trzeba kogoś lepiej poznać, bo można go bardzo skrzywdzić, lub po prostu stracić możliwość poznania ciekawej osobowości.

Książka podzielona jest na dwie główne części: W świecie dorosłych i W świecie dzieci i młodzieży. Na początku, w ramach wstępu, dostajemy wskazówki, jak dobrze korzystać z tej książeczki, natomiast na końcu autor zamieścił bardzo przydatny spis lektur, stron internetowych i blogów, które pomogą rodzicom i nauczycielom jeszcze bardziej pogłębić temat.

Nie mogłam nie wspomnieć o genialnych ilustracjach Lucyny Fic, malarki amatorki. Już dawno nie zetknęłam się z tak pięknie ilustrowaną książką. Nie można było lepiej zobrazować tych czytanek. To właśnie one w połączeniu z odpowiednimi tekstami stworzyły świetną pomoc w uświadamianiu dziecka czym jest szeroko pojęta tolerancja i szacunek, należący się każdemu człowiekowi niezależnie od jego wyglądu, narodowości, statusu społecznego, czy wyznawanej religii.

Pani Lucyna Fic prowadzi swojego bloga, na którym umieszcza swoje liczne prace. Oto adres: http://witaj-w-atelier.blogspot.com

Pozycja zdobyła niedawno tytuł najlepszej książki na wiosnę, co świadczy o jej wartości, którą docenili głosujący internauci. O szczegółach możecie poczytać tutaj

Zapraszam także do obejrzenia filmiku ze spotkania autorskiego w Barcinie, które przybliży wam liczne walory tej książki:

Gorąco polecam!

Tytuł: Spotkania z Innymi
Autor: P. P. Grzybowski
Ilustracje: Lucyna Fic
Wydawnictwo: Impuls
Rok wydania: 2011
Liczba stron: 124

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu IMPULS

Recenzja również na portalu Lubimyczytac.pl
Recenzja również na portalu Nakanapie.pl

Marcel Pagnol był niezwykle popularnym i cenionym francuskim dramaturgiem, prozaikiem oraz reżyserem teatralnym i filmowym. Dorastał w Marsylii razem ze swoim młodszym rodzeństwem. Okres letnich wakacji cała rodzina spędzała w wiosce La Treille (obecna dzielnica Marsylii), o czym właśnie między innymi opowiada w autobiograficznym cyklu Wspomnień z dzieciństwa. Pagnol w wieku 15 lat napisał pierwszą sztukę. Został nauczycielem angielskiego, ale po przeprowadzce do Paryża zrezygnował z tej posady i zajął się tylko pisaniem.

Swoją przygodę z twórczością tego autora zaczęłam właśnie od Czasu tajemnic, która jest trzecią częścią całego cyklu autobiograficznego, po Chwale mojego ojca i Zamku mojej matki. Nadmienię zaraz na początku, że to, iż zaczęłam czytanie nieco od końca, w żaden sposób nie przeszkadzało mi w lekturze. Książka jest tak napisana, że nie poczułam się zdezorientowana. Nie jest to więc taki klasyczny dalszy ciąg, bez którego czytania wcześniejszych tomów ani rusz.

W Czasie tajemnic Marcel jest już dorastającym chłopcem, który nie chce się już bawić z bratem Pawłem w Indian. Popełnia też niejaką zdradę wobec swojego najlepszego przyjaciela Lili. A wszystko przez to, że poznaje Izabellę, swoją pierwszą miłość. Marcel zostaje rycerzem dziewczynki, a ona jego księżniczką, dla której jest w stanie chodzić na czworakach i udawać psa, czy zjadać ślimaki i świerszcze. Nie interesują go już polowania z Lilim i zastawianie pułapek. Każdą wolną chwilę, chce spędzać z Izabellą i jej nieco ekscentryczną rodziną. Taka zażyłość z dziewczyną bardzo przeszkadza Pawełkowi i Liliemu, którzy niejednokrotnie podglądają upokarzającego się Marcela. Problem po pewnym czasie rozwiązuje się sam, gdyż ojciec Izabelli, poeta i alkoholik, jest zmuszony zmienić pracę i cała rodzina wraca do miasta. Wcześniej jeszcze uczucie Marcela nieco stygnie, kiedy zauważa, że Izabellę, którą do tej pory postrzegał jako boginię, nękają tak prozaiczne rzeczy jak niestrawność i związane z tym wizyty w toalecie.

Wkrótce też wakacje spędzane na wsi kończą się i Marcel musi rozpocząć nowy etap w swoim życiu jakim jest nauka w liceum. Początkowo chłopiec jest przerażony tą sytuacją, ale już po kilku miesiącach, całkiem nieźle potrafi się przystosować do warunków panujących w szkole. Ku zaskoczeniu ojca nie jest już prymusem, tak jak w szkole podstawowej. Radzi sobie jednak na tyle, by nie być na szarym końcu. Zresztą, nie samą nauką człowiek żyje, o czym Marcel szybko się przekonuje obcując z nowymi kolegami. Pewnego razu zyskuje sobie ich szacunek i poważanie rozkwaszając nos niejakiemu Pégomasowi, grubasowi z brzuchem pełnym zupy, który śmiał nazwać stypendystów (którym notabene był Marcel) nędzarzami.

Książkę pochłonęłam w oka mgnieniu. Mimo iż akcja nie ma jakiejś zawrotnej prędkości, od lektury ciężko się oderwać. No i co najważniejsze! Już dawno się tak nie uśmiałam, bo humoru w tej powieści nie brakuje. Świat widziany oczami Marcela i jego naiwne filozofowanie jest tak rozkoszne i zabawne, że można boki zrywać.

Szczególnie długi wywód na temat płci pięknej jest przekomiczny. Zacytuję fragment, kiedy Marcel opisuje swoją kuzynkę, żebyście mieli pogląd na niezwykle komiczny język, który miejscami doprowadzał mnie do łez:

Jednakże kiedy jej rodzice przyjechali do nas na obiad któregoś dnia, przyłapałem ją w pokoju mojej mamy i to tak zajętą, że mnie nawet nie zauważyła.

Całkiem sama przed lustrzanymi drzwiami szafy składała sobie ukłony, trzymając sukienkę czubkami palców. Potem pochylała głowę to w prawo, to w lewo i wymieniała ze swoim odbiciem psotne uśmiechy, a każdy był inny, jakby szukała najlepszego.

W końcu po jeszcze kilku grymasach, podeszła do lustra i ucałowała trzy razy pod rząd odbicie swoich własnych ust!

Zamknąłem bezszelestnie drzwi, przekonany, że odkryłem sekret jakiegoś zaburzenia umysłowego i że nie należy o tym nikomu mówić. Zresztą byłoby mi wstyd o tym opowiadać.

A oto jeszcze jedna dawka humoru. Marcel opowiada o pewnej koleżance swojej mamy:

Była nawet jedna taka koleżanka mojej mamy, która miała przypudrowaną całą twarz – wyglądała jak surowa sardynka, z wymalowanymi ustami i uczernionymi powiekami. Całowała mnie bardzo miło i nie powiem, żeby to było przykre, ale kiedy wychodziła, musiałem się myć, a mój ojciec otwierał okno, bo pachniało mocniej niż u fryzjera.

Język, którym posługuje się autor jest jednym z największych atutów tej powieści. Prosty, dosadny i bardzo humorystyczny. Myślę, że to on sprawia, że książkę czyta się szybko i przyjemnie.

To ciepła i przyjazna powieść o dorastaniu i problemach z tym związanych, których przecież nie brakuje. Pierwsza miłość, postawiona na szali przyjaźń męska, nowa szkoła, w której trzeba się zaaklimatyzować, no i rodzice, którym nie można już wszystkiego powiedzieć. Wszystko to owiane jest cudownym klimatem Prowansji, zapachem lawendy, tymianku i kopru, z dochodzącą z daleka muzyką cykad.

Nie sposób nie wspomnieć o doskonałych rysunkach Sempégo, które jak żadne inne idealnie wpasowują się w tło. Ja osobiście mam duży sentyment do charakterystycznej kreski tego rysownika, które oczywiście kojarzą mi się z serią o Mikołajku. Przyznaję też, że to dzięki tym rysunkom zwróciłam uwagę na tę książkę.

Powieść M. Pagnola polecam wszystkim bardzo gorąco. Szczególnie teraz w okresie letnim przyjemnie będzie wam zasiąść w fotelu i przenieść się w niezwykły klimat francuskiej prowincji.

Tytuł: Czas tajemnic

Autor: Marcel Pagnol

Rysunki: Sempé

Wydawnictwo: Esprit

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 359

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Esprit

Recenzję zamieściłam również na portalu Lubimyczytac.pl
Recenzję zamieściłam również na portalu Nakanapie.pl
Recenzję zamieściłam również na portalu Webook.pl

Dzisiaj nieco spóźnione „Tymkowe czytanie”, w którym chciałabym przedstawić Wam bardzo cieplutką książeczkę z serii o Tupciu Chrupciu. Wiem wiem, że zarezerwowałam na ten cykl poniedziałki, a dziś jest czwartek. Przyznaję się bez bicia, że trochę leniuchuję i wypoczywam. Od wczoraj jednak zabrałam się ostro do pracy i już niedługo posypią się nowe recenzje. Przepraszam was także, że nie odwiedzam tak regularnie waszych blogów. Internet tutaj czasem płata figle i nie daje mi poczytać waszych postów, nie mówiąc już o komentowaniu.

Jak już pisałam przebywam z moim synkiem na wakacjach u dziadków w Iwoniczu Zdroju. Z racji tego, że wszystkie książeczki, które ze sobą zabraliśmy zostały już przeczytane po kilkanaście razy, postanowiliśmy dzisiaj wybrać się do miejscowej biblioteki. Piękne miejsce, takie bardzo klimatyczne i ciepłe. Z ogromnej oferty książeczek dla dzieci, wybraliśmy między innymi właśnie Tupcio Chrupcio odwiedza dziadków. Prawda, że ten tytuł świetnie pasuje do okoliczności, w jakich się znaleźliśmy?

Tupcio Chrupcio, to przemiła myszka, która jak to wszystkie dzieci przeżywa mnóstwo przygód i tych dobrych i tych złych. Pewnego dnia, kiedy tatuś Tupcia wraca z pracy, oznajmia, że kupił bilety lotnicze i zabiera mamę myszkę na wycieczkę. Tupcio jest bardzo zmartwiony, bo nie może jechać z rodzicami, a te kilka dni ma spędzić u dziadków na wsi. Początkowo wylewa morze łez, ale kiedy czuje ciepło babcinych ramion, a kochany dziadzio czyta mu piękne historie na dobranoc, małej myszce nieco poprawia się humor. Na drugi dzień budzi się już całkiem zadowolony z faktu, że jest u dziadków. Przeżywa na wsi wiele wspaniałych przygód, pomaga także dziadkowi w polu. Po tych kilku dniach staje się zupełnie inną myszką. Nie jest już mazgającym się dzieciaczkiem, ale dzielnym, małym bohaterem. A kiedy w końcu przyjeżdżają po niego rodzice, Tupcio nie może się już doczekać następnej wizyty u dziadków.

To doskonała książeczka, która pomoże wam przygotować pociechę na pierwszy samotny pobyt u dziadków, lub u kogoś innego z rodziny. Z racji tego, że przybywam u dziadków sama z synkiem, mój szkrab tęskni nieco za tatusiem. Kiedy jednak dzisiaj przeczytaliśmy kilka razy bajeczkę o Typciu Chrupciu zrozumiał, że już niedługo zobaczy tatusia, a teraz lepiej cieszyć się i bawić z dziadkami niż niepotrzebnie psuć sobie wakacjeJ Przecież u dziadków jest tyle ciekawych rzeczy (w naszym przypadku tymi ciekawymi rzeczami są ogromne ślimaki, żuczki, dżdżownice, mrówki, krety i zające).

Książeczka jest pięknie zilustrowana. Obrazki i same kolory są tak żywe i wesołe, że każdemu maluchowi pojawi się uśmiech na twarzy. Teks napisany jest dużymi wyraźnymi literami, więc dzieci, które zaczynają swoją przygodę z czytaniem bez problemu powinny sobie poradzić.

Z serii o Tupciu Chrupciu ukazały się dotychczas następujące tytuły:

1. Tupcio Chrupcio nie chce iść do przedszkola
2. Tupcio Chrupcio nie chce jeść
3. Tupcio Chrupcio kaprysi
4. Boże Narodzenie Tupcia Chrupcia
5. Tupcio Chrupcio jest kłamczuszkiem
6. Tupcio Chrupcio nie chce spać
7. Tupcio Chrupcio odwiedza dziadków
8. Mama Tupcia Chrupcia idzie do pracy

Tytuł: Tupcio Chrupcio odwiedza dziadków

Pomysł: Andrea Dami

Opowiedziała: Basia Badowska

Ilustracje: Marco Campanella

Wydawnictwo: Siedmioróg

Rok wydania: 2006

Czyż może być coś piękniejszego niż: świeżo zaparzona kawa, ławeczka pod drzewkiem a w rękach książka K. Enerlich? Właśnie takim szczęście delektowałam się przez ostatnie dni czytając Prowincję pełną słońca, trzecią część tryptyku K. Enerlich. Tak najlepiej czyta mi się tę autorkę. Jej książki są bowiem pełne szacunku do natury i zawsze stoją gdzieś blisko niej. Pełno w nich ziół, pięknych mazurskich krajobrazów, życiowej mądrości i pięknej, choć trudnej miłość. Mieszanka to dla mnie jak najbardziej wskazana.

Ludmiła – główna bohaterka wszystkich części Prownicji… i tutaj będzie musiała stawić czoła losowi i unieść ciężar krzywdy. Jej szczęście bowiem pryska jak bańka mydlana, kiedy nagle, bez żadnego ostrzeżenia odchodzi od niej mąż, z suchymi słowami:

- Zostawmy to na razie…

- Co?

- Nas. (str. 1)

I tyle. Żadnych wyjaśnień. Ludmiła zostaje nagle sama w pustym domu z małą córeczką Zosią i kredytem do spłacania. Nie posiada nawet stałej pracy, co dodatkowo komplikuje sprawy. Najchętniej zakopałaby się pod kołdrę i wylewała morze łez, ale przecież jest za kogoś odpowiedzialna. Dobrze, że w tych trudnych chwilach ma przy sobie siostrę i przyjaciół. Ludmiła zagryza więc zęby i dzięki kontaktom przyjaciółki wyjeżdża do Włoch, do hotelu Cinema, aby tam po prostu zarobić na życie i może choć trochę oderwać się od bolesnych myśli. Początki są ciężkie, lecz pracy tyle, że nie starcza czasu na użalanie się nad sobą. Ludmiła tęskni za swoją córeczką i domem, ale jednocześnie próbuje skorzystać z możliwości jakie dał jej los. To przecież nie przypadek. Nie ma przypadków, jak ma w zwyczaju powtarzać nam autorka w swoich powieściach. Wszystko dzieje się po coś. Ludmiła poznaje bowiem bratnią duszę w osobie Miriam, właścicielki hotelu, która swego czasu wyemigrowała z Mazur do włoskiego Gatteo, by tu rozpocząć nowe życie. Ludmiła na jej prośbę włącza się w organizowanie ucieczki dla Aminy, marokańskiej kelnerki, która pracuje w hotelu u Miriam. Podczas jednej ze szczerych rozmów poznajemy wstrząsające losy Miriam i jej matki Celi. Myślę, że w tym miejscu z oczu niejednego czytelnika poleciały łzy ( z moich także). Kobiety postanawiają wywieźć Aminę do Polski. Ludmiła jest tak zaangażowana w pomoc, że przestaje rozpaczać nad własnym losem. I tak wedle planu, nieco wcześniej niż miała zamiar, Ludmiła wraca do kraju z zadaniem dostarczenia do leśniczówki w Śniardewnie całej i zdrowej Marokanki. Postanawia jednak nie wracać od razu do domu i tym samym pomóc zaaklimatyzować się dziewczynie do nowych warunków. Sama również w tej leśnej głuszy próbuje poukładać swoje myśli. Wtedy właśnie, choć wcale nieproszony pojawia się Wojtek, syn leśniczego Janusza, u którego to właśnie zamieszkuje Amina. Osobnik ten całkiem niespodziewanie znów zatrzęsie życiem Ludmiły, zaczynając od zabrania jej w ekstremalną podróż-sprawdzian, po krańcach Polski. Ponoć właśnie tam nasz kraj, tak jak obwarzanek jest najsmaczniejszy. Razem z Ludmiłą i Wojtkiem mamy okazję zwiedzić Tykocin, Miejsce Mocy w sercu Białowieskiej Puszczy, w którym ponoć czuć pozytywne promieniowanie, Kazimierz Dolny, Sandomierz, Zamość, Przemyśl, Bieszczady, Krynicę Górską, Cieszyn, Strzelce Opolskie. Podróż jest tak fascynująca, że aż ma się ochotę samemu w takową pojechać. W tak zwanym międzyczasie zostajemy oprowadzeni także po niewielkiej osadzie Kulinowo, poznajemy historię mieszczącego się tam pensjonatu Nikolajken, po którym dziś został tylko stojący pośród drzew kominek. Wszystko to jest udokumentowane pięknymi fotografiami i starymi widokówkami, co sprawia, że książkę czyta się miejscami jak fascynujący przewodnik turystyczny.

Miałam okazję przeczytać dwie ostatnie części Prowincji… jedną po drugiej i zdecydowanie wolę Ludmiłę z Prowincji pełnej gwiazd i Prowincji pełnej słońca od tej z części pierwszej. W Prowincji pełnej gwiazd stała mi się niezwykle bliska z powodu podobnego postrzegania macierzyństwa i dylematów z nim związanych. Natomiast Ludmiła z Prowincji pełnej słońca zaimponowała mi siłą charakteru, samozaparciem. Została skrzywdzona, poraniona, ale dzięki temu stała się silniejsza, bardziej zdecydowana. Od tej pory stawia czoła problemom. W trudnych chwilach trzeba bowiem stanąć twarzą do wiatru i mówić do niego: ty mnie nie zniszczysz, ty mnie jeszcze nie znasz… (str.106). Według takiej dewizy idzie przez życie Miriam. W ogóle mam wrażenie, że w tej części Prowincji… Katarzyna Enerlich przedstawiła nam plejadę cudownych, silnych kobiet. Ludmiła. Miriam, Amina i jej matka Cela, wreszcie Iza, przyjaciółka Ludmiły. Wszystkie one przeszły w życiu wiele, nie rzadko zbyt wiele. Potrafiły jednak zawalczyć o siebie i swoje szczęście (Cela o szczęście córki). Miały odwagę stawić czoła losowi i zasłużyły na nagrodę, bo jak pisze autorka: Każdy ma w życiu to, na co się odważy (str. 124).

Książki K. Enerlich pełne są takich prostych życiowych mądrości, które spisuję sobie do kajetu i czytam wtedy, kiedy tego potrzebuję. Powtórzę się pewnie, ale to kolejna powieść tej autorki, którą czytałam z taką ochotą i zapałem, że na mojej twarzy widniały czerwone wypieki. Przyznam też, że celowo dawkowałam sobie spotkania z Prowincją pełną słońca, aby móc się delektować jak najdłużej tą mieszanką życiowej mądrości, kopalnią cytatów, niebanalnej miłości i najlepszego przewodnika po Polsce w jednym. Czego można chcieć więcej? To oczywiste: kolejnej powieści K. Enerlich.

Nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o okładce. Jest świetna, najlepsza z całej trylogii. Jest taka…no…Kasiowo Enerlichowa.

Tytuł: Prowincja pełna słońca

Autor: Katarzyna Enerlich

Wydawnictwo: MG

Rok wydania: 2011

Liczba stron: 289

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki dziękuję serdecznie Wydawnictwu MG

Recenzję zamieściłam również na portalu Lubimyczytac.pl
Recenzję zamieściłam również na portalu Nakanapie.pl

OTO WIADOMOŚĆ Z OSTATNIEJ CHWILI OD WYDAWNICTWA MG:

Czytając tę powieść dowiemy się, jaką tajemnicę skrywa trzynastowieczna studnia w rzeźbiarskiej pracowni w Toruniu? Co łączy powtórny pochówek Mikołaja Kopernika z zadziwiającym odkryciem Marceliny?
Czy wszyscy jesteśmy skazani na nieuchronność i w jaki sposób zmienia ona nasze życie? Co stanie się, gdy bułhakowska Annuszka rozleje olej... tym razem w naszym życiu.
Kontakt z Autorką na Facebooku. Nas też możecie tam odwiedzić (facebook.com/WydawnictwoMG) oraz na www.wydawnictwomg.pl

Szanowni Państwo!

Bardzo mi miło zapowiedzieć kolejną książkę ulubienicy Czytelniczek i Czytelników, Katarzyny Enerlich. Studnia bez dnia pojawi się w księgarniach 27 czerwca.

Pretekstem do tej opowieści stała się wpleciona w naszą współczesność historia Martinusa Teschnera, toruńskiego kupca, wręczającego swoim kochankom drogocenne pierścienie. Jeden z nich, legendarny i wyjątkowy, bo ozdobionym rubinem wydobytym z Gór Izerskich, jest do dziś przedmiotem pożądania.

W swych poprzednich książkach, których akcja rozgrywała się na Mazurach, Autorka co i rusz zaglądała na chwilę do Torunia. Tym razem całą akcję książki umieściła w tym przepięknym mieście o niezwykłych tradycjach.

Patronat nad książką objęły redakcje: PaperMint, Magazyn Literacki Książki, ofeminin, granice.pl, Lubię Czytać.

Egzemplarze Studni bez dnia czekają już na Państwa.

Wcześniejsze książki Katarzyny Enerlich: Prowincja pełna marzeń, Prowincja pełna gwiazd, Prowincja pełna słońca, Czas w dom zaklęty, Kwiat Diabelskiej Góry, Oplątani Mazurami, Kiedyś pod Błękitnym Księżycem.

ciekawostki przyrodnicze i zoologiczne
przydatne definicje i pojęcia
wyjątkowe zwierzęta i ich zwyczaje
największe ssaki, najmniejsze ryby i inne rekordy
kolorowe zdjęcia i rysunki
interesujące zagadki
zaskakujące odpowiedzi
wciągające opowieści o zwierzętach

SuperQuiz to seria książeczek z ciekawostkami i zagadkami dla dzieci, wydana niedawno przez Wydawnictwo językowe Edgard. Seria zawiera cztery tytułu: zwierzęta, piłka nożna, świat, Polska. Ja mam akurat przed sobą część o zwierzętach. Ta niewielka książeczka idealnie przydała mi się w podróży na Podkarpacie, kiedy to mój syn musiał spędzić w samochodzie długie godziny. Oczywiście jest jeszcze za mały na zagadki, ale zdjęcia ciekawych zwierzaków oglądał z zainteresowaniem. No i te gabaryty ( książeczka zmieści się w każdej torebce). Ja czytałam dzecku najważniejsze fakty z życia zwierząt i wyobraźcie sobie, że sama byłam niejednokrotnie zdziwiona i zaskoczona. Ale pewnie nie tylko ja, bo czy wiedzieliście, że ryjówka etruska, to najmniejszy ssak, który nie jest większy od zapałki i waży całe dwa gramy? Albo, że olbrzymi płetwak błękitny, jest dłuższy niż trzy autobusy ustawione jeden za drugim. Waży sto dziewięćdziesiąt ton (to więcej niż stado dwudziestu pięciu słoni) i musi żyć w wodzie, bo inaczej zmiażdżyłby go własny ciężar. Mnóstwo w tej książeczce jest takich ciekawych informacji, które zaskakują nawet dorosłych. Informacje przekazane są w formie, która ma zainteresować dziecko. Ciekawostki bez zbędnych szczegółów, wiele niesamowitych faktów, najważniejsze rzeczy zaś, zaznaczone są pogrubioną czcionką. Pełni dodają już tylko malownicze fotografie. Na rewersach każdej strony mieszczą się po trzy zagadki do każdego zwierzaka. Pytanie typu: wybierz poprawną odpowiedź, dokończ zadanie, wybierz hasła, które dotyczą itp. są doskonałą formą przyswojenia i powtórki materiału. Dzięki formie quizu zaś dziecko uczy się bawiąc. Przecież fajnie jest zaskoczyć kolegów wiedzą o tym, że na przykład istnieje gęś (gęś tybetańska), która jest najwyżej latającym ptakiem na świecie, a taka anakonda potrafi najeść się na zapas, a potem pościć nawet przez dwa lata. W sumie ponad sto pięćdziesiąt zagadek z odpowiedziami, z których można skorzystać podczas podróży (sama sprawdziłam), imprezy urodzinowej dziecka, czy po prostu indywidualnej zabawy. To moim zdaniem ciekawa alternatywa, dla telewizji i gier komputerowych. Polecam!

Tytuł: Kapitan Nauka, SuperQuiz, Zwierzęta

Autor: Justyna Kolasińska

Wydawnictwo: Edgard

Rok wydania: 2012

Za możliwość przeczytanie i zrecenzowania książeczki dziękuję serdecznie Wydawnictwu Edgard

Recenzję zamieściłam również na portalu Lubimyczytac.pl

Recenzję zamieściłam również na portalu Nakanapie.pl

Subskrybuj: Posty ( Atom )

Szanowni Państwo!

Bardzo mi miło zapowiedzieć kolejną książkę ulubienicy Czytelniczek i Czytelników, Katarzyny Enerlich. Studnia bez dnia pojawi się w księgarniach 27 czerwca.

W swych poprzednich książkach, których akcja rozgrywała się na Mazurach, Autorka co i rusz zaglądała na chwilę do Torunia. Tym razem całą akcję książki umieściła w tym przepięknym mieście o niezwykłych tradycjach.

Patronat nad książką objęły redakcje: PaperMint, Magazyn Literacki Książki, ofeminin, granice.pl, Lubię Czytać.

Egzemplarze Studni bez dnia czekają już na Państwa.

Wcześniejsze książki Katarzyny Enerlich: Prowincja pełna marzeń, Prowincja pełna gwiazd, Prowincja pełna słońca, Czas w dom zaklęty, Kwiat Diabelskiej Góry, Oplątani Mazurami, Kiedyś pod Błękitnym Księżycem.

podczytuję

Blogi rodziców, które uwielbiam czytać

Blogi ludzi z pasją:

Przydatne strony